Moje wiersze kaleczą słowa
Nie idą lecz doprowadzają do płaczu
Rozmazują tusz..
krzyczą
Dłoń ściska zrozpaczone pióro
Które wyrwało się do lotu
Serce zbyt mocno biło
Pod naciskiem słów
Myśl suszy mi głowę
niedopieszczona
pali się ze wstydu
Taka prosta
łatwa
na skinienie palca
Wyciągam klucz
Przekręcam słowa
Wymieniam zużyte
I piszę na swój sposób
ocieram się o papier
a chciałabym o życie...

połowiczny
żółty jak słońce
udaje kogoś innego...
nie może się zdecydować
czy jechać ze mną
wciąż zmienia strony drogi...

zachodzi mi kierunek
mgłą

na fortepianie mi gra [...]

Szybko zwinęło się ciepło
została namiastka lata
która utrzymuje się
powiekę zamyka
i śni o dużych słońcach
za nią przychodzi zima
rozpościera skrzydła
i wyje do księżyca.

kiedyś napiszę ci prozą,
(bo wierszy już pisać nie umiem),
że mnie wciąż boli ta miłość,
i że zrozumieć nie umiem...

włożę w kopertę pachnącą
i pocalunkiem zakleję,
a potem po raz ostatni
gorzkimi się łzami zaleję...

są zakochania jak bluszcze,
wrastają w duszę i ciało,
im bardziej się szarpie korzenie,
tym głębiej będzie wrastało...

więc tylko dotrwać do końca,
czołgać się pełzać, dryfować,
może na drugim świecie
ktoś zechce mnie odczarować...

Śmierć mnie zasieje
w ogródku
za kościołem
wyrosnę krzyżem

lustro ma pamięć, mówią
i ducha swojego ma
patrzeć w nie nie mogą
ci, którym sumienie drga

skrzywić je próbują
przestawić może w kąt
albo najlepiej rozbić
i dopiąć ogniw splot

ono wciąż widzi więcej
zza piękna wierzchniej wizji
wskazuje twarze zbrodni
kłamstw, zdrad i hipokryzji

jeśli nawet je stłuką
kryształki rozlecą się wszędzie
to co było potworne
nadal takie w nich będzie

ramy jednak ma silne
duch w nim zahartowany
obraz prawdy jak żywy
bije po oczach pany