W lesie jesienny konkurs piękności.
Panna pannie wyglądu zazdrości.
Hojne brzozy w spódniczkach mini
z gracją machają do sosen w bikini.

W jury zasiadły buki i świerki
i uprawiają swe stare gierki.
Nie liczą się dla nich inne walory,
tutaj wygrywa struktura kory.

Sosny świerkom oddają swe wdzięki, [...]

Obraziło się piękne lato
na słowa o sobie oziębłe:
że upalne,
że parne,
że suche,
więc spakowało walizkę biedne.
Słońce zakryło wachlarzem,
wiatr ze smyczy spuściło,
ustąpiło chmurom deszczowym
pola szarą mgłą nakryło.
I spakowane już do odejścia
wsłuchiwało się w ludzkie gadanie:
że zimno,
że jesień,
że tak nagle,
że skończyło się plażowanie.
Samo nie wiedziało, co ma robić,
jak zrozumieć ludzkich myśli tok?
Nałożyło kapelusz na głowę
i zastanawia się, czy wrócić za rok?

Las szumi wiatrem, pamięta ziemią,
Koronami drzew opowiada.
Tysięczne marsze bezbrzeżnych plemion
Zapisał w szorstkiej kory śladach.
Las, jak zmęczony swą troską ojczulek,
Katyńskim Duszom ocierał łzy,
Gdy drut kolczasty ranił, on czule
Kołysał wiedząc, że nie przyjdzie świt.
Patrzył na tchnące spirytem cienie,
Tępe gąsienice żrące liście życia,
Zbierał każdej kropli krwawe ciszy lśnienie
I trzyma je w sobie do każdego dzisiaj.
Choć golem rozsypał już swoją skorupę,
Co rakiem wciąż gniecie fundament korzeni,
Ci, co strzelali, już wtedy byli trupem,
Tych, co padali, biel żywi w czerwieni.
Katyń, Charków, Twer, Kijów, Mińsk,
Lasy, łąki, ziemia, kamienie.
W ich pustce przy Orle spoczywa Krzyż,
A w naszych ranach niezłomny tkwi wieniec.

Quid Quidem

Dla przeciwwagi
bez-problemowo
rymową mową
poruszę to i
owo, jest
morowo, wszystko
gra, czysto
gram gamy,
z bramy echem
wynucam
się, w przestrzeń [...]

często
stojąc
pod latarnianym światłem
wyobrażam sobie
jakoby
te śniegowe motylki
z niebios
pikujące na ziemię
roztańczone z wiatrem
były gwiazdami
a ja [...]