Las szumi wiatrem, pamięta ziemią,
Koronami drzew opowiada.
Tysięczne marsze bezbrzeżnych plemion
Zapisał w szorstkiej kory śladach.
Las, jak zmęczony swą troską ojczulek,
Katyńskim Duszom ocierał łzy,
Gdy drut kolczasty ranił, on czule
Kołysał wiedząc, że nie przyjdzie świt.
Patrzył na tchnące spirytem cienie,
Tępe gąsienice żrące liście życia,
Zbierał każdej kropli krwawe ciszy lśnienie
I trzyma je w sobie do każdego dzisiaj.
Choć golem rozsypał już swoją skorupę,
Co rakiem wciąż gniecie fundament korzeni,
Ci, co strzelali, już wtedy byli trupem,
Tych, co padali, biel żywi w czerwieni.
Katyń, Charków, Twer, Kijów, Mińsk,
Lasy, łąki, ziemia, kamienie.
W ich pustce przy Orle spoczywa Krzyż,
A w naszych ranach niezłomny tkwi wieniec.

Quid Quidem

Dla przeciwwagi
bez-problemowo
rymową mową
poruszę to i
owo, jest
morowo, wszystko
gra, czysto
gram gamy,
z bramy echem
wynucam
się, w przestrzeń [...]

często
stojąc
pod latarnianym światłem
wyobrażam sobie
jakoby
te śniegowe motylki
z niebios
pikujące na ziemię
roztańczone z wiatrem
były gwiazdami
a ja [...]

Miłość wisi w powietrzu
wyciągnij rękę
czujesz
tarcie
czas o przestrzeń.

Pisać
jak to łatwo powiedzieć
gdy alfabetom brakuje w tobie liter
by uwierzyć zmysłom
gdy cisza twym siewcą
a milczenie skałą jej ziarnom
gdy wiatrom ulotnych słów ciągle mało
by żaglami łopotać prawdzie
gdy zbyt wiele w słowach chłodu luster
by oczom stać się światłem
jakby pragnienie sycić kroplami z lodowych sopli
gdy głodem ust pożądasz źródlanej wody
by wmilczeć się w siebie
do ostatniego słowa aż po prawdę
pisaniem
jakby pióro było skalpelem
a krew atramentem
aż do ostatniej kropli
przelanej wierszem

Stukot wyrwał mnie ze snu
Pędziło życie
Ja, na stacji bez rozpiski
Na zniszczonej ławce
- to pospieszny

Mijając peron
Wzbił do lotu gazetę z nagłówkiem:
"Zmiana Rozkładu Jazdy"
Nadjechał kolejny, ja nie mogłem uwierzyć
- osobowy

Na tej stacji miało nic nie stawać
Nie miał nikt wysiadać ani wsiadać

Życie zaprosiło mnie do środka
Ruszało z wolna, jakby wiedziało.
Dołączyłem do pewnej Pani
W wagonie było mnóstwo miejsca
A my usiedliśmy razem

Miała dwa bilety.

My jesteśmy
fajki z innej
bajki
Opowiadajki
cichoszajki
rozbójnicze
rozwodnicze
(roz)wodzimy się
za nosy.

Veni
w uśpione bramy pukam
pląs oczu wrzeszczy
panowie czarci
nie potrzeba lekkoducha

Vidi
kociołek pełen postaci
podskakują w ukropie
niegdyś silni
dziś z twarzą bezsilną

Vici
brzegi piekła
wymościłem perłami
przybywam do ciebie z otchłani
z czekoladą Wedla

(Wiersz zawiera lokowanie produktu)

Mianownikiem
nadajesz jej
własne imię
szukasz dopełnieniem
jak zgubioną
pierwszą połowę
celem sama w sobie
biernością samotnieje
gdy kogo? co?
odpowiadasz
"tylko siebie"
zmieniasz w ślepe narzędzie
gdy nią sobie
nie sobą jej
posługujesz
wołając daremnie
"o moja stracona!"
gdy pojmiesz
żeś miejscem nie dla niej
odmieniając przypadkami
ją w sobie
mianownikiem nadając
jej tylko swe imię
gdy kochasz.