Cichcem skradam się
jak nie do siebie
a przecież jestem tu
na dnie własnego bytu

Z olśnieniem patrzę w lustro
- to ja? Czy może Duch Święty
objawia się we mnie...

Duch
w którego istnienie
tak uparcie staram się nie wierzyć
ale czy można nie wierzyć
gdy strach z trzaskiem
rozwiera wrota nicości?

Kimże jestem, pytam
może tylko kamykiem
którym ktoś rzuca
nawet nie głazem...

...może więc zbić lustro?

zbieg okoliczności
niejasności
połykasz słowa
ja tak ogólnie
nie bierz dosłownie
czytaj z dystansem

inspiracją
życie

choć chciałabym przez chwilę
poczuć jasnowidzem
pomóc ci

po mistrzowsku
zamknąć w butonierce

co w rozterce

Krystyna Sz. 25.11.2015r.

tego lata nie jestem pewna
co bardziej mnie roztapia
twoje spojrzenie
czy żar lejący się z nieba

pozostaje mi tylko modlić się o deszcz
wiatr i ochłodzenie powietrza

jeszcze kilka takich dni i zwariuje
wyparuje lub zasłonie okna i poszukam
dla ochłody serca z lodu