Kiedy tęsknię
wychodzę Ci naprzeciw

ubrana w jasnoniebieską sukienkę
jeszcze motyle mam we włosach
uśmiechasz się do mnie jak zawsze
układasz z czerwonych maków moje imię

pokazujesz mi świat w kolorach tęczy
składasz mnie w jedną całość
mówiłeś kiedyś ,że zawsze będziesz
kiedy Cię zawołam

Czasami do
siebie wracam

po cichu
na palcach
by nikt mnie nie usłyszał

gubię rytm
plączę kroki
niezdarnie mi to wychodzi

czuję się nieswojo
niby jestem a
nadal znikam

Wiatr miał za długie ręce tej jesieni
wyczesał liście drzewom

ptaki umilkły
jakby nie miały się komu spowiadać

I choć wszyscy cierpimy tak samo
są domy, w których nie zapali się światło
miłość przysiądzie na progu
szczuplejsza o przeszłość

I choć jezioro zamarzło
nie ucieszy biel śniegu

bez tych, którzy niepotrzebnie
odeszli

Uśmiechają się spod rzęs
płoche myśli gubią
a on między wersami wędruje
I do serca chowa
smutny poeta, ja

Zawsze szanowałem tych, którzy przebywają obok rzeczywistości, biorąc sobie z niej to, czego potrzebują, zawsze tyle, ile chcą.
~Jakub Żulczyk

Samotny dziwak o umyśle artysty
tworzył stiukowe zwoje.
Ornamenty w łupinach
zatapiał w formalinie.

Potem na targu warzywnym sprzedawał
słoje z pustymi głowami.
Naznaczone od poczęcia. [...]

Księżyc nie bierze się znikąd
Księżyc z tęsknot

co noc wdrapuję się
po drabinie żeber

co noc pnę się
po szyi łabędziej

co noc skradam się na palcach
do warg

żeby rozdmuchać
woal nieba

żeby sięgnąć duszą
ramienia

żeby złożyć ściętą głowę
na marzeniu.

os­tatni spadł z drzewa
z pod­muchem wiatru
krąży
liść

i ktoś
też skostniały
szu­ka schronienia
ciepła bliźniego

wiel­kiego serca

© Krystyna Anna Szklarczyk
03.12.2013r.
.
.
Foto safnow-on-fall-le

Wdowy porozwieszały koszule po zmarłych mężach.
Biel trzepocze niczym gęsi na sznurach,
a klamry zaściskają wisielcze poły.
Krochmal w załamaniach szuka ust niczyich,
jak opłatek lśni w słońcu.

Komu odda białe kołnierzyki płacząca wierzba.
Strzaskana piorunem, wypalona w pół i brzemienna.
Gdy ich nieskazitelność w mary przemieni nie-nadzieja.

Nie-matki nie znoszą wdów po synach.
Spowite w żałobny kir córczyne dzieci kołyszą,
Bogobojne baby nie bez winy.
Ręka nawet nie drgnie, gdy wyprane koszule zabierają.
Schedę zamykają w czarnej skrzyni.

Nie zastygają jak Niobe... szyją nowe lamentacje.

"Niedojrzała miłość mówi: kocham cię, ponieważ cię potrzebuję. Dojrzała mówi: potrzebuję cię, ponieważ cię kocham"
~Erich Fromm

jak szemrząca struga
przemykam do kołatki twoich drzwi
stukając leciutko by nie spłoszyć ciszy
szukam ust pachnących cierpkim gronem

muszą zmacerować gorycz
bym mogła spijać z nich najsłodszy bukiet
a kiedy pragnienie snu nuży
jak jaskółka w splątanych pnączach winorośli
zasypiam pod dachem

ostudzone pożądanie
ogrzewa myśl
na posenne przebudzenie

Mało wiem
o aniołach
ale wiem
że są tacy
co zjawiają się
w porę
by odwrócić
uwagę
żeby wskazać
którędy iść
w stronę
istoty rzeczy
może to Bóg
wskazuje nimi
jak palcem
gdzie szukać
sensu

W tym miejscu
jakoś łatwiej mi oddychać

błękitna ścieżka
prowadzi do majowego ogrodu
i choć za oknami
listopadowy wieczór
dziś wyjątkowo pachnie bzami

dusza ulatuje na ułamki
sekund,zastyga czas
magia unosi się w powietrzu

anioły trzymają dłoń
kiedy słowami malujesz pejzaż nieba
świetliste metafory,dostają skrzydeł

gwiazda za gwiazdą
przemierzam
palcem po niebie
linię wzdłuż konstelacji

liczę
czekając aż spadną
leniwie
zechcąc pobawić się ze mną

czytać [...]

Ty...
Spadający w dół
Boisz się...?
Strach Ci towarzyszem jest?
On ratuje Ci życie...
Przyjaciel Twój czy wróg?
Czy może czekasz na cud?
Spadochron Cię chroni
Wierzysz w cuda?
Ty jeden ocalejesz
Tobie się uda [...]

...
Pod zamkniętymi powiekami...
deszczem łkają skrzypce
drzewa strojone kolorami
umierają bez słów ostatnie...

między dotykiem dłoni
w chmur zamazanym szepcie
słychać dźwięki drgające uczuciami
wiatrem tkane... lekkie...
[...]