Zeszyt Chwile Ulotne ., Emilka

Chciałabym wykrzyczeć ból. Zdrapać z dłoni chłód pełen nerwów i emocji związanych z brakiem Ciebie. Związać w kucyk kilka słów, których zaczynam się bać. Tak po prostu. Sama istnieć, czuć i przeżywać. Chodzić po ciemku, nawet bardziej niż krzyczeć. I kochać.

- Jesteś taka obojętna na wszystko, aż trudno mi w to uwierzyć.

- Nareszcie zrozumiałam na czym to wszystko polega. Nabrałam dystansu do samej siebie. Nie przekonuję ludzi o mojej inteligencji czy urodzie. Wiem kim jestem i to mi wystarczy. Nie przejmuję się już rozmazanym tuszem do rzęs, oczkiem w rajstopach czy zagiętym rogiem w książce. Nie patrzę na detale. Wreszcie nauczyłam się żyć tak, jak chcę. Nieraz robię coś głupiego, fakt. Tłumaczę sobie wtedy, że przecież prędzej czy później ci ludzie znikną z mojego życia. Już ich nigdy więcej nie zobaczę.

Nie zakochaliśmy się w sobie, bo nasza przyjaźń wiedziała o nas dużo więcej, niż oczekiwałaby tego miłość.

Pamiętasz co obiecałyśmy sobie tamtego wieczoru?
Nie ważne co będzie się działo, nie puścisz mojej dłoni.

Los tyle razy z nas kpi, bo nie potrafimy stawiać oporu własnym lękom za szybko akceptujemy porażki nie dając sobie szansy na rewanż.