Internet taki był. Przypominał trochę konfesjonał, a rozmowy - rodzaj grupowej spowiedzi. Czasami było się spowiednikiem, czasami spowiadanym. To czyniła ta odległość i ta pewność, że zawsze można wyciągnąć wtyczkę z gniazdka.

Czy to wszystko co po dwóch latach zostaje z rozpaczy? Ten twardy, popielisty smutek?

Ostatecznie każdy z nas jest jakimś projektem na środek świata, tyle że nie zawsze dobrze wykończonym.

Nie ma nic gorszego niż fałszywa nadzieja, tak samo w sztuce jak i miłości. To najlepsza droga do pękających serc. Im bardziej jestem wymagający tym mniejsza szansa na strzaskane złudzenia.

Ludzie nie są więźniami losu, a jedynie więźniami swoich własnych umysłów.

Chcę być jak woda – wystarczająco silna, by utrzymać statek, ale tak słaba, by przelecieć przez palce.

Kocha się właściwie tylko szczęśliwych,na nieszczęściu się tylko żeruje

Granice nieba i piekła są płynne,ale zawsze przechodzą przez nas.

Znowu jestem istotą absolutnie szczęśliwą i spokojną jak śmierć.

Na scenie kocham się z tysiącami ludzi, ale do domu wracam sama.

Miał tyle powodów, żeby zyć. Chyba po prostu nie potrafił być szczęsliwy. Tego jednego nie można nauczyć się na Harvardzie.

W śmiechu może być dużo czułości. Bo poczucie humoru bywa cudownym filtrem do znieczulania smutnej rzeczywistości.

Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.