Mijamy zbyt obojętnie
puste w nas
czyjeś miejsca
które wołają bezgłośnie
kim człowiekowi jest człowiek

pochylam się nad pustą kartką
szukając klucza do serca

i nie wiem czy są we mnie jeszcze
słowa
które zdołają
dotknąć opuszkami twych powiek

Nie zabieraj mi tej chwili
chcę uchwycić od nowa
miekkość serca twego
upadam cały czas
moje stopy sie poddają
odrzucam siebie
od wszystkiego co mnie przerasta
co nie daje mi spać
co woła...co krzyczy
proszę...włóż oddech z powrotem do mych ust
obroń mnie od strachu...

Blisko mnie noc śpi spokojnie
z dala od ciebie jestem znudzona
wszystko wydaje sie kruche
w opłakanym stanie
jestem wolno tonącą wyspą
wątłą z natury
słyszę cicho jak deszcz
dotyka nasze twarze.

Nie chce rozmawiać
za dużo już jest słów
wciąż chodzę na palcach
po minach
czuje się jak bezradna
w walce
kiedy krzyczysz,boję się ciebie
zamarzam za każdym razem
gdy patrzę na ciebie
niebo nade mną
ciągle zachmurzone
choć pozwalam ci wejść
tak w sam środek mnie
każdą warstwą,zanim wsiąkniesz
pod moją skórę
wolność...wypuszczam uczucia
uwięzione we mnie.

Gdzie jest żołnierzu, Twe niebo...?
Gdzie żona czeka kochana?
Za co walczyłeś? Dlaczego?
Co znaczy Twoja rana?!

Kto kazał Ci iść do walki?
I za co, znowu się pytam?
Czy zapomniano Cię całkiem?
O Tobie nigdzie nie czytam

A przecież Ciebie są setki [...]

Moje kości zostały pokruszone
posiniaczona, obiekt znęceń
przetrwać lub zgninąć
mi przyjdzie
trzymam broń mocno
trzy strzały w klatkę piersiową
jeden w głowę
stoję twardo, nie uciekam
kolejny martwy dzień
instykt przetrwania
moje zycie, moja dusza
zabij lub zostać zabitym
przetrwać lub zginąć
prawo ziemi.

Mam moje pragnienia i tajemne plany
otworzę jedynie dla ciebie, dla nikogo więcej
czasami w ciszy nocy
wyobrażam sobie nas dwoje
w taki sposób śpię zbudzona,łącząc
to co przedtem, to co teraz i to co póżniej
dlaczego się do mnie nie przykleisz
żywa woda jeszcze jest w żródle
posiadasz dwie stopy aby przejść przez most życia
nie mysl, czy głowa wytrzyma jeśli się zatrzymasz
usiłuj i nie mów, że zwycięstwo jest stracone
chciej...a będziesz zdolny potrząsnąć światem.

Znów idę przez zaklętych miast ciszę
mgła rozbija się o szkielety domów
zatopione okręty snów
pod powiekami okiennic kołyszę
Podążam za znajomą melodią
na pamięć serca
w rytm kroków
i wiem już
odnajdę cię na moście aniołów
z płonącą w ręku pochodnią
czekającego na słońce
w alei wygasłych lampionów

Może i wtedy był sierpniowy poranek
kamienne uliczki
kurz na drodze
i gwar
zaciśnięte pięści nad głowami
a na piersiach zamiast pancerzy
wybielone odświętnie sumienie

a na środku placu
ona i On
spojrzeń spowiedź
i miłością na piasku malowany krąg

może to się nigdy nie zdarzyło
dawno temu i nieprawda
złe wspomnienie

tylko kurz i piach
i tamto miasto
zostawiło ślad na nowych twarzach

kto dziś pierwszy rzuci kamieniem?

Opadają bezszelestnym zwątpieniem
słowa jak rozwiązane sznurówki
gdy samotności gorset
poluźniły dłonie nocy na chwilę

cienie rąk w wachlarz złożone
malują niemożliwy wschód słońca
na falach zgniecionej sukni

i tylko księżyc zagląda jej w oczy
i lunatycznym dotykiem
odgarnia ze skroni
złych myśli czarne motyle

nie patrzysz kochankom snów w oczy
powieki masz cięższe niż głaz
a jednak czuję na szyi
twoich źrenic szlachetne kamienie

musnąłeś ustami skronie
w tańcu
jedyny raz

a teraz drży we mnie śmiałość
gdy głowę pochylasz nisko
i odwracając wzrok
pieścisz moje nadgarstki
każdym skrywanym spojrzeniem

Wypolerowałam
wspomnienia
jak lustra

I cisza może
odbić się w nich
echem
słów wykrzyczanych
co gdzieś
krążą

między nami
przemilczane.

Ciszej nam do siebie.

uwodzą mnie linie papilarne
malowane
na pogniecionych kartkach

potykam się czasem o słowa
niby mimochodem
z ust krawędzi strącone

uciekającym wzrokiem
też można na siebie się natknąć
tracąc z oczu odnaleźć
kształt
który odgadną dłonie