Dzień po dniu coraz szybciej horyzont ścina,
duch, co świetliście trwał,
we mnie, w nas, za pan brat.
Ten czas odejścia nagina, pogania brunatną ziemię, do nagości opływa.

Zachód wszystkiego,
zdaje się – beztrosce pięknego, tak bardzo ciepłem do skóry przylgniętego.
Chłodna dłoń przychodzi,
promień, który w odbiciach źrenic przemija.

Urok lat,
które barwą się rozchodzą,
i cichną wokół,

lecz w złotych wspomnieniach
zawsze się rodzą.

Od początku tęsknie do Słońca,
od mglistego świtu,
do ostatnich kropel końca,

Sam tak zimnem drży,
Pan - srebrzy wśród wszystkich gwiazd,
kołysze sny, czas.

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

Na moim niebie czarne ptaki
rozdziobały słońce
poszarpały pazurami obłoki

a ja, na przykrótkiej drabinie
chciałem przekupić srebrne anioły
by ubrały ludzkie buty
i bezdzietnej nocy podarowały
drugie życie
zanim słowa roztopią się w śniegu

nie zdążyłem

głodni grzechów świata
byli tam przede mną

może
( nie)potrzebnie zaorałem kawał nieba
własnymi ramionami...

pozwól mi uwierzyć
że to miejsce 
nie jest zatrute trucizną 
schowałam ją przecież głęboko
we mnie

pozwól mi uwierzyć 
że nie jestem słabością 
od której się umiera

nie zostawiaj po sobie
emocjonalnego bałaganu
chcę tylko na nowo
odnaleźć siebie

w tym egzystencjalnym niepokoju.

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu

czasem widzę ją w snach
zakochana ma wiatr
we włosach
echo nosi jej śmiech
słońce przegląda się
promieniejąc radośnie
w jej oczach
miłość wiary ma smak
ona wierzy i tak
świat wokół zmienia
kiedy tańczy on gra
czas na nowo się tka ze zdumienia
i zachwycenia
lecz gdy wieczór u drzwi
stoi za oknem i milczy
miłość dalej o krok
poszła dzieli ich mrok
zimny

Jestem
białym dotykiem świtu
rozbryzganym w kwiecie dnia
jak Tequila sunrise
niepowtarzalna

nad granicą świadomości
otwarta rana
z której cieknie potok polnych maków
to ja
niezrozumiana [...]