Zeszyt brudnopis, brudnopis145

Poderwałam
myśl do lotu
w chwili uniesienia
bez skrzydeł pegaza
chociaż to mój konik
poskrobałam piórem
jak kura pazurem
ale plama

Gdy cię mają wieszać, poproś o szklankę wody. Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, zanim przyniosą.

Widzisz dziewczynkę w różowej sukience z prawej strony? Tak, tę blondynkę. Spędziła długie dnie i noce, czekając na wyniki badań. Dostrzegłeś wzrok tamtej kobiety przy stoliku? Tak, w tej szmaragdowej tunice. Modliła się do Boga, by jej mąż przeżył ciężką operację. Popatrz na tego mężczyznę przy oknie. Przez niekończące się 13 minut, trzymał za rękę swoją żonę, której przedwcześnie odeszły wody. Spostrzegłeś trójkę rodzeństwa, którzy pusto wpatrują się w drzwi? Oni ze strachem oczekiwali na telefon, który powiedziałby im, że ich rodzice zginęli w wypadku autokarowym.
Wiesz co ich wszystkich łączy? Niepewność, która wraz z krwiobiegiem ogarnia całe ciało człowieka. Ten brak wiedzy, brak pewności, że wszystko będzie dobrze...

Przyjdź po mnie nocą
pochmurną i zimną
i zabierz mą duszę
w otchłań ciemności.

Najlepiej jesienią,
bo kocham tą porę
i porwij mnie cicho
w krainę nicości.

Gdy spojrzę spokojnie
pod kaptur twój czarny
to pochłoń mnie całą
i daj mi ukojenie.

Bo życie me smutne
i traumą przeszyte
i szczęścia w nim nie ma
a tylko cierpienie.

na scenie życia
zapadła ciemność
ktoś ostatnią
kwestię wygłosił
choć jeszcze nie widziałaś
oczu zamkniętych

już wiesz
serce ci podpowiada

tak krótka była ta sztuka
pewnie zbyt dużo
w niej było dramatu
maleńkie kwestie szczęścia
szeptane w ukryciu
by nikt ich nie skradł

a teraz ?
została ci tylko rękawiczka
i zniszczony melonik

nie płacz !
nie tak napisany został scenariusz
masz być żoną
i matką

tamten musiał ze sceny zejść
ubogi człeczek bez przyszłości

w białej sukni
w pełni blasku jupiterów
na nie swojej scenie

nie płacz ...

Tyle cierpienia w Twoim ciele
Wylewa się jak woda w rwącym potoku
Tyle zmartwień w Twojej głowie
Ile gorzkich łez przelanych
Tyle smutku w Twoich oczach
Ile powrotów i rozstań
Pozwól, że udźwignę piętno pozostałej miłości
......................................................................
Ostatni raz oddaj się w me objęcia
......................................................................
by zapomnieć o mym istnieniu

Zaskakująco łatwo jest powiedzieć, że twoje życie jest pasmem porażek. Jednak trud pojawia się wtedy gdy mamy się przyznać do pojedynczych błędów.

Gdybyśmy potrafili, dostrzec kontur samych siebie w innych, o ileż łatwiej, byłoby nam, zaakceptować ich niedociągnięcia...

Poniekąd czasem tego potrzebuję, rozpaść się na kawałki, rozerwać na strzępy, ale mimo wszystko nie dać się podzielić.