Zeszyt Bra­kuje mi słów.., iluzjanago

Nie umiem już kłamać,
że nie tęsknie

boli mnie każdy inny dotyk

bez Ciebie tylko

słyszę
nie widzę
i płaczę

oddycham w cudze usta
do krwi

zepsuta

Przecież nie możesz być aż tak daleko
Gdzieś na wyciągnięcie myśli
Może ciebie też zostawił nawet pies
Może masz psa

W wyobraźni opowiadasz
Że masz
Że leży obok ogniska
Pod nogą

Mówisz też
Że patrzysz w te same gwiazdy
I że jedna z nich jest twoim Słońcem
Ale mojego słońca ledwie dostrzegasz
Czy moje słońce zaszło nawet u ciebie?

Gdzieś w dali strzela ktoś jeszcze do kogoś
Myśląc, że to "coś"
Puchacz budzi cały las
Przekonany, że śpiewa
Ja pewnie też bym strzelił...
To takie proste

Może sobie strzelę
I cię w końcu poznam?
Gdybyś nie istniała
Byłbym już całkiem sam

Zatrułem się niesłowem
Niebyciem
Nieczasem Twoim

Nie bierze mnie na mdłości
Coś tylko ulatuje spod klatki
Przecież mogłaś zamknąć mnie na klucz
Nic bym nie powiedział
Nie Tobie

Potrzebuję spokoju
A przecież sam muszę go sobie dać
To chore

Gdybyś tylko była ptakiem
A ja kotem
Bardziej sprytnym
I krwiożerczym

Gdybym tylko był.

Spadającej Gwieździe...

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz

a ten język na wargach
o powrót staje się modlitwą.

spójrz -

zło zawsze kończy się tam
gdzie moje palce

przestaną żądać

i po zmroku wciąż kwitną
dziecięce instynkty
by tak na bezdechu

zapaść się w płucach.

jestem wyszarpaną kartką
kolejnej bezcelowej historii
śmiertelnikiem pokus tysiąca
i jednej nocy

daj mi ból -

a ja
znów poddam się
tęsknocie w moich oczach

przecież nosisz pod skórą
jeszcze wiele grzechów.

Nie mam kogo obudzić
ze swoich snów
Które przywarły mi do gardła

I chociaż wiszą mi słowa
Już na końcu języka

Nie ma komu ich
Dotknąć.

i są takie myśli
których nie można opowiadać

ustami

tylko językiem
spływającym dreszczem

po całym ciele

I nie ma już we mnie złości
którą mógłbyś spijać ustami
i nie ma żalu
na Twoich szorstkich dłoniach
ściskających drżące me uda

Odległością oddechu
zmierzę zapach Twojej skóry
i zostawię cichy szept
niewypowiedzianych chwil
będących dźwiękiem
naszych tańczących
dusz.

Jestem nieodrodnym tworem papy, w kobiecym wcieleniu. Chcę być świętą, nietykalną dla nikogo i dla samej siebie i jednocześnie chcę być rozdarta przez milion uścisków nieznajomych, obrzydliwych mężczyzn, którzy by się zarzynali wzajemnie o moje ciało. Chcę być wbita na pal i smagana nahajami przez jakieś spotworniałe od pożądań ludzkie bydlęta i jednocześnie chcę, aby błękitny pocałunek anioła, jak kwiat niedosiężny, spadł w najgłębszą cichą dolinkę mojej dziewczynkowatej duszy. Chcę władać światem poprzez straszliwego tyrana, który by był tylko tchnieniem aż do czarności purpurowo lśniącej mojej własnej ucieleśnionej w nim żądzy, spiętrzonej w krwawym mięsie pękających od potęgi muskułów, i był jednocześnie cieniem roztrwonionego w Nicości najskrytszego marzenia bez treści, w zmarzniętym na kamień wszecheterze od wieczności wymarłego Istnienia. Dosyć, bo pęknę!

Ja jednego dnia potrafię więcej potęgi włożyć w moją miłość niż on przez osiemdziesiąt lat, choćby kochał całą mocą swej marnej istoty.