Ból w klatce żeber. Kontrast rozgrzanego ciała i chłodnej pościeli.

rozprułem brzuch twojemu mężowi
zasztyletowałem synów twoich
zastrzeliłem swoją żonę, a córkom poderżnąłem gardła
otrułem twoich i swoich rodziców, a znajomych i sąsiadów
wystrzelałem, jak kaczki
nawet psu gardło przegryzłem
udusiłem swojego popa i twojego rabina
wydłubałem oczy przygodnym świadkom
a wszystkie zbrodnie zwaliłem na tych, co przy życiu zostali
pozamiatałem wszelkie dowody, a miotłę
połknąłem

zazgrzytało coś i otwarły się drżąc
zimnym potem oblane
drzwi do szczęścia naszego

zastrzeliłem boga i diabła
matkę i ojca udusiłem rozpaczą
bez zmrużenia oka ukatrupiłem dzieci własne i cudze
potłukłem wszystkie lustra żywe i martwe
cały świat utonął

rozbiłem swoje
szklane nieserce
nie prosząc o trzech życzeń spełnienie uwolniłem złote
białe myszki

Tylko serca z plastiku są bez blizn.

*****
Dla Matki ( ~giulietki )

Wymiatam stare skarby, pokryte kurzem od dawna nieużywane.
Wyrzucam.
Zawsze odkładam małą, odkurzoną drzazgę na tę samą, niewidoczną półkę,
w sercu.
Jakby się kiedyś jeszcze miała przydać...

Nie ma takiego drugiego zapachu
Całą ciebie zlizuję łapczywie...
Zawiązane na szyi mojej kochane ramiona
Jedwab skóry coraz mocniej łaskocze rozkoszą
Rozpalony brzuch ciepłem przyjemnym pulsuje
Niespokojne dłonie piersi całe mam pełne
Zaciśnięte coraz mocniej ud twoich słodkie kajdany
Taniec ciał
W rytm oddechów przy serc wtulonych muzyce

Co za fiut pod moimi oknami zatrąbił?!
Znikłaś.
Tylko zapach gdzieś w sercu pozostał...

Byłem zdrowy,
weszła i bez znieczulenia,
zgrabnym uśmiechem
amputowała mi rozum

Z przygłuchym wilkiem jęczę na dwa głosy...
on, bo mu w ogon zimno, ja - bo z tęsknoty marznie serce

Czasami, jak patrzę na ten świat, chciałbym Ci sercem wyrwać kierownicę... nie potrafię...

Codziennie pozwalam oszukiwać zmysły. Otwieram oczy, uszy, serce z nadzieją, że... pustka jest największym kłamstwem.

zlepiam skrawki niepamięci
w zapach twój
pękają uschnięte tęsknotą usta
z zimna
w bezśnie układam głodną
swoją wykrzywioną
samotność

sprze­daje­my nasze wnętrza za garść błyszczących powierzchowności

Osaczony przez nią, tak bardzo chcę ją przytulić... Moja samotność.

Wiesz...bo ja chcę się kochać w Twoim wnętrzu.
W tym co masz w sobie, w Twojej osobowości, w charakterze.
I to nie tak, że mi się nie podobasz. Cholera, jesteś najpiękniejsza.
Ale ja chce Ciebie całą, taką jaką będę znał tylko ja i nikt inny.
Taką, przy której zasnę jak małe dziecko.
Taką, której będę mógł zaufać.
Taką...szczerą.