Zeszyt Ból, bati

Czasami bliską osobę,drugą połowę, mamy na wyciągnięcie ręki..tylko nie zdajemy sobie z tego sprawy.
Ale kiedy już sobie to uświadomimy ta myśl staje sie niedorzeczna a wręcz absurdalna,nie mamy odwagi by zrobić krok ku tej osobie bo, boimy się stracić to, co już nas z nią lączy..

Miałam tak wiele szans, by dać komuś me serce. Nie skorzystałam z żadnej. Nikogo nie kochałam tak bardzo jak Ciebie, choć mogłam kochać nie raz...

Brak przyjaciela, człowiek odczuwa najbardziej,kiedy ból serca jest nie do opanowania,nawet przez łzy.

Cały dom przesiąknięty jest jego zapachem. W łazience stoją jego maszynki do golenia, szczoteczka, ręcznik. Na biurku leży sterta papierów z jego firmy. Jakieś niepopłacone rachunki. Notatki. Numery telefonów. Na fotelu jest rzucony byle jak sweter. Nad komodą wiszą zdjęcia. Z weekendowego wypadu do Chorwacji. Z Zakopanego. Przy lustrze porozrzucane są papierosy i zapalniczka. Koło telewizora jest masa płyt, z różnorakimi filmami. Wydaje się, że wszystko jest na swoim miejscu. Nawet te cholerne kluczyki od samochodu leżą na kuchennym blacie. Tylko... jego nie ma. Zginął potrącony przez pijanego kierowcę przechodząc przez pasy. Osierocił trójkę dzieci. Odszedł zostawiając młodą żonę z wielką raną w sercu, którą trudno będzie wyleczyć. Nawet czas będzie miał z tym wielki problem.

To uczucie zawiodło ją do pajęczej pułapki. Złapało w sieć niczym bezbronnego owada, czekającego na egzekucje. Myśl, że może z tym facetem jej się ułoży, była tak silna, że dała się omamić jego urokowi. Zaślepiona, w niewiedzy kroczyła po cienkiej tafli lodu. Była głucha na wszelkiego typu rady: "Daj sobie z nim spokój". Sądziła, że i on kocha ją tak bardzo mocno, jak ona jego. Jakże się myliła.. Ten dzień nie różnił się niczym innym od poprzednich. Z wyjątkiem jednego szczegółu, który przebijał jej serce ostrym sztyletem, powodując liczne rany. Zobaczyła go. Zawsze gdy przypadkiem się spotykali, na jej twarzy gościł promienny uśmiech, a oczy błyszczały niczym księżyc w pełni. Jednak tego dnia nikt nie widział w jej wzroku tego błysku . Nie dostrzegł szczęścia, ani miłości. Nie zobaczył niemej prośby, by owa chwila trwała wiecznie. Nikt też nie usłyszał histerycznego krzyku, niosącego ze sobą koszyk wyzwisk kierowanych w stronę tej drugiej kobiety.
Ujrzeć można było tylko pojedynczą łzę, spływającą jej po policzku. Stukot obcasów obwieścił, że nie ma zamiaru wszczynać jakiejkolwiek awantury. Odeszła. A przed oczyma wciąż wyświetlał jej się jeden obraz. Jego z inną...

Ona tylko chciała, bym położył swe serce na jej drobnej dłoni. A ja nie mogłem. Nie potrafiłem. Albo po prostu nie chciałem, by patrzyła na te wszystkie blizny.
Odeszła. Nie miała żalu. Pretensji. Nie nękała mnie wiadomościami. Nie dzwoniła.
Chociaż wiem, że cierpiała. Zawiodłem ją. Zbyt mocno.
Tamtego dnia czas dla mnie się zatrzymał. Poczułem pustkę, która wdarła w każdy najdrobniejszy zakamarek. Istniałem, ale nie było we mnie życia. Bezradność drapała w szyby. A problemy pojawiające się znikąd, zaczęły mnie przytłaczać.
Ogarnęła mnie nicość, w której każdego ranka zatracałem się bez pamięci.
Byłem głodny wrażeń. Więc zacząłem z precyzją perfekcjonisty usypiać sumienie.
Stałem się nikim. Obdarty z uczuć stąpałem po linii zawieszonej nad przepaścią . Bawiłem się kobietami. Doznania zmysłowe stały się narkotykiem. Uzależniony. Zabiłem swoją duszę.

A kiedy zaczęła czekać na jego głos w słuchawce, na dotyk jego ręki, zniknął z jej życia. Oni wszyscy tak robią,
prawda?