Zeszyt Blisko serca., WolfSoul

Wyczmychnąwszy spod dachu liści drzew lasu
swe ramiona rozłożył ku niebu do Boga ...
On nie wiedział co to palto ani co to parasol,
ale wierzył, że deszcz ten może zmyć jego trwogę.

Pod ulewą tak stał, krzycząc głośno ku niebu
aż wykrzyczał to wszystko, co go mocno trapiło.
Potem deszcz nagle ustał, w piersi jego wnet ulga
i powrócił do Wilków, gdzie mu znów jak w domu było.

Mój wieczór w podróży
Pokazuje jak mało
Potrzeba do Życia
Stół krzesło
Kiełbasa i chleb

Radio
Głos szlachetny człowieka
Potrzebny
Bo w pokoju
Nic nie ma

Chodzę nerwowo
Niewiele mam miejsca
Głucho i obco
Zbyt mało to radio
Wracać mi trzeba

Lubię mówić ciszą,
gdy inni nie słyszą
cierpienia wyrazów.

Tyle osób znaczących zbyt wiele.
Nie mogąc pożegnać się z kazdym z osobna..
Brak już Sil by udawać, że jestem twarda.
Tyle łez wylanych, że można się utopić we własnym bólu.
Tyle złych wspomnień, które stają się
Rozdrapane po każdej możliwej porażce...
Nie mam już wątpliwości do tego czy chcę żyć.
Ukochana odchodzi , ucieka przede mną...
Łzy, rany , cierpienie nigdy nic nie zmienią.
Więc i ja nie zmienię myslenia,
ani drogi przez która przebywam.

Wiatr przenosi życie, szczyty ośnieżone.
Staję się pomnikiem tego, co stworzone.
Wolność mnie przeszywa, natura mnie zachwyca.
Ziemia moją matką, niebezpieczna jak wilczyca.
Szum trawy, zbłąkana kropla rosy.
Żyjąc na Alasce, splotłem z nią swe losy.
Wyrzekłem się świata, by żyć w samotności.
Stałem się ascetą, wybrykiem doczesności.
Myśl tonie w łzach szczęścia i mego spełnienia.
Konam w magicznym autobusie, czekając wytchnienia.

Pamięci Chrisa McCandless.