Blisko mnie

Misterny witraż życia
powoli wyklejam
Z kawałków dni,
fragmentów nocy,
ze skrawków słów
i koronek snów.

Z koloru deszczu
i z cienia słońca
z zapachu drzewa
i wiatru ciepła. [...]

Wciąż mam przed oczami świat
zamknięty na klucz

i w oknie ludzkie nogi od kostek do kolan
to grube łydki sąsiadki z parteru
wieszały pranie

-pomiędzy komórkami
biegają zwierzątka mamo !

może mogłabym je przytulić [...]

Starość Ci się nie udała,Boże
Coś poczynił z Mateczką moją?
Dziś Jej umysłem być muszę
Dłońmi,co pokarm ciału podają
Skóra niczym pergamin
Czytam z niej historię życia
Powieki przykurczone
Nocą przymknięte jak drzwi do nieba
Bodaj byś Boże klucz stracił
I na dłuższą chwilę imienia Jej nie wywoływał
Starość Ci się nie udała
Ciało sponiewierane czasem i bólem
Pozwól mi Jej ciężar nosić
By plecy na moment wyprostowała
I godnie noc pożegnała
Rankiem zaś niech ją przegoni
Moje z Nią białe spotkania
W woal niepokoju duszę przywdziewają
Zamglone,spocone oczęta moje czyhają
...na uśmiech Matki,na oddech spokojny
Starość złodziejem życia
Z dożywotnim wyrokiem umyka
Przygasza światło,zabija nadzieję
Mamo, mateczko....

Nie biegnij tak przed siebie,
zatrzymaj się na chwilę.
Spójrz na obłoki na niebie,
na kolorowe motyle.

Usiądź wśród traw i zboża,
zachwyć się kroplą rosy,
popatrz na bezkres morza,
posłuchaj serca głosu.

I po co znowu się wleczesz
w tym swoim rudo - żółtym płaszczu

z chłodem w kieszeniach
i plączesz myśli
wiatrem niesfornym

po co ściemniasz i mglisz przykrótkie dni

ech
gdybyś tak zbłądziła

byłoby lato w przykrótkiej sukience
i słońce
na manowcach....

* *

nocą kładę się obok
gdy śpisz
łapię ser­ca twe­go rytm
w dłonie
nim wszys­tko spłonie we mnie
na­darem­nie...

unoszę się i tonę
w błęki­cie oczu twych
a może w ryt­mie ciała
gdy wszys­tko na mnie działa
jak o to­bie sny...

kruszę się i nie wiesz jak bar­dzo
na­miętnie
tobą po­gar­dzam
gdy ścieram się przez ciebie
o no­ce i o dni...

w gar­dle za­sycha mi
na długie godzi­ny
po mi­lionie po­całunków,
które dałam ci
a ty mi wzgar­dy łyk...

a może to brak wi­na
i w wi­nach mych leży [...]

Jest taka droga pośród snów,
którą się miłość z grzechem przechadza.
Tam swoje blaski księżyca nów,
w pełni pochował, w groby powsadzał.

Droga ta zbita niczym klepisko,
bo choć anioły nią chadzają,
to przecież mogły latać nisko,
a one skrzydła swe ciągają.

Biegnę tą drogą czasem w nocy,
jak każdy człowiek poraniony.
I choć na amen zamknięci wszyscy,
przez rany wpełznąć chcą demony.

Nie moja wina i niczyja,
że noże w plecy pchasz uparcie.
Zdaje się wszystkim, że to już koniec,
a lądujemy co dzień [...]

Tak najlepiej gdy każdy róg,
anieli czy diabli tętni tajemnicą,
czy ten cień to miłość?
Czy tam czeka wróg, może cud.

Może to tylko obwiędły krzew,
konar suchy, albo zwykły umysłu brud.
Dom bez duszy, bez wyrazu duch,
zagubiony w butelce, życia głód.

Kroki w uliczce, w której ktoś smutek w sobie gniótł,
ktoś ufny uśmiech niósł,
ktoś się potknął, kolana stłukł,
inny podał rękę - pomógł bo mógł.

Mgła chowa w sobie to, czego wzrok nie dopowie,
gęsta cisza przechadza się w głowie,
ponure światło latarni,
strach i nadzieja niech drogę podpowie.

nie potrafię odejść od ludzi którzy dawno odeszli
nie umiem milczeć o tych co zamilkli bo tak chcieli
nie mogę zapomnieć staruszki płaczącej że o wszystkim zapomina

głupi odźwierny
przytrzymuję otwarte drzwi za tymi
którzy umierali oknami

mówię że przecież poezja

śnię o tym czasie
żeby go nie było

żeby mi wyrwał serce
i oddał po latach

kiedy stać będę
przed bramą jutra

bezradnie patrząc na klamkę…