Wciąż znam się
bez wyrazu

Widziałem coś więcej
a byłem nigdzie

Bo myśleć to jak modlić się
a patrzeć to jak uwielbiać

Wierzę w Boga
bo wierzę w miłość

Pozwól jej wydobyć z wnętrza
to co tak czeka aby
narodzić się od nowo

A kiedy rozwinę się już tak
przygotuj mnie na niebo

Będąc gotowy zapragnę
Być tutaj

Z perspektywy
mojego błękitnego hamaka

wszystko mi dziś zwisa
na luzie odpływam

nie goni mnie czas
zabieram książkę

i bujam się na całego
kartki przewracają się same

chwytam wiatr w żagle
oddycham nektarem kwitnącej wiśni

przymykam oczy na świat
krajobrazy kłębią się w mojej głowie

Między dniem a nocą
Serce ludzkie pęka
Na ustach pozostały słowa
Nie do końca wypowiedziane
I marzenia
W subtelny sposób rozwiane
Budzimy się
By iść
Za szczęściem w zaparte
Po stronie słońca stanąć
Iść szlakiem myśli, rozterek i pragnień
I kiedy któreś z nas
Upadnie
Podać swoją dłoń - dosadnie

Czasem trzeba zachwycić się
inną stroną świata
przecież są cztery
fascynujące
to nic złego
zdobyć K2 z lotu ptaka
do nieba jechać windą
w dół schodzić powoli
obejrzeć z boku
swoją gorliwość neofity
przełamać dietę kromką
chleba ze smalcem
dobrze jest
stosować płodozmian

żeby nie wyjałowieć

Unika ognia ten, kto raz się sparzył,
ucieka z wody, kto dech gubił
w jej odmętach...

A kogo owionęło tchnienie śmierci
- nie igra z nią, nie szuka jej,
bo ją pamięta...

miałam czas rozejrzeć się
w szerokość źrenic zapleść cień
w marzeniach poczuć zgniły smak
gdy ciągle czułam czegoś brak
kubek rozbity wściekłym gestem
dawał mi znak gdzie właśnie jestem
uparcie tkwiłam nad rzeki brzegiem
czekając statku z banderą „nie wiem”
z biletem tylko w jedną stronę
piekły mnie oczy przemoczone

życie jest tak pokręcone
szczere kłamliwe znudzone
daje nam miłość i mówi nieś
zaplata w intryg sieć
życie jest tak pokręcone
piękne kłamliwe szalone
wymyśla sceny później drwi
nie te otwiera drzwi

Tytuł zapożyczony i zainspirowane piosenką Igora Herbuta "Wkręceni".

Jak liść na drzewie twarz do słońca,
serce do ciepła wyciągamy,
zanim nam przyjdzie złotem zalśnić,
nim czas purpury nam przypadnie,
w nadziei odcień zielonkawy,
w pełnię się życia zanurzamy.

W zieleni, złocie czy purpurze
los nasz - jak liścia - bywa kruchy;
nieliczne chwile błogiej ciszy
i częste z wichrem złym zmaganie
- w każdej z tych chwil zbieramy chętnie
szczęścia, co dane nam - okruchy.

Wracam
z podróży do gwiazd
tu na ziemi
nie jest idealnie
ale
czerń jest czarna
biało lśni biel
są też szarości
nieoczywiste
czasem zgubię się
we mgle
ale
nie sparzę się
dotkliwie
zimnym ogniem
nie porazi moich oczu
złudny blask
nie wbije mi się w serce
odłamek
spadającej gwiazdy

Łatwo pogodzić się z utratą
tego, co przyszło z wielkim trudem,
pożegnać wszystkie swe humory,
zostawić dni smutkiem zatrute

i zmęczonemu dać odpocząć
ciału, co wiecznie jest "nie takie",
co więźniem trzyma nas przy ziemi,
choć chciałoby się frunąć ptakiem...

Najtrudniej rozstać się przychodzi
z pięknem, natury niezwykłością,
której zaledwie cząstkę drobną
zdołamy pojąć swą małością...

Mam zły dzień
Nie jestem smutny
Nie jestem zmęczony
Ani rozczarowany

Nie tęsknię, nie martwię się
Po prostu
Na sześć rzeczy
Osiem mi wyszło
Źle

Normalnie
Mam zły dzień
To nie twoja wina
To nie moja wina

Nie chcę o tym mówić
Mam dzień zły
Nawet szyk mi wyszynk zły

Obejmij mnie
Tak zacznijmy dziś nowy dzień

Tyle nas ominęło
zanim nas poczęto
może dziękować Bogu
i wreszcie w niego uwierzyć

czasem chęć na pacierz
wyskoczy jak Filip z konopii
i nogę zdejmujesz z gazu
jakby niewidzialne trąciło cię łokciem

Tyle się nie wydarzyło
nie żałuję
póki szumią trawy.