Zeszyt Błękitne teksty, Elizabetta

wzbij się w górę
ku nieba błękitowi
na skrzydłach utkanych
miłości literami
a łez kropelki wraz z deszczem
niech zroszą kwiaty
by one kolorami żywymi
mówiły o uczuciu
które nigdy nie zgaśnie

wzbij się w górę
tam
ku gwiazd konstelacjom ....

W ostatnią marcową zimę
siedziała znów nad jakimś pismem
tajały okna i firanki z pajęczyn
wyjść albo nie wyjść myślała w ciszy
gdy wiatr drzwi otwierał jak kartki zeszytu

srebrny kluczyk ktoś przysyła co roku gołębiem
na błękitu jedwabnej wstążce
radio gra o miłości piosenki
tylko w tej poezji piszą i w snach jej
zakochać się znaczy umrzeć.

nie płacz
chociaż zimno
cichutko
skrzydełka rozwiń
unieś do nieba
dziecięcy śmiech
porzucony wśród ruin

nie płacz
nie zaznasz bólu
lecz i radości
nie dano ci przeżyć
małe serduszko
już bić przestało

nie płacz
duszyczkę nieskalaną
najpiękniejsze
poprowadzą anioły
do domu
w błękicie ukrytego
bo tutaj
twa skończyła się tułaczka
nim tak naprawdę
się zaczęła ...

Chadzam po chmurach,
Co przypomnieć ma mi
Oczu głębię Twych.
W błękicie i szarości
Kryła się tajemnica.
Zostawiłem ją.
Za opuszczonymi powiekami teraz,
Ja wciąż zamknięty.

wzbij się w powietrze
skrzydła rozwiń
odleć tam

gdzie jest jej świat

błękit skrzydeł
niech zleje się z niebem

zobaczyłeś świt
ostatniego dnia
gdzieś za horyzontem
blaskiem dwóch słońc oślepiony
później dotyk ukochanej dłoni

i szept
"już nic nas nie rozdzieli"

*********

rzucam grudkę ziemi
z prochu i w proch

Ona codziennie dostrzega w Twoich oczach błękit nieba lazurowego wybrzeża,
a Ty nawet nie potrafisz, nie chcesz, zobaczyć jak zmnieniła dla Ciebie fryzurę..

Białe skrzydła aniołów to świat, którego nie widać. Sercem odnajdują drogę, by chodzić po ziemi, a dotykać nieba… Siadają naprzeciw i cierpliwie uczą dłonie czekać, oczy kochać to wszystko na co spojrzą. To jak posiadanie królestwa, którego granice wyznacza jedynie horyzont. Dają wiarę, że to ma sens…
A później wiatr napełnia ich skrzydła ciepłem błękitu, po czym delikatnie unosi do jasności bardziej błyszczącej niż obłok opiewający słońce. Ciepłem są i jasnością.

________________
Wielkim Nieobecnym

wyobraź sobie wulkan z tysiąca innych wezbrany
wstrząsy opętane jarzmem uniesienia
tak ze mną się dzieje gdy otwieram bramy
muzyki która we mnie buduje spełnienia

poczuj jakby słonce okalało ciebie
od koniuszków palców aż po górne członki
tak muzyka we mnie tańczy baletnicą
subtelną finezją atakiem gorączki

niebo w swym błękicie tonie w mojej głowie
w ustach słodycz miodu diabelskiej pasieki
lewituje umysł dogonić nie mogę
obrazów mych myśli spod drżącej powieki

w rozkoszy dramaty wciągają mnie nuty
chwila swym pokarmem mą świadomość burzy
ukojone zmysły tworzą Atlantydę
którą piękno z duszy na dźwiękach wynurzy

spijać rosę dźwięczną z tworów wyobraźni
namaszczać swe zmysły muzy narkotykiem
połączyć reakcję pozytywnych myśli
otulając siebie doczesnym zachwytem.

kochasz
tym żarem ogniem wirem
czy pamiętasz
wieczory ciepłych myśli
czy przytulisz
gdy wrócę chmur błękitem
miłosną falą
co rzeką się wyśni

czy rozgrzejesz
mą męskość smukłym ciałem
celebrując
przedsionek bram rozkoszy
czy odegrasz
sonatę pocałunków
nim ranek swym oddechem
rozkosz słodką spłoszy

i pozostawi
delikatność nocy
na firmamencie
nagiej wrażliwości
deszczem utulę zmysły
sokiem nasycone
spijane chwilą jedną
z twojej kobiecości