Zeszyt beznadziejnie, ""

miewam bóle
dość niezwyczajne
jednostajnie ogarnięte paniką

sztyletuje swoją osobowość
dymem z narkotyku

i nie patrzę na siebie
ja wyblakłe płótno zamiast twarzy

rozkładam się powoli
na cukier
na czułość
na brak silnej woli
rozkładam się

jak mokra plama
wysycham powoli

- Obiecałam sobie, że kiedyś odpokutujesz każdą minutę mojego płaczu, każdą sekundę mojej rozpaczy.Teraz jednak nie mogę nic z siebie wykrztusić. Te wszystkie słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Układałam te cholerne monologi godzinami, a teraz nie potrafię sobie nic przypomnieć. Kompletnie nic.

Załamała bezradnie ręce. Zapadła niezręczna cisza, ale ona nie zwróciła na nią uwagi, jej myśli pochłaniało coś innego.

- O czym myślisz?

- Wiesz, mam ochotę pokazać ci zdjęcia z poprzednich wakacji i opowiedzieć, jak wyobrażałam sobie, że chodzimy razem po nadmorskim kurorcie i trzymamy się za ręce, leżymy na piasku nad niebieską laguną i chlapiemy się słoną wodą Morza Czarnego. Wieczorem robimy setki zdjęć i w szale namiętności kochamy się na plaży do rana. Ale tak naprawdę byłam tam sama. Spełniało się moje największe marzenie, a Ciebie tam nie było.

- Nawet nie przypuszczałem, że jeszcze o mnie myślisz.

- To jeszcze nic. Wiesz co było najgorsze? Poranki. Za każdym razem, gdy się budziłam wyobrażałam sobie, że całujesz mnie w kark, a wtedy dreszcze przechodzą moje ciało. Ciebie tam nie było, nie całowałeś mnie, a jednak czułam dreszcze.

Nie chciałam umrzeć, jedynie prowokowałam śmierć. Nie otrułam się. Bóg umiera, jeśli go nie kochamy, ale ja nie umarłam, choć nikt mnie nie kochał.

Ty
sprawiasz,
że chcę rzucić wszystko
przestać
układać pod dyktando innych
siebie

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej. Z tą wiarą lżej im, będzie żyć i umierać.