Zeszyt beleza, spirate

Bywają noce tak pełne udręk, że nazajutrz należałoby zmienić nazwisko, bo nie jest się już tym samym, co pierwej.

ciężkie do zniesienia są te dni, kiedy próbując rozbić taflę dzielącą nas od innych, obojętność ludzi krępuje ręce, sznuruje usta by na koniec utwierdzić nas, iż nieżycie wcale nie oznacza śmierć

nie lękaj się, łap wiatr w żagle
świat nie skończy się
jeśli na zakręcie upadniesz

rozpal ognisko po zmroku
nie pytaj czemu i czy to ma sens

nie warto trwonić dni
na niepotrzebne żale
których nie usłyszy nikt

*tytuł wiersza, znalazłam na portalu STYLOWI, nie mam pojęcia skąd pochodzi ten cytat, kogo to słowa

te dni co się w głowie nie mieszczą
poranki na żal zbyt krótkie
i bezssennością plecione
szeptów stłumionych wianki
i jeszcze to czekanie
które tej nocy zakwitnie
streścimy w blasku ognia
zaklęcia pocałunkiem

Patrzę. dotykam. chłonę

Twoich ust perły
w westchnienia zamieniam,
gdy w dolinie bioder rozsypane,
mdleją,
z pragnienia.

Tul. lgnij. wij mnie...
w namiętność.

od spojrzenia do spojrzenia
co jak flesze
rozpraszają mój wzrok
i niespokojnaM

szukasz mnie
gdy kolejny już wrzesień
babim latem moje zmysły omota

i uwiedzie słodkich ziół zapachem
i zamieszkam w twoich myślach
bez
wolna

Pokochaj mnie prawdziwie
bo potrzebuję czułości

Pokochaj to kim jestem
zamiast wyobrażenia o miłości

Parne zmierzchy lipca
Krótkie ulotne
Wiatru rozmowy
Dalekie słońca
Pragnienia
W małym metrażu
Skazani na zgubę
Upojenia
Bez znaku życia
I złudnej
Nadziei

noc skrapla się w deszczu bezmyśli
czyjś oddech na szybie
list pisze
ktoś komuś znowu się przyśni
odchodząc
wspomnień most rozkołysze