Trzaskam drzwiami, biegnę. To mnie uspokaja. Mijają kilometry, jeden drugi czwarty. Czas wracać, czas odpisać na tego sms-a. Czy jestem szczęśliwa? Skąd u licha mam to wiedzieć. Czy dam radę uśmiechać się kolejny dzień? Być miłą, nie krzyczeć a nawet wykazać się jakąś odrobiną cierpliwości i serdeczności - owszem. Ale czy jestem szczęśliwa? Pół roku mija a ja nie wiem. Odwracam twarz w stronę domu, podnoszę głowę i zanim oczy dostrzegą w oddali postać, serce już bije swoim dziwnym rytmem. Nie wiem czy stoi, [...]

- Kobieto, co ty do cholery robisz w moim życiu!?
Dławiłam się łzami nieustannie spływającymi po moich, i tak doszczętnie już załzawionych policzkach, a moja twarz ciągle była ujęta w jego dużych dłoniach. Stykaliśmy się czołami, kiedy oboje próbowaliśmy uspokoić swoje szybkie i nierównomierne oddechy. Ja z powodu przytłaczającego mnie strachu, a on z przyczyny w dalszym ciągu nie przemijającej złości. Jego kciuk delikatnie i uspokajająco gładził mój blady policzek, kiedy nie potrafiłam powstrzymać łez w szybkim tempie zbierających się do moich zmęczonych utracaniem ich oczu. Wreszcie mogłam zatonąć w jego zielonych tęczówkach w których się niegdyś zakochałam, gdy z trudem spojrzał mi prosto w oczy szklistym wzrokiem.
- Powiedz mi, czego ty tak desperacko ode mnie chcesz?
- Wystarczyłaby mi tylko odrobina twojego serca. - szepnęłam - Nic więcej - dopowiedziałam bezgłośnie wciąż płaczliwym tonem.