Zeszyt beauty, sassynovelist

My kobiety z klasą nie podrywamy zajętych mężczyzn... co nie znaczy że się w nich nie zakochujemy.

-Lubie swoje życie bez Ciebie.
-Wczoraj mówiłaś, że sprawiam, że czujesz, że żyjesz.
-Fakt, ale przybijanie palców młotkiem daje mi ten sam efekt.

Trzaskam drzwiami, biegnę. To mnie uspokaja. Mijają kilometry, jeden drugi czwarty. Czas wracać, czas odpisać na tego sms-a. Czy jestem szczęśliwa? Skąd u licha mam to wiedzieć. Czy dam radę uśmiechać się kolejny dzień? Być miłą, nie krzyczeć a nawet wykazać się jakąś odrobiną cierpliwości i serdeczności - owszem. Ale czy jestem szczęśliwa? Pół roku mija a ja nie wiem. Odwracam twarz w stronę domu, podnoszę głowę i zanim oczy dostrzegą w oddali postać, serce już bije swoim dziwnym rytmem. Nie wiem czy stoi, czy patrzy, czy wie, że tu jestem. Dokładnie tam gdzie rozstaliśmy się po raz ostatni. On. Biegnę w tamtym kierunku, nie ma czasu na subtelności, nie ma czasu na myślenie. W połowie trasy dostrzegam, że stoi tyłem, jakby oglądał miejsce naszego pożegnania. Jeszcze 50 metrów, 30, 20... Odwraca się do mnie... Płuca mnie pieką, policzki palą. A On tak stoi i patrzy. Zatrzymuje się dwa bezpieczne metry od Niego. Dwa cholerne metry wyznaczające krawędź przepaści, którą budowaliśmy razem przez te wszystkie lata. Patrzę mu w oczy, widzę te wszystkie kłamstwa, zdrady, kłótnie, łzy, drzwi którymi trzaskaliśmy jak nienormalni. Robi krok w przód i już jest przy mnie.
-Ty... - jedyne co jestem w stanie powiedzieć, mimowolnie wtulając się w jego silne ramiona
-...i Ty- dopowiada, wciskając swój nos w moje włosy.
Powoli bezszelestnie wyciągam telefon z kieszeni i piszę: "Tak, jestem.", wysłane.
"Puk, puk, puk" huczy z jego bluzy.
Dostał odpowiedź.

- Kobieto, co ty do cholery robisz w moim życiu!?
Dławiłam się łzami nieustannie spływającymi po moich, i tak doszczętnie już załzawionych policzkach, a moja twarz ciągle była ujęta w jego dużych dłoniach. Stykaliśmy się czołami, kiedy oboje próbowaliśmy uspokoić swoje szybkie i nierównomierne oddechy. Ja z powodu przytłaczającego mnie strachu, a on z przyczyny w dalszym ciągu nie przemijającej złości. Jego kciuk delikatnie i uspokajająco gładził mój blady policzek, kiedy nie potrafiłam powstrzymać łez w szybkim tempie zbierających się do moich zmęczonych utracaniem ich oczu. Wreszcie mogłam zatonąć w jego zielonych tęczówkach w których się niegdyś zakochałam, gdy z trudem spojrzał mi prosto w oczy szklistym wzrokiem.
- Powiedz mi, czego ty tak desperacko ode mnie chcesz?
- Wystarczyłaby mi tylko odrobina twojego serca. - szepnęłam - Nic więcej - dopowiedziałam bezgłośnie wciąż płaczliwym tonem.

Jeżeli tak bardzo pragniesz szczęścia, to zadaj sobie jedno pytanie- czym ono dla Ciebie jest?