Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

podzieliła nas noc
ciężka od spadających gwiazd
których smaku nie zdążyłeś poznać
stadem runęły
do progu

podzieliła nas
przepełniona po granice pustka
by obdarzyć obosieczną miłością
pamiątką po ranach
celnie zadanych

podzieliła nas strata pustkowie
i nadzieja
elementy niepasujące do układanki
z nieludzkich słów
niedopasowanych myśli

podzielił nas mur światła
przez szpary przesącza się
śmierć
upstrzona bliznami
po krzykach ofiar

podzieliła nas samotność
rozrzuciła zamierzonym przypadkiem
po meandrach [...]

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania

cisza się kiedyś rozszeleści
i już jej nie zagłuszę
bo wypełni pustkę
która jest miejscem na duszę

lecz nie wiem dlaczego niebo
w oczach mi drży
czy od gwiazd jest rozedrgane
czy to płyną łzy

czas zamknięty jest w zegarach
a maski bogów
ludzie zdejmują ze swych twarzy

lecz kto w ręku nie miał - kielicha z goryczą
nie wie
czym napoić serce

Ty - któryś nas wywiódł z egipskiej niewoli
i dźwigał Krzyż tak wielki
aż niepojęty

i nadzieją ramion otwartych
co się przez tłum przedziera
szeptał słowa najcichsze: A oto Ja jestem z wami...

pozwól mi zgasnąć - jak świeca przed ołtarzem
lub jako róża w ogrodach jesienią więdnąca

bo jeśli miłość Twoja, Panie
jest chlebem aniołów

imię moje: głód

rozdrapuję pamięć - aż do dzieciństwa
jak kwiat
który do swych korzeni sięga

lecz tylko róża kłuje - aż do krwi
nie tracąc ani kropli swej czerwieni

płaszcz zapinam
choć garściami mógłbym chwytać wiatr
i z otwartym sercem
z otwartą raną
wołam: nie będę miał bogów innych!

nie ma takiej miłości
która nie jest tobą - gdy w sny się wdziera
przez palce przecieka
a nie ubywa

i z której nie obmyją nas wody
wszystkich mórz
bo życie i śmierć - dwie fale

jednej głębi

Moje lepsze pół
ma osiem obietnic

wciąż próbuję ustalić
która milczy najciszej

i ciemnieję w sobie
jak rumieniec na licu ukochanej
ulepionej z chleba
tak dawno

i w pierwszą wierzę
pierwszej błogosławię
- stając się wiecznością
legnę

na ciepłych piersiach nieba

opowiem ci historię - tę nieopisaną
gdy w niedalekim lasku - pod świętą figurą
wykluwały się pierwsze gwiazdy
i moje serce - jak syn jedyny - Boga Słońca

niebo ze wspomnień - ojczyzna wichrów
od lat karmi mnie ciszą
o tobie
zamiast zapach nieść
kwiatów - co latem w łąkach zakwitły

i które jak róże - królowe ogrodów
przystrajają ołtarze

spokojny znajdując dom
ulepiony z miłości - niczym jaskółcze gniazdo
wiodę spojrzeniem
czy w drzwiach klamkę kto poruszy

bo podczas modlitw nocnych cieni
wciąż czekam na ciebie

jedyna tęsknoto mej duszy

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr

czas wyjść
oskarżyć księżyc o bezsenne noce
i gwiazdy wspólniczki obwinić
o ciężkie powieki

przydługi dzień
rozgrzeszyć z samotnych chwil

niech sędzia los
wymierzy karę najgodziwszą
darując
zbyt gorliwą miłość

Chciałabym napisać do Ciebie list
zjeść rodzinnie niedzielny obiad
i cieszyć się każdą nową zmarszczką
na Twojej twarzy

miałaś rację
nasze szczęście ciężko się oswaja
żyjemy na światłowodach
satelity nie przekazują ciepła dłoni

mogłaś powiedzieć
że pomidorowa jest równie dobra z ryżem
maciejka pachnie tylko dwa miesiące
a życie jest kruche jak Twoja szarlotka

ale chyba Bóg lubi
gdy zawracam mu głowę wyrzutami
powiedz mu Mamo że jest egoistą.

08.08.2011 r

nie mam głowy
do nieziemskich spraw
ale możesz oprzeć swój dzień
o moje czoło

nie powstrzymam
rozpędzonych przypadków
ale twój mogę wziąć w dłoń
i czuwać co noc

nie przerobię za ciebie
żadnej karty z kalendarza
ale jestem
tuż o każdy twój krok

nie pytam czy we mnie wierzysz
ja i tak nie mogę być dalej
od ciebie tylko o skroń

święty bezimienny
od spraw zwykłych ludzi zwykłych
słońca z deszczem przeplatanek
od dziś będę cicho
w niemówieniu właśnie
jest lepiej i jaśniej

o niebo