Wszystko znoszę po trosze,
Dziurawe kalosze,
Wspomnień miałki proszek,
Złamane grosze w kieszeni,
Blask rzeki, jak się złotem mieni,
Kamień w bucie, blizny na ramieniu.
Ciebie znosić nie muszę,
Tyle dobrych wzruszeń
Darowałaś poraniona cała,
Kiedy spałem ciepło mnie przytulałaś.
Do dobrego trwania
Wystarczy wskazówek drania
Z psem przez zieleń ganiać,
Wyprzedać medale uznania,
Kiedy bieda. Niewiele trzeba,
By sięgnąć przez chmury nieba
Smakując kromkę chleba.
Zagubiony anioł piórem
Strząsa smaki ponure,
A piękno rzeźby odkrywają wióry
I prawda wypluta cierpliwością dłuta.

Quid Quidem

Pustułki krzykiem walczysz ze świtem.
Mało kto rozumie,
Jak piękne to imię,
Światłem pachnące w tłumie .

Kruchymi skrzydłami nad ulicami
Rozdzierasz powietrze.
Na każdym ich centymetrze
Kwiaty znaczone bliznami.

Widziałem jak płoniesz [...]

Dynie, kostiumy, śmiech i zabawa,
Tupot biegających słodyczy,
Zasypiające drzewa wśród zniczy,
Jesiennych myśli zacieniona strawa.

Szkoda, tato, że Cię nie ma blisko.
Nie wykopiemy już studni,
Nie wrócimy z wycieczki szczęśliwie brudni.
Dziękuję za wszystko.

Pewnie widziałeś moje wzloty i dramy, [...]

Tak łatwo widzi każdy,
Że woda nie ma barwy.
Jest jak powietrze i zmienia
Ją jedna kropla zabarwienia
Do płynu przez nas wlana,
Choćby łza zranienia,
Czy atramentu ciemna plama.

Niech mi ktoś powie,
Którym kolorem człowiek
Najbardziej mógłby być?
W błękitnym arrasie złota nić
Pozwala sercu cicho śnić
O Twoich rzęsach na linii powiek.
Wystarczą, by szczęśliwym być.

W chłodnym błękicie spragnionych
Ust nie leczy żółcień znicza,
Ani sen snów bez oblicza,
Lecz łyk podany z Twoich dłoni
Ugasić może szorstki płomień.

Quid Quidem

stara cyganka wywróżyła mi:
będziesz królem!
nie wiedziała
że prócz waszej przyjaźni
nie trzeba mi innych królestw

z dzieciństwa pamiętam - fotografię matki
i sny pełne aniołów
duchów
wspomnień

przyznaję - czekałem objęć twych
Nadziejo
jak kroków spóźnionych
nie wiedząc czy przychodzą żywi
czy umarli

a w półmroku
w półświetle
do lotu skrzydła dał nam wiatr

bo nie ma przeszkód dla młodych
nie ma przeszkód dla marzeń

i niczym ptaki wypuszczone z Bożych gniazd
krew nasza jednej barwy była
z sercem schylonym ku ziemi
oczy podnosząc

do gwiazd

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

matka była mi jak Ta - co wszystko przetrzyma
lub jak wiatr który z ciszy powstał
i w ciszę się obróci
lecz nawet wspięty na czubki palców
nie poznałem nigdy

oblicza wszystkich gwiazd

wygoiłem żałobę
której pamięć w duszy mojej - w bezmiar urasta
gdy wspomnienie do serca się wkrada
by kiedyś bolesnym poderwać się skurczem

a to widmo
ta rana
w oczach półmartwe się mienią
bo czymże jest wszystko
co nie jest wiekuiste i bez końca

bezpowrotne
święte
utracone szczęścia
są niczym kwiaty - które raz tylko zakwitły
dla jednego słońca

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

znam dźwięk dzwonów katedry
gdzie w bocznej nawie - aniołowie
i gdzie tłum cichnie w pokorze
by spojrzeć w oblicze Matki
której zabili Syna

usta modlitwą zakrzepłe
szeptają: pod Twoją obronę...
i w drżeniu głos się łamie wzruszeniem
bo serce człowieka - jak róża
w cieple Twych dłoni rozpąknięta

Panno w krąg ozłocona!
nas - przywykłych do mroku
naucz marszu twarzą wprost gwiazd i zamieci

bo już nie słychać nawet w wierszach
że w Życie któż się odzieje - prócz tych
co do końca Mu zaufali
a Miłość kto przyjmie - jeśli nie ci jedynie
co od początku Ją posiedli

mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie

swoich skrzydeł wachlarzem

lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką

jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju