Batik

Aluminiowy gar po pomidorowej
z łyżką na dnie
dna rzeczywistości
i cisza
pęczniejąca jak parch
w kąciku ust

Bóg widzi wszystko
tak się mówi
ale czy opuszczony
dworzec kolejowy w moim mieście [...]

nikt nie uczy kwiatu
kiedy ma zakwitać
tak my
póki życie - pędzimy

jak gdyby woźnica naszym losem był

lecz już nigdy w górę wzlatać
w natchnienie
powiew

bo tu - polna droga
a w gałęziach śpiewały mi
szumiały
wszystkie tęsknoty

i któż to jeśli nie słowik wysłowi
że ty jedna mnie zatrzymasz

gdy bezgniezdne anioły
niczym ślepcy szukający światła

odlatywać będą
od ludzi

Stoliczku, nakryj się
pełnym talerzem dla Wędrowca
co dociera do ciebie z daleka, słyszysz,
jego kroki miękkie jakby podszyte sianem
niosą dziecięce życie zawinięte w zwiewność godzin.
Każda jest jasna, jedyna. Każda
choinką rozświetloną w oknie.

Stoliczku, nakryj się
rumieńcem kandelabrów,
przy tobie dłonie Wędrowca,
złożone w cienką serwetkę
drżą. Na nich blady całun choroby,
a świece płomykiem niby gwiazda betlejemska
prowadzą już anielski pokłon przez noc.

Stoliczku, nakryj się
opłatkiem życia śnieżącym w małych palcach,
na nim biała łąka, po której biegnie dziecko
spieszące do ostatniej choinki migoczącej w oknie.
Ona mu bliźniaczką, gałązkami jak obłokiem
sięga do pustych rąk,
zmartwychwstaje zapachem świerku we włosach.

Francjo!
na innej ziemi zostawiłem ślad

ja - wyszarpany z drzew - wiatr

pamiętam nieba
które wieczornieją

i u mnie mieszka ta radość
która miarę moją przerasta

któż więc odgadnie czym byłem raniony
czy płacze po mnie
ktoś nieutulony

rozbłyskają burze
bez kropli słońca - wschód

lecz choćby w skrytość
w obcość

na życia tułaczej drodze

niech nas prowadzi Bóg!

nie śpiewaj drozdzie
bo znów będę padać
i cicho pod skórą
nawilgną wspomnienia

szelestem piór swoich
możesz zagłuszyć
obolałe miejsca po nieuniesieniach

i tyle nam zostaw
nic co by szkodziło

żadne z nas nie pojmie
w życiu
czym naprawdę jest miłość

Był wrażliwy
jak mak przy drodze
znajomi szydzili z niego
i słabo szło mu w szkole

Kiedyś znalazł bąka
wyrzuconego na śmieci
i zaczął go puszczać na stole
a on się mienił

Wróciło do niego dzieciństwo
pchane w wózku przez cmentarny park
czuł wielki wewnętrzny ból
który wronimi skrzydłami
rozpychał go od środka

Zaczął pić
by nie czuć smutku
żal ogromny miał
bo pił
życie nabrało barw szkorbutu
na marginesie przysiadł
w bilansie żalów i smutków...

pamiętasz
czekałem
w przydrożnym krzyżu
przedwcześnie zbrukanym
a ty
smagałaś mi kwiaty

pamiętaj
cmentarze nie płoną przypadkiem
lecz po to
by umrzeć bez zmazy

zapomnij drżącą powieką
a ja
w drzewie dębowym zostanę
przerobią mnie kiedyś
na cierń