ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

matka była mi jak Ta - co wszystko przetrzyma
lub jak wiatr który z ciszy powstał
i w ciszę się obróci
lecz nawet wspięty na czubki palców
nie poznałem nigdy

oblicza wszystkich gwiazd

wygoiłem żałobę
której pamięć w duszy mojej - w bezmiar urasta
gdy wspomnienie do serca się wkrada
by kiedyś bolesnym poderwać się skurczem

a to widmo
ta rana
w oczach półmartwe się mienią
bo czymże jest wszystko
co nie jest wiekuiste i bez końca

bezpowrotne
święte
utracone szczęścia
są niczym kwiaty - które raz tylko zakwitły
dla jednego słońca

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

Pośród bogactwa
wschodów i zachodów
rozległej palety barw
szerokiej gamy dźwięków
wietrznych i deszczowych
improwizacji
duetu serc
życia na cztery ręce
cierpię na
niedostatek słów
niemożność dziękowania

znam dźwięk dzwonów katedry
gdzie w bocznej nawie - aniołowie
i gdzie tłum cichnie w pokorze
by spojrzeć w oblicze Matki
której zabili Syna

usta modlitwą zakrzepłe
szeptają: pod Twoją obronę...
i w drżeniu głos się łamie wzruszeniem
bo serce człowieka - jak róża
w cieple Twych dłoni rozpąknięta

Panno w krąg ozłocona!
nas - przywykłych do mroku
naucz marszu twarzą wprost gwiazd i zamieci

bo już nie słychać nawet w wierszach
że w Życie któż się odzieje - prócz tych
co do końca Mu zaufali
a Miłość kto przyjmie - jeśli nie ci jedynie
co od początku Ją posiedli

mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie

swoich skrzydeł wachlarzem

lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką

jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju

Przywyknę kiedyś
do tej tęsknoty
co mnie rani

do tych pustych kart
których już nikt nie odwróci
do tej samotności
bezradności,pajęczej sieci

wiesz
tam już nie będzie wierszy
cisza zagra im ostatni nokturn
i słowo żegnaj zostawi na ustach

to nic
kiedyś przywyknę do tej pustki wokół

z błękitów opada dzień
o chmury się potyka

noc
tysiącem gwiazd mnie budzi

i niebo rozkwita
jak wszystkich ogrodów róże

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania