Cokolwiek dziecko mówi do rodzica, nie mówi o nim tylko o sobie. Wszyscy ludzie mówią tylko o sobie. Nieważne czy mówią: „nienawidzę cię”, czy „jesteście denni”, zawsze mówią o sobie, o swoim bólu, rozczarowaniu, bezsilności. Warto to wiedzieć i warto pokazywać to dzieciom.

Człowiek jest tajemnicą - z tajemnicy przybywa i w tajemnicę odchodzi.

Aby zbadać kwestię dojrzałości, [...] zaczęliśmy rozmawiać o znanych nam ludziach, co do których czuliśmy, że są prawdziwie dojrzali. Próbowaliśmy dociec, co takiego mieli w sobie, że wydawali się nam dojrzali. [...] Jak odkryliśmy, ludzie ci sprawiali wrażenie odpowiedzialnych, lecz nie nudnych, doświadczonych, lecz nie ograniczonych. Akceptowali samych siebie, nie będąc zamknięci na zmianę i rozwój. Byli serdeczni bez ckliwości, stabilni bez inercji i silni bez szorstkości. [...] Ostatecznie z naszych rozmów wyłoniła się lista cech, które, jak uznaliśmy, charakteryzują dojrzałą osobę [...]. Pierwszą z tych cech była odpowiedzialność.

Mapa świata każdego człowieka jest tak samo niepowtarzalna jak odcisk jego palca. Nie ma dwojga takich samych ludzi. Nie zdarza się, żeby dwie osoby jednakowo zrozumiały to samo zdanie. Nie próbuj zatem dopasowywać innych do własnych wyobrażeń o tym, jacy powinni być.

Miłość przenosi góry, wyrzuca (czasem) śmieci, ale nie leczy z alkoholizmu.

Być człowiekiem, to jednocześnie być w jakiś sposób wrażliwym, ograniczonym, potrzebującym, zależnym, słabym, a nawet czasami głupim. Wszyscy potrzebujemy zaakceptowania tej części człowieczeństwa w nas samych i w innych. Potrzebujemy bycia kochanym i kochania samych siebie, gdy tak czujemy.

Niektórzy po rozstaniu uciekają w pracę, spotykają się z ludźmi, biorą na siebie mnóstwo zajęć, żeby nie myśleć. Ale to droga donikąd. Jedyne rozsądne i konstruktywne rozwiązanie to alkoholizm i depresja.