Zagadnąłem kiedyś stracha na wróble: "Nie męczy cię stać tak samotnie na odludnym polu?". A on na to : "Radość straszenia jest tak silna i trwała, że nigdy się nią nie nudzę". Powiedziałem mu po chwili zastanowienia : "Prawdę mówisz, ja także zaznałem niegdyś takiej radości". "Jedynie ci, którzy wypchani są słomą, mogą jej dostąpić" - odrzekł mi na to. Odszedłem, sam nie wiedząc czy pochwalił mnie, czy też zganił. Upłynął rok, podczas którego strach na wróble stał się filozofem. Gdy znów go mijałem, zobaczyłem dwie wrony budujące gniazdo pod jego kapeluszem.

Pewnego dnia Oko powiedziało: „Tam, za dolinami, widzę górę spowitą błękitną mgłą. Czyż to nie piękne?” Ucho natężyło słuch i po chwili rzekło: „O jaką górę chodzi? Wcale jej nie słyszę”. Na to przemówiła Ręka: „Na próżno próbuję ją wyczuć i dotknąć. Nie znajduję żadnej góry”. Wtedy wtrącił się Nos: „A gdzie ta góra, w ogóle jej nie czuję”. Oko popatrzyło w drugą stroną, a reszta zaczęła rozprawiać o jego dziwacznych ułudach. W końcu stwierdzono zgodnie: „Coś chyba jest nie najlepiej z tym Okiem”.

Zeszłej nocy wymyśliłem nową przyjemność i gdy wypróbowałem ją po raz pierwszy, anioł i diabeł rzucili się pędem w stronę mojego domu. Spotkali się na progu i wszczęli bójkę o moją świeżo wymyśloną przyjemność. Jeden krzyczał: „To grzech!”, drugi zaś: „To cnota!”.

Jedzenie bobu jest zbrodnią, którą da się porównać ze zjadaniem głów własnych rodziców.

Chodziła po mnie księżniczka z złotą konwią I śniłem
Że podlewa me palce
Aby znów zakwitły

Róże miały zostać zabalsamowane i posypane solą – balsamuje się tylko królów, bohaterów i róże.