Zeszyt .::Another - sen na jawie::., Riddlegirl

Jesteśmy żniwiarzami.
Siedziałam nieruchomo i wpatrywałam się w ziemię. Gdzieś słyszałam już to słowo. Tylko co to znaczy? O co chodzi? Nie muszę podnosić wzroku, by wiedzieć, że ich spojrzenia spoczywają na mnie. Nienawidzę tego uczucia. Uczucia, gdy wszyscy wiedzą o co chodzi, a ja jedyna jestem nieświadoma czegoś. Zupełnie jakby mnie wykluczyli. Jakbym była tylko jednym, wielkim problemem. Tylko dlaczego?
Mogę sprawić, że przeżyjesz, ale... jest haczyk.
Co? Jaki haczyk? O co ci chodziło? Mam ochotę uderzyć głową o ścianę.To tylko sen... prawda? To wszystko nadal mi się śni? Dlaczego więc nie mogę się po prostu obudzić?
Jeśli bym to zrobił musiałabyś stać się... żniwiarzem.
Moje oczy otwarły się szeroko. To słowo. Tylko co to znaczy? Myśl. Myśl. Myśl. [...]

Wszystko się zatrzymało. Czas przestał istnieć. Pozostała jedynie niekończąca się, czarna pustka.
Gdzie jestem? Co się stało? Umarłam? Przeżyłam?
Kim jestem?
Wspomnienia zaczęły wracać z zawrotną prędkością.
Narodziny. Dzieciństwo. Szkoła. Krew. Ból. Nienawiść. Odrzucenie. Samotność. Smutek. Potwory. Śmierć. Odrodzenie...
Obrazy pojawiały się i zanikały przed moimi oczami. Wszystkie uczucia, wszystkie myśli... tworzyły jedność. Czułam się tak, jakbym zabłądziła i nie miała co ze sobą zrobić... ale jednocześnie... czułam spokój. Pierwszy raz w całym moim życiu nie czułam smutku. Nie czułam bólu.
Byłam szczęśliwa.
Wolna.
Po moim policzku spłynęła gorąca łza. Moje usta były wykrzywione pod dziwnym kątem. Czyżbym się uśmiechała...? Poczułam czyjąś dłoń ocierającą mój policzek. Nie poczułam jednak zagrożenia.
- Ona... płacze...? - spytał czyjś damski głos.
Ktoś tu [...]

- Życie.

Jego słowa odbijały się w mojej głowie echem. Czułam jakby świat się zatrzymał. Wszystko zaczęło się rozmywać i zmieniać kształty.
Ból. Niewyobrażalny ból.
- Mogę sprawić, że przeżyjesz, ale... jest haczyk - powiedział.
Nic nie rozumiałam. Mój umysł wypełniała czarna, przerażająca pustka. O czym on mówi? Co ma na myśli?
...
Dlaczego się o mnie martwi?
- Jeśli bym to zrobił musiałabyś stać się... żniwiarzem - ciągnął. - Widziałaś te stworzenia, które cię zaatakowały... prawda? To są demony. Żniwiarze zabijają demony.
O co mu chodzi? Demony? Żniwiarze? Ból nasilał się z każdą chwilą i nie pozwalał mi myśleć.
Dlaczego ja?
- Żyłabyś wtedy do wybranego przez siebie momentu w życiu np. do śmierci twojego męża lub do twojej [...]

Ciemność jeszcze nigdy nie wydawała mi się taka straszna. Owszem niepokoiła mnie, ale nigdy do takiego stopnia. Chłodne powietrze chłostało moje nagie ramiona niczym bezlitosny bicz. Łzy spływały po mojej żałosnej twarzy.
Zostałam sama. Nikt mi już nie pomoże. Nikt się nie zlituje...
Nie.
Nie chcę litości. Nie chcę pomocy. Nie chcę sprawiać kolejnych problemów.
Zwolniłam tempo i obejrzałam się za siebie. Mój dom... nie. Teraz to nie jest mój dom. Nie ma tam już dla mnie miejsca.
Nigdy nie było tam dla mnie miejsca. Zawsze byłam tam tylko intruzem. Zawsze byłam źródłem kłopotów. Nie umiałam niczego zrobić dobrze.
Nie umiałam sprawić, by moi rodzice mnie pokochali.
Szłam przed siebie, choć powstrzymywałam się, by nie zawrócić i na kolanach błagać [...]

Powoli zaczęła stawiać stopy i iść przed siebie. Niepewnie brnęła w otaczającą ją ciemność. Ale czy to była słuszna decyzja? Potrząsnęła głową, aby wyzbyć się myśli. Wiedziała, że na jej plecach spoczywają dwie pary chłodnych oczu.
Nienawidziła podejmować decyzji. Nigdy nie była niczego pewna. Z resztą i tak nigdy nie miała własnego zdania, własnej opinii. Była osobą skrytą w sobie, nieświadomą otaczającego go świata. Bała się. Bała się wszystkiego. Każdy jej krok stanowił jednocześnie kolejny milion myśli napływających jej do głowy.
Miała ochotę płakać, lecz postanowiła choć raz nie dawać im tej satysfakcji. Nie dzisiaj. Nie teraz. Nie kiedy oni patrzyli.
Czemu?
Czemu jej właśni rodzice jej nienawidzili? Nigdy nie odważyła się spytać.
W ich oczach zawsze była tylko najsłabszym [...]