W piątek przy krzyżach przydrożnych na dłużej,
przystają nasi Aniołowie Stróże....

z tysiąca tylko jedna łza
na zawsze w źrenicy zastyga
którą kiedyś dusza się zachłyśnie

bo człowiek
aniołom skrzydeł zazdrości
chociaż mgła pióra im rosi

czekaniem niewolne mamy serca
i w zamknięte patrzymy drzwi
by nadzieja nie umarła

a przecież błękit nieba
w ludzkich oczach się nie mieści
gdy ostatnia łza już spadła

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba

co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr