w obrocie wokół nas
zetrą się już gwiazdy
usiądź obok na dachu nieba
powiedz - jestem
to wystarczy

Nakładają się na siebie obrazy
struktury z daleka i z bliska.

Dotychczas schowani w doczesności,
o markotnych duszach przygniecionych przestrzenią tła widokówek,
jednocześnie malejąc i rosnąc
przełamujemy ją w sobie,
by złożyć od nowa w bogatszą

pytaniem
o cud, zdarzający się poraz drugi,
- miłość
niegdyś w słowie natury
znająca śmierć.

Rań
Wbijaj nóż w plecy
Syp piachach w oczy
Rzucaj kłody pod nogi
Ale tylko bądź…

Bo teraz co mam?
Każdy oddech boli
A gdy zamykam oczy
boje się, że nie otworzę...

Bo po co?
Bo na co?
Bo dla kogo?
Gdy dla siebie nie warto…

boleśnie mądre tytuły
okładek z prześcieradeł
zagubionych w pościeli
z pod uszek do głowy

lampka nocna
świadkiem opadających stron
składanych w lewej dłoni
ostoją ciem zbłąkanych
grzejących odwłok
przy kominku światła

ilekroć zasypia myśl
skrzypi drewniane okno
przy którym zmęczony dzień
zasypia miarowo
zakładając kołdrę
na najgorsze

nie złożyłem kwiatów polskich
na waszym grobie
choć zawsze na ślady patrzę
jakbym chciał poznać - przychodzących tu
i wciąż szukam ich
w listach od przyjaciela
w myślach
w sobie

lecz oto jest rana - co najgłębiej broczy
jak pamięć zbyt żywa
że aż boli

Krzyżu! otoczony ciszą i dalą bez końca
daj Chrystusowi zejść z Ciebie
powtórz naszym matkom
te światła
które w snach ludzkich
uwiły gniazda
bo ja - dziś spoglądam w niebo
nie kochając słońca

Rozpędziłam chmury
teraz same czarne myśli
zderzyły się ze smutkiem
oddzielając słońce od duszy

Umierają we mnie powoli
jeszcze ciepłe kolory świata
karmione zakalcem nadziei
i tym pocałunkiem wiatru na czole...

Sucha jak źdźbło zboża
kołyszę się na wietrze
słońca promienie gaszą
usta spierznięte od słów

wsłuchuję się w odgłosy ptaków
stąpam boso szeleszczę ciszą
zamykam oczy mgła unosi mnie
nad łąki trzepotem motyla

"...Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu,
bo jak śmierć potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol,
żar jej to żar ognia,
płomień Pański.

Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,
nie zatopią jej rzeki.
Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu,
pogardzą nim tylko..."

idziemy gęsiego
zagubionych skrzydeł
słysząc szept
kto chciałby latać
kiedy pióra
nie piszą się
na wiatr

powiedz mi
jak pachną nasze rozmowy

mają żółty zapach słońca
czy jak obłok - różowy
może płoną aromatem jak czerwone
róże
albo je unosi woń błękitu wysoko
ku górze
lub poranna rosa przyciąga zielenią

darmo porównywać
- zapachu nie zmienią

Ty
- niedokończona opowieść wiatru
który
ukołysał noc
przeznaczeniem
a może przez przypadek