Anielskie

matczyna modlitwa zapachem mi była
kwiatów
z drugiego pokoju

zważyła każdą moją łzę
o każdej pamięta

stąd wiem
że stąpać mogę
po sadach przewspaniałych

ponad nieba wzlecieć

lecz ja patrzyłem długo
jak dzień się z nocy odradza

i zraniłem tym spojrzeniem źrenice

bo jeśli czuwanie nasze nie jest pochodnią
skąd światła tyle
na samym krańcu świata

to po was przyjaciele
skrzypek uliczny smutną melodię gra
na placu Pigalle

bo tutaj świtały wschody
naszych pierwszych dni
i słońca ostatnie tu nam zachodziły

wiosno
dawna wiosno
pod iloma leżysz śniegami [...]

czy to jest prawda
czy wspomnienie
że pod cieniami starych drzew
czytałem mistrzów

a pełno było nade mną aniołów
upierzonych
uskrzydlonych

i cały brzmiał muzyką - ul

uczył mnie dziadek
nie tęsknić
nie czekać na okręty które odpłynęły
na tamten brzeg

lecz na wszystko przysięgać mogę

widziałem je

popatrz synku
oto groby moich przyjaciół

popatrz
oto moja samotność
i szczęścia niepowrotne

kwiatów nie trzeba
niczego nie żałuj

na miejscu setek zgasłych gwiazd [...]

patrzą w wigilijne niebo ludzkie oczy
i dziecięce twarze
chórem kolęd śpiewają aniołowie

nad boską kołyską

chwała na wysokości
wypełniona złotem
betlejemskich gwiazd

trzoda [...]

za filarami kościołów
cherubini na skrzydłach swych dźwigają
bluźnierstwo świata:
Boga nie ma!

i do żadnego z ludzi
oni nie podobni

a choć trzepot białych piór
iskier nie wznosi
dla ognisk
w nas zachodzących słońc

ja z serca wołam
- nie boje się umierać!

bo zgasnąć
jest przeznaczeniem gwiazd

Pa­nie 
któryś na­de mną za­wiesił niebiosa
i szro­nem księżyca oz­da­biasz 
ko­met zbłąka­nych rój

daj mi sny tak jasne
jak wspomnienie
że byłem

bo choć po­wiet­rze 
jeszcze skrzydłami szeleści
i wiem 
że to poetów dusze

lękam się chłodu 
gasnących gwiazd

człowieka stworzyłeś z gliny
aniołów z porcelany

a ja spa­lam się 

jak pęknięte słońce 

siność we włosy uczę się wplatać
nim stąd wyruszę
kapliczkom na rozdrożach
ręką kreśląc krzyż

z jeziora niebo zaczerpnę
bose stopy obmyję z prochu ziemi
i z ludzkiej krwi

a gdy wiatr moje skrzydła rozkołysze

kluczami Piotra
stróże anieli

otwórzcie mi

stoisz Tam z ramionami
szeroko rozpostartymi
w które chcę się rzucić
jak w przepaść
z zamkniętymi oczami
i wiarą
że na Dnie
nie czeka koniec
ale wybawienie

ukaż się oczom
jak sen
jak marzenie

jak skrzyd­la­tego cienia
ukróco­ny lot

który krąg chciał zatoczyć
nad ziele­nią łąk

a niedo­kończoną przez ciebie
życia stronicę

na siebie wezmę przed Bogiem
żem dłonią swoją dopisał:

ciąg dal­szy nastąpi