Oczy patrzą inaczej
jakby z drugiej strony
lustra
czas zatrzymany
zblakł im
w światłociemność
zdziwione twarze
gotowe nie widzieć
usta grymasem skupienia
wciąż pozują uśmiech
policzki jakby nieobecne
zawstydzone w bladość
włosy ugładzone
dawno umarłą ręką
w nie modną już modę
wszystko czeka
zaskoczone
ze już po wszystkim
pstryk
i świat zamknięty
na śmierć
w starej fotografii
tak długo nagle
że naprawdę.

tej nocy
gwiazdy
poznikały z nieba
szarosrebrnym pyłem
osiadając na drzewach

po nocnym balu
świetnej zabawie
tu gęściej
tam rzadziej
się kłębiąc na trawie

nie ostały się spojrzeń
bezzachwytnych kaskady
gdy świat świt rozjaśnił
karbowany
złoty
i blady

i głębie serc ludzkich
zachwytem obrosły
zarówno tych młodych
jak i dorosłych

Deszcz jak uderzenia serca
Odmierza zachmurzony puls
Poobijany leży na parapecie
Zaglądając do suchych wnętrz

Jeszcze przez chwilę trzyma się
Powoli spływa jak łza policzkiem Przemierzając znany szlak
Rzeźbi doliny swego upadku

W naszej krainie
świeci słońce
ale nikt nie zauważa suszy

Te słońce jest nakręcane
na jaskrawą sprężynę
jak zegarek chory psychicznie

Wszyscy dostają zastrzyk
pogodnych dni
błękitnego nieba
z czarnobylowym niepokojem
czy osioł
zadaje pytania
jedząc siano
na posłaniu ze słomy
(znak zapytania)

Sprężyna jest pełna rdzy
ale nakręcona
oczy zalane olejem
nie mogą dalej spoglądać...