kiedy układasz poranek
między mną a tobą
przytula się ciepła kawa
ucho do ucha
z uśmiechem filiżanki

w puzzlach horyzontu
brakuje kilku wierzb
brzegu Narwi
i kawałka studni

mgła owija klonowe okna
w promieniach słońca
dwa żubry przysiadły na parapecie

dokupię jeszcze chwilę
wystarczy siąść nad
świeżo namalowanym brzegiem

w oddali tli się morze
pierwsze opuncje zrywam
za kwadrans
wtedy dojrzewa niebo

nagie słowa wędrują po plaży
slow down
na mojej łysej głowie
marzenia szarpią się za włosy

Nie wiem czego Ci życzyć
to chyba najtrudniejsze pytanie
które zawiesił w górze
z gwiazdami
dla nas sam Bóg

Nie pytaj mnie jak Go rozpoznać
Widziałam skrawek błękitu
Choć niełatwo w tej mgle o nadzieję

Usiądź z Nim sam na sam
W swojej stajni
Tam gdzie nieposprzątane
Tam gdzie nie było nikogo
Kto by opatrzył ci ranę

Niech przekroczy próg samotności
Może znajdziesz odwagę
Wypowiedzieć Mu niewypowiedziane
Może i w Twoim lichym Betlejem
Tej nocy stanie się cud

Tego właśnie Wam życzę kochani, byście Go spotkali tej nocy i nie odstępowali na krok! Błogosławionych Świąt!
Magdalena

Ziemia jest twarda
od grzechów
życia są tłamszone
od wieków
czas czeka, aby zobaczyć
kroczące drogowskazy
i ziemię zimną
nic jednak nie jest na chwile
a spokój
zdaje się rozwarstwiać
nad życie.

Święta w oczach dziecka
Świat wypełniony miłością
Gdzie nie spojrzeć wszystko
Proste pachnie pomarańczą

Zimne ognie się jarzą
Dają radość wysyłają ciepło
Robi się na sam widok
Wesoło na duszy i na sercu

Gdy kolorowe światełka
migocą i płynie kolęda
Króluje Święty Mikołaj
pod strojną choinką

Długie włosy lśnią aniołom
i wschodzi Gwiazda Betlejemska
Myśl dla myśli jest bliższa
dla pustego przy stole miejsca...

przepełnionego tęsknotą

ktoś kiedyś wyszeptał mi
że przyjdzie taka zima w której zmarznie mi serce

nie uwierzyłam

tak jak teraz
ciężko mi uwierzyć
że zaiskrzą czyjeś oczy
i ciepłe dłonie zadrżą
przy mnie

jeszcze chwytam się życia
jeszcze spoglądam w niebo

będę płonąć tak długo
aż spali się ostatni cierń z korony
na mojej głowie

Panie, ja upadłem.
I wtedy, na kolanach, cały w ranach,
Na krawędzi ciszy już dokładnie,
Powstałem znowu nieporadnie.

Śmiechy się śmieją nawet,
Dłoń kłosy włosów w szyk układa.
Wnet wzdycha szyja blada,
Czując palców czułą paradę.

Może i jutro cegła gdzieś poleci,
Zajęczy dziki gon zajęczy.
Lecz dzisiaj, i za to mogę ręczyć,
Świat nas nie dręczy, a wręcz świeci.
Na Twojej wsparty już poręczy,
Z siłą, co nie miedzią brzęczy,
Lecę ja, a obok mnie Ty lecisz.
Jesteśmy swoim własnym snem przecież.

Quid Quidem

Serce wypełnię ciszą,
a usta złotym milczeniem.
Na ten czas wyjątkowy
stanę się niemym skupieniem.
W ofierze oddam cierpienia
i ból tęsknoty przejrzysty.
Czuwaniem nasycę dzień każdy
aż przyjdzie Pan Wiekuisty.

Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy. [...]