Bezradne
są dzisiaj ręce,
które pragną być dla Ciebie.

Bezradne myśli,
które wiedzą,
że mają do Ciebie należeć.

Bezradna obecność,
która ufa,
że nią rozjaśnisz czyjeś życie.

Bezradnie jestem
w Twoich rękach,
którym ufam i pozostanę.

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

Przecież Jesteś zawsze i wszędzie
Tylko ja zawodzę...
Opuszczam szkarłatną kurtynę swych win
Puszczam Twą świętą dłoń
Ślepnę milionowy raz
I jest tak samo
To mój tragiczny
Danse macabre
A Ty ...
Czekasz zawsze cierpliwie
Z miłością bez granic
Na moje przebudzenie

Dlaczego ciągle jestem taka głupia!?

klucz żurawi przeciął błękit
nad uciszonymi sadami
a z oczu mi patrzy - smutne niebo
którego od serca
odkleić się nie da

czego nie widziałem - już nie zobaczę
czego nie napisałem - już nie napiszę
nie poznam miast
dróg
nie przekroczę brzegów

jest tylko teraz
tylko tu i nigdy więcej

bo ja kochałem tylko kilka twarzy
kilka słów
cieni

i żadna siła
tej wiary nigdy nie zachwiała
że są rzeczy pewne - jak śmierć
i tak piękne
jak bywa tylko drugi człowiek

W myśli jest moc.
W słowie jest magia.
W tęsknocie mieści się pamięć
nierozerwalna,
więc czemu jej brak?...
W rodzinnych więzach,
na odległość.
Ludzkie serca zamarzają
w oziębłej izolacji,
choć komórka przybliża.
A sieć globalna przyśpiesza.
Do upadku zażyłości.

Czasem tak jest, że Bóg dotyka człowieka z uśmiechem,
i nie wiesz wtedy, czy to echo człowieka, czy to człowiek jest echem..

Nie jest łatwo tak iść ciągle pod górę
Zasypując po drodze grajdoły
Niełatwo jest wybrać między piórem
A słodkawym zapachem smoły.
A jednak idę, wciąż idę uparcie,
Jak krocząca reduta Ordona
Moje serce i rozum na warcie,
Moja meta dopiero, gdy skonam. [...]

Jeśli
myślom pozwalasz płynąć
to zatrzymaj je wierszem

słowa ułożą się same
metafory śpiące ożyją

pod piórem łatwiej
im będzie zatrzymać

ten czas co zaklęty [...]

Wszystkie te chwile, które mijamy,
Podjęte sprawy, trasy do domu,
Wschody tulone szarymi mgłami,
Wspinaczki na szczyty, upadki z tronu,
Szalona miłość w kameralnym lesie,
Słowa otuchy, światła nadziei…
Każdy skarb, który udźwigniesz, poniesiesz,
To wszystko chłodny zegar zmieli.
Pozostanie tylko rzeźbiona nimi dusza,
Prosty fakt, jak nagi król.
Dziś jesień złocistym słońcem grzeje [...]

Czasem trzeba zrozumieć,
Że coś po prostu odchodzi,
Choć szemrze jak zwykle strumień,
A pstrągi jak zwykle lśnią w wodzie.

Czasem się trzeba zatrzymać ,
Gdy gonić już brak jest siły.
Niczyja to w końcu wina,
Że chwile, co były, po prostu… już były.

Jednak wciąż szarpię się i walczę, [...]

motylom marzną skrzydła
a mnie dłonie
październik ma wyrzuty sumienia
że znowu musiał przyjść
liśćmi sypnąć pod nogi
owiać chłodem najgłębsze życzenia
choć na dnie serca schowane

na niebie powiesił słońce
rozstawił skrzydlate w rogach płotu
uśmierzyć ból niedoszłego lata próbuje
lecz zapach kadzidła dochodzi z oddali
dzwon niesie się w przestrzeni
przeczucie tyka serca jak czas
niespełniony...

1.10.2021, piątek, 11.58 – 12.02