Weź moje słowa
rozbierz je z dźwięków
zajrzyj w głębie
aż dotkniesz mej duszy

skrupulatnie rozpisz od nowa
nadaj odpowiedni odcień
niepewnemu sercu

z przymkniętych lekko powiek
zdmuchnij wszystkie smutki ...

... ღ

5.11.2020
Malusia_035

Chciałbym się usunąć z tego świata
Lecz mam Ciebie
-jedyne co do mnie tutaj pasuje

Nie ma aniołów tej nocy
Milczą
Nie otulają nawet snem
Choćby zimnym i drżącym
Byleby na chwilę zapomnieć
Nie myśleć

Patrzą skądś tam
Znieczulone
Dlaczego mnie opuściły?

To nieludzkie
Nieanielskie
Przecież poczułbym anioła na sobie

Moja Ojczyzna to czerwone maki
I biel haftowanych obrusów
szarpanych wiatrem

dobry chleb, Ojczyzna moja
to rozbiór serc i jedna kula
w czaszce Pradziadka

moja i twoja
pamiętaj

Naucz mnie słuchać
by czekanym wędrowcem
powitać twe milczenie
zamiast siebie w sobie
sumieniem
Naucz mnie patrzeć
by oczy bardziej wierzyły
cichemu światłu twych najdalszych gwiazd
niż ślepym krzykom bliskich słońc
Naucz mnie czuć
by zgubionej mrówce [...]

czasami, jak Wisława
pukam do drzwi kamienia,
a on udaje, że ich nie ma,
że mówi do mnie.
bez języka,
w słowach na od, albo nie

mógłby chociaż raz skłamać.
i kraty wstawić.
zgubić klucz
lub jakąś inną klęskę wywołać.

w popękanych warstwach,
tunele wyżłobić
do rąk,
po dłonie
sięgnąć. raz tylko. się wzruszyć.

pogody, nie będzie.
od dziś.
milczę przed kamieniem.

02.02.2012 r
mojej poetce, ukochanej

wyglądam jak pierwszej zimy
tej chwili
kiedy ucichnie świat
przyspieszą serca zegarów
rybacy naszych snów
wsiądą na świetliste łodzie

zdawało mi się że przyszedłeś
na chwilę ucichł wiatr
słyszałam moje imię
już zakładałam płaszcz

zaskrzypiała tęsknota na schodach
ktoś czekał zbyt długo w bramie
już chciałam Cię zatrzymać
to tylko cienie w ogrodzie

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

Nie byli dla Niego dobrzy
i nie są
uciekają i błądzą
za garść srebra sprzedają

a On wciąż do nich wraca
do lichego żłóbka

I napełnia ich spustoszałe serca
miłością

Ten wiersz opublikowano w styczniowym „Bezkresie”.

***

wyłuskana łza
z czarnej pięści
nieba
nikczemność znaczeń
przerasta nadwerężony
spokój
[...]

Nie odwracaj pamięci od tych,
którzy z pobitym sercem
I że śmiercią pod rękę
ból zamienili w kamień,
którzy życie swe utytłane biedą
zaprzedali wolności czasu przyszłego

nie odwracaj pamięci od tych,
którzy bez biletu ruszyli do raju
- to im Chrystus pozwolił dotknąć
swoich ran

nie odwracaj pamięci...

dzięki nim możesz dziś
mówić co chcesz i robić co kochasz...

* * *
pamiętam, w mroźną noc wyniosłem
chłopcu w mundurze herbatę w termosie,
- dwie strony barykady i dwa zniewolone serca
przeciez polskie serca

/pamięci 13 grudnia 1981 roku/

przychodzi najciemniejszą nocą
gdy wiatr gasi wszelkie światła
szuka kwiatów w zimowym ogrodzie
kruchą dziewczęcą ręką
zapala gasnącym słońcom
gwiazdy na zmęczonych skroniach

zbliża się bezszelestnie po śniegu
ostrożnie by nie spłoszyć grzeszników
ma ręce pełne łask

przynosi nam Boga pod sercem
i światło betlejemskie ma w dłoniach