po drugiej stronie
wiatr kołysze brzegiem
kicha kolejny lipiec
czasem drapie w gardle

istniejemy przy kawie
poza sezonem ogórkowym

czuję twoje piękno
zmysłami ogarniam
obejmuję rozumem

- a trawa rozkosznie
nieba dotyka

Czy kogoś jeszcze obchodzi,
co ma do powiedzenia poeta
świat pędzi przed siebie,
poeta stoi w miejscu

Więcej mieć, mniej być,
kryzys tożsamości,
nikt już nie zasypia bez chemii
więcej mieć, by mniej czuć

Lubię tak stać na uboczu, [...]

Ty który ukrywasz się latem
w nienarodzonych pąkach piwonii
i w majestacie róży
zadziwiasz kroplę rosy

doskonałością mistrza
malujesz plamkę słońca na dojrzałych czereśniach
i w pełnych pszenicy kłosach
kołyszesz nasze tęsknoty

i choć Imię Twe zaczyna się w gwiazdach
i anioły wymawiają je z drżeniem
nie wahałeś się upaść jak ziarno
w jałową serc naszych glebę

i choć widzę jakby niejasno w zwierciadle
utkałeś mnie tak cudownie
że wszystko co we mnie piękne
mam Ojcze niebieski po Tobie

i z każdym nowym dniem
rozlaną jak krew Golgoty
wyznajesz mi swoją miłość
poranną łuną zorzy

na starych cmentarzach
tyle grobów bez kwiatów
iskier
złożonych dłoni
a przecież róże w moim kraju
najpiękniej pachną - w imieniny matki

pamiętam - znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi
z dalekiego brzegu
z biblijnego raju

o morzu - do którego płyną
wszystkie ziemskie rzeki

i stąd to samo wciąż w oczach lśnienie
gdy mówimy o miłości - co w źrenicach czarnych
odbija się złotem
bo wielki jest ogrom nieba
a tęsknocie mojej

ogromu zazdrości

budzą mnie jak rozsypane kryształki
tupot stópek na drewnianej podłodze
i dźwięczny perlisty śmiech
ich lepkie od łakoci paluszki
gładzą mnie czasem po twarzy
gdy szare kruki trosk
spędzają mi z powiek sen

ktoś mi kiedyś powiedział
że to tylko kłopoty
a ja już od tylu lat
wpatruję się jak w niebo
w ich twarze

i się nie mogę nadziwić
jak bardzo zaufał nam Bóg
że zechciał się podzielić
melodią którą usłyszał
kiedy stwarzał gwiazdy i morze
a potem ją na wieczność zapisał
w rytmie bicia ich serc

kim jestem
że dla mnie zostałeś
w powszednim jak codzienność chlebie
który się kruszy i spada
jak szron z niebieskich łąk

ja proch patrzę na słońce
lecz nie mam sił by wzlecieć

i tylko gdzieś w oddali
słyszę rozdzierający szum skrzydeł
jezioro drży poruszone
rozpoznaje Twe kroki
to głębia szumem swych fal
przyzywa do siebie głębię

znajdujesz mnie w sitowiach
podnosisz z kałuży błota
i jak pelikan pisklę
karmisz własną krwią

Twoja siła potężna i życiodajna,
Oddzielasz dzień od nocy,
Trwasz na sklepieniu niebios,
Od dnia czwartego w swej mocy.
Trwaj wschodem i zachodem
Cudzie światłością nazwany
Napełniaj swoim ciepłem
Nasz świat rozdygotany.

Gdyby tak jeszcze promienie twoje
Lód mogły topić w naszych sercach...
A S.

Jest jeszcze
we mnie takie miejsce

gdzie wszystko
to co nazwane

dotknięciem twoich słów
budzi we mnie wiosnę

i rozkwitam na oczach
w kolorach tęczy [...]

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

nakarm moje serce ufnością
zatrzymaj jego chęci zrywu
niech nie dręczy się i nie trapi
tym, na co nie ma wpływu

ujmij nieco wrażliwości
obdarz kogoś, kto jej poszukuje
niech mniej widzą oczy duszy mojej
niech inaczej serce moje czuje

w świecie makiawelizmu
w bezdusznej egzystencji człowieka
wrażliwość staje się słabością
gdy oko wzruszeniem ocieka