Zeszyt *, No_One_

Dedykowany Mamie :)

nakreślony na mym czole
Matczyną Ręką
krzyża znak
choć niewidoczny
wskazuje drogę
rozświetla w mroku
pogrążony świat

Niektórzy odchodzą tylko po to, byśmy wiedzieli, skąd będzie wstawał świt.

Dedykowane, po stokroć.

to tylko cały twój świat
zamknięty w żelaznej pięści wiatru
pordzewiały

to – pułapka twoich lat
i niewylewanych łez
białych zmierzchów
i czarnych świtów

słyszę jak cały twój świat się kurczy
te zgrzyty i łamanie kręgosłupów
ludzi – ten ból, co przychodzi
nieruchomy

ścisk – twoje słowa utykają w krtani
i tylko bezmiarem twych oczu
dotykam rdzawego serca

bije.

tam dokąd idę
trzeba łatwo i pewnie
słowa stawiać

oszukać kochane dłonie
że nie

a potem oczy szarpać na strzępy
gdy spopiela się dzień
krzyk gasić
jak papieros

a jeśli nic ponad to

choć bzdura tak myśleć
wiem

tam dokąd idę
adres to rozsypany alfabet
od b do z

i stół pusty i sen

Bezwonny dzień
bez smakuje jak trawa
a pejzaż...
pejzaż z nerwowo podniesionym kontrastem
wżyna się w schyłek
nieba powieką

drga fioletowy nerw

Pod stopami dywan gołębi
faluje nad otrębami
promień słońca
liczy czerwone dachy

w kieszeni rodzę wiersz
niekiedy na pożarcie

Sen wypełnia źrenice
ciszą milczenia
przenikając ciemność
zamkniętych powiek

Serce stało się echem
obcego głosu
zamiast być szeptem
twojego imienia

Chłód samotości mnie jakoś tak ogarnął.
Sama sobie jestem.
I chyba nie byłoby mi zimniej,
gdybym stała nago na Syberii.
Czuję się jak liść,
opadły z klonowego drzewa.
Jakoś w środku listopada.
Drżę.

na co mi te okna?
stoję aby
patrzę

na pamięć znam już Twoją
nieobecność

zbudziłem piękny kwiat
stąpając nieostrożnie
lecz to nie była moja ścieżka
i nie jego sen