Zeszyt *, 10kropelka

Dorastałam z nią
Walczyłam
I nic...
Pozostała
I nie chce odejść

…Przeklęta nieśmiałość

Nieśmiałość potrafi zniszczyć każdy najlepszy moment w życiu. Niepewność doprowadza do obłędu. Chcesz coś zrobić, pragniesz tego, jesteś już zdeterminowany i gotowy do działania. Ale nagle przypominasz sobie, że przecież jesteś nieśmiały. Obawiasz się tego, co pomyślą sobie ludzie, co pomyśli druga strona, człowiek, przed którym stoisz. Miewasz momenty, w których pragniesz być bezuczuciową maszyną. Ale szybko zdajesz sobie sprawę, że życie robota, to żadne życie i godzisz się ze swoim brakiem pewności siebie, swoją nieśmiałością i plączącym się językiem.

Apokalipsa jest wtedy, gdy osoba, która była dla Ciebie całym światem... odchodzi. Jest wówczas o wiele za dużo pustki, wypełnionej po brzegi nieobecnością. I już nie jest tak łatwo żyć, gdy serce w człowieku powoli umiera. Dla świętego spokoju można wypić drugą filiżankę kawy. Wyrzucić wszystkie ślady, palące stygmaty. Spróbować zapomnieć... Ale to spustoszenie zostanie na zawsze. W nas... jest przecież tyle miejsca na umieranie.

takie tam z konkursu
29 stycznia 2014 r.

Czasami rano otwierasz oczy i zdajesz sobie sprawę, że żyjesz a co ważniejsze Twoje życie ma sens. Czasami trzymasz w ręku kubek gorącej kawy i wpatrując się w niego dziwnie się uśmiechasz. To znak, że wybory których dokonałeś są słuszne. Czasami chodząc ulicami swojego miasta, które dokopało Ci nie raz nie dwa- głęboko wciągasz powietrze i masz wrażenie że właśnie "przewietrzyłeś" swoje wnętrze. Czasami zdajesz sobie sprawę, że są rzeczy o które nie warto jest walczyć do samego końca. Bo tak naprawdę w życiu walczysz o siebie, o jakość swojego życia, która jest wypadkową Twoich lęków i pragnień i jest wprost proporcjonalna do tego co już w nim zdążyłeś przeżyć. Wciąż dając sobie szanse na jeszcze jeden dzień Twoje "czasem" zmieni się na "zawsze", o ile dojrzejesz do tego kim tak naprawdę chcesz być.

Nudzi mi się już, to szare ziemskie życie,
wciąż tylko praca - dom - sen i gorzka kawa o świcie...

Była poranną kawą bez cukru. Śmiechem dziecka na huśtawce. Kolorowym motylem zaplątanym w firance. Była świętym obrazkiem schowanym w portfelu i kieliszkiem czerwonego wina do kolacji. Była spóźnionym pociągiem. Biletem powrotnym. Wczorajszą kłótnią. Była zachodem słońca i kroplą rosy o świcie. Była wszystkim. Nie była tylko sobą.

w szafie z ubraniami,
w koszu na brudne pranie,
w aromacie porannej kawy,
w codziennej drodze do pracy,
ukryte są marzenia...

' Kiedy wspominam te słodko pachnące chwile, przychodzi taki moment kiedy tęsknota za nimi sprawia ból, wtedy bezwiednie wracam do rzeczywistości. Siadam przy oknie z kubkiem kawy i wpatrując się tam gdzie inni nic nie wiedzą myślę :Chwilo tak się cieszę, że Cie mam - że mam wspomnienia. Trwasz tak krótko ale ten niedosyt mówi mi jak piękne jest szczęście. Gdybyś nie była chwilą byłabyś codziennością . A my przecież nie lubimy codzienności - to jak rzeczywistość. '

Moją pierwszą miłością była kawa- to ona daje siłę, by wstać o piątej trzydzieści nad ranem, pomaga zmotywować umysł do działania, gdy ten po przyjacielsku odmawia współpracy, ułaskawia szefa po burzliwej dyskusji i wreszcie, daje ten cudowny moment odprężenia po powrocie z pracy.
Gdyby wszyscy faceci byli jak kawa, to żaden z nich nie narzekałby na samotność.

A gdyby tak raz w życiu, zrobić coś tylko dla siebie; zmrużyć powieki, wziąć ostatni łyk kawy i odejść nocą, egoistyczną drogą ukojenia w stronę ciszy.

- Jarosław Szyfer