Zeszyt ., wiwi

Dziś przyszłam popilnować Twoich myśli ,
Posegreguje je i zostawię te najprzyjemniejsze.
Te gorsze bowiem przeplotę tak,
abyś się nie zorientował ,że w ogóle istnieją...

Twój przyjazny duszek;)

Dla moich Przyjaciół

Upiecz mi życie
Nie patrząc na innych
To w nas jest smak…
Wonna cisza…
I radość, spływająca po sercu
Jak sok malinowy

Ugotujmy życie
Jak najlepszą zupę
W jednej dłoni trzymaj majeranek
W drugiej… moją dłoń
I patrz jak zapach
wypełnia nasze dusze
i kosztuj ją
i zanurz się w nią

A na deser z wisienką
Przyjdzie jeszcze czas…
Zrób mi go proszę
Ostatniego dnia.
Wtedy ze spokojem zanurzą się w nim
I szeptem na ucho powiem:
„ Warto było żyć…
Tak kochać…
Gotować w Twoich ramionach…”

Kiedyś Ci opowiem jak puste są wieczory bez Ciebie.. Gdy za towarzystwo robi mi herbata,muzyka, koc i Twoje zdjęcie..
Tobie pierwszemu udało się przebić przez mur, za którym chroniłam się przed ludźmi.. Dziś sam dokładasz do niego cegły.

Człowiek jest silniejszy niż mu się wydaje.
Wbrew pozorom jest w stanie przetrwać wszystko. Każde pozorne załamanie, depresję, problemy i zmartwienia. Podnosi się po każdym upadku i idzie dalej, napiera na życie z całej siły. Często nieświadomie, odradza się na nowo, powstaje. Nawet gdy nie chce, kiedy zajmuje mu to lata lub tylko kilka tygodni.
Człowieka nie da się pokonać.
Nawet gdy decyduje się na autodestrukcję, jest to jego decyzja. Podjęta samodzielnie i niezależnie. Człowieka można przekonywać i namawiać, lecz ostateczny osąd należy jedynie do niego.
Jedyne na co nie ma wpływu, to druga osoba.

Człowiek nie potrafi prawdziwie znienawidzić.
Nauczył się zazdrościć, nie lubić i przeszkadzać. Do perfekcji opanował żal względem innych, smutek i obarczanie winą, nie umie jednak [...]

Ludzka zawiść, która wydrapała by ci oczy za twoje szczęśliwe chwile, życie, świat.
Chwil których nigdy nie mieli, życia którego nie przeżyli, świata którego nie rozumieją.

chciałem ...
nie to już nieważne
może zabrzmieć jak banał
trącić fałszywą nutą

mówiłem
za każdym razem
wciąż mając nadzieję
że odpowiesz

gdy to zrobiłaś
nie słyszałem
wyszłaś
cicho zamykając drzwi

...

widziałem
jak biel twej sukni
rozświetla słońce
ktoś podał ci rękę
przekroczyłaś próg
który dla mnie jest murem

potykam się wciąż
o cienie wczorajszego dnia
krzyczę by odeszły
śmieją się głosem obłędu
postacie bez twarzy
jak zombie
powracające w każdym śnie

błyskawice purpury
płatki czarnych róż spadające
jak memento
wszystkiego co złe
mrocznego świata topionego w alkoholu
bez nadziei na sen

wyciagałem ręce by widzieli
nie kopali leżącego
radość w oczach katów dnia
krople łez
w kolorze krwi
głośny krzyk zagłuszany śmiechem
i opętańczym tańcem uciekinierów
z domu wariatów

kolejny upadek w kałużę łez
już nie mam sił wstać
pomóż

proszę

bez ciebie nie mam szans

patrzę oczami widza
na ludzką falę
poszarzałych twarzy
umalowanych w wesołość
by przykryć płacz

arlekin z czarnymi łzami
smutkiem bawiący tłum
krwawiącym sercem
wprawiając ich w ekstazę
niewierzących
że śmieją się z siebie
rechotem szaleńca
zabijając się co dnia
dla małej chwili odkupienia
topionej w butelce
nektaru złudnego szczęścia

podchodzę do niego
spoglądam w w oczy bez wyrazu
wrzucam monetę do garnuszka
odchodząc słyszę za plecami
wybuch śmiechu