Zeszyt ..., Papillondenuit

Za mało mam ciebie
choć w niepamięci
snujesz mi się myślami

przechodzisz przez mosty snów
opustoszałe miasta

gaśniesz na krzykliwych ulicach
wyblakłych słów lampionami

odchodzisz chwiejnym milczeniem
i z każdym krokiem mocniej
w ścieżki nocy mych wrastasz

tobie na imię jest On
i On się nigdy nie dowie

jesteś już za krótka
na trudne rozmowy:
„bo ja czasem codziennie tęsknię
proszę Pana”

pancerz mój chitynowy-
ciało bezsenne

to tyle co wyniknąć z koniunkcji

mieć usta które mówią
szept
krzyczeć je

palcami ułomny dotyk
popełniać

Dziwne, tak łatwo zapomnieć,
że krzywda nosi znamię
naszego imienia,
choć nie widać jej nawet wtedy,
gdy wypełza z końca korytarza,
odbijając się o lustro.

Siebie ściska się w dłoni,
jakby można było odpuścić winy ...
Przez palce.
Z monologiem na ustach.

[Ale zmartwię Cię.
Wszystko, co zostało puszczone w ruch
wraca.]

A więc to już tutaj?
Ta mgła...
szum spadających gwiazd
co giną w koronie drzew
i kręta droga z kamienia

i nic nie boli
znikł strach

tylko gdzieś tam
drży jeszcze tęsknotą
okradziona z odgłosu naszych stóp
coraz bardziej bezludna ziemia

… prawdziwa miłość jest jak dziki rumak – szalona i niezrozumiała… ludzie się jej boją… dlatego szukają jej namiastek w seksie, wdzięczności, przyzwyczajeniu, itp… wszędzie tam gdzie już trochę oswojona jest… gdzie choć trochę przewidywalna już…

Nie wierzę w czary. Nie wierzę również w miłość od pierwszego wejrzenia, ale to nie to samo. Niektórym jednak przydarza się: spojrzą w lewo i w gardle ich zatyka, serce wali, krew skronie rozsadza. Ani jeść, ani spać. Podobno. Miłość? Urzeczenie, zafascynowanie, pragnienie, wariactwo - ale to nie miłość, która jest uczuciem najgłębszym, rośliną dojrzewającą powoli. Aby rozkwitła potrzeba wzajemnej troski, zbliżenia dusz stopień po stopniu, aż nie będzie tajemnic, barier, a sama tylko bliskość, jakby się było jedną osobą. Miłość jest dążeniem do jedności. Pełna jedność jest niemożliwa, zawsze gdzieś tam człowiek pozostaje samotny. Ale miłość drugiej osoby ułatwia istnienie, nadaje mu sens.

Przyśniłaś mi się dzisiaj
Czasem boję się tego
Pamiętam jak Cię traciłam...
I jak bardzo siebie znienawidziłam

Pamiętam też jak łzami
Zalewałam szklaną przestrzeń
Dzieląca mnie od Ciebie
Wołałam...mamo...gdzie jesteś?

Patrzyłam w dal...
W tę lukę między blokami
I wiedziałam, że kiedyś
Pojawisz się na niej...

Ten zapach nieskalany
Twych ciast
Ich smak niczym nie zastąpiony
Jest we mnie...

Ciepłą piżamę na piecu wiszącą
Twoją troskę , drżące dłonie
Smutek w oczach, zgaszony płomień...
Pamiętam...

tak bardzo Twego ciepła pragnęłam
A Ty...
Nie potrafiłaś przytulić się do mnie
Nie umiałaś...ktoś zapomniał...

Czułam jak sztywniejesz
Gdy w ramiona Cię brałam...
Bałaś się uczuć
Tak bardzo się bałaś...

Umiałaś jednak dać mi świat
Nauczyć tego co dobre
Jak krwawiące serce opatrzyć...
Jak...wskrzesić kwiat

I przyszedł ten moment...
Gdy z przerażeniem patrzyłam co robisz...
Kwiaty z pościeli wycinałaś
By do wazonu je włożyć...

Chciałaś do mamy...do domu
A ja klucze wyciągałam z zamka
Lustra ze ścian zdejmowałam
Bałaś się tych obcych ludzi...których tam widziałaś

Co w mojej mocy starałam się zrobić
Jedną śmierć już widziałam
Nie chciałam więcej...
Siostrze Cię oddałam...

I szalały we mnie złość, ból, rozgoryczenie
Za każdym razem, gdy przyjeżdżałam do Ciebie

Gdy chciałam uczyć Cię na nowo
Schodzić po schodach...
By pokazać Ci, że wiosna
Pąkami z ziemi wystrzela

Że ten ptak ..to prawie skowronek...
A ...Ciebie już nie ma...

Wiem Giacomo, ty postąpiłbyś inaczej, ale dlaczego nazywasz głupcem kogoś, kto zanosi kobietę do łóżka facetowi, którego ona pragnie? Przecież nie wytłumaczę jej, że to nie miłość... sama się musi przekonać.

brzydzę się słów
może i mają strukturę adamaszku
ale pachną goryczą szkarłatu
i bólem
co wyznaczył ścieżkę na ciele nagim

krwią je zbroczył i zbeszcześcił

ciało jest do tęsknienia
włosy do szyi oplatania

nagość dla malarzy a prawda dla poetów

usta do pocałunków zdradliwych
i milczenia

w subtelności
dźwięczącej cicho
lekkością serca zadrżał

na słodkich ustach
myślą błogą uwikłanych
wymalował uśmiech
pędzlem cierpliwym

wirując płatkiem śniegu
chwilę wypełnił nieśmiało
milczące szczęściem powieki
rozkosznie ukołysał do snu

o świcie, gdy wszystkie cienie
kalekich nocy
uciekają w spękane kąty

motylim szeptem
odpłynął ulotnie

dedykowany ~Papillondenuit

rozwój jednostki nie polega na tworzeniu relacji, a na dostrzeganiu pustek zwanych zależnościami