Za mało mam ciebie
choć w niepamięci
snujesz mi się myślami

przechodzisz przez mosty snów
opustoszałe miasta

gaśniesz na krzykliwych ulicach
wyblakłych słów lampionami

odchodzisz chwiejnym milczeniem
i z każdym krokiem mocniej
w ścieżki nocy mych wrastasz

tobie na imię jest On
i On się nigdy nie dowie

jesteś już za krótka
na trudne rozmowy:
„bo ja czasem codziennie tęsknię
proszę Pana”

pancerz mój chitynowy-
ciało bezsenne

to tyle co wyniknąć z koniunkcji

mieć usta które mówią
szept
krzyczeć je

palcami ułomny dotyk
popełniać

Dziwne, tak łatwo zapomnieć,
że krzywda nosi znamię
naszego imienia,
choć nie widać jej nawet wtedy,
gdy wypełza z końca korytarza,
odbijając się o lustro.

Siebie ściska się w dłoni,
jakby można było odpuścić winy ...
Przez palce.
Z monologiem na ustach.

[Ale zmartwię Cię.
Wszystko, co zostało puszczone w ruch
wraca.]

A więc to już tutaj?
Ta mgła...
szum spadających gwiazd
co giną w koronie drzew
i kręta droga z kamienia

i nic nie boli
znikł strach

tylko gdzieś tam
drży jeszcze tęsknotą
okradziona z odgłosu naszych stóp
coraz bardziej bezludna ziemia

Przyśniłaś mi się dzisiaj
Czasem boję się tego
Pamiętam jak Cię traciłam...
I jak bardzo siebie znienawidziłam

Pamiętam też jak łzami
Zalewałam szklaną przestrzeń
Dzieląca mnie od Ciebie
Wołałam...mamo...gdzie jesteś?

Patrzyłam w dal...
W tę lukę między blokami
I wiedziałam, że kiedyś
Pojawisz się na niej...

Ten zapach nieskalany
Twych ciast
Ich smak niczym nie zastąpiony
Jest we mnie...

Ciepłą piżamę na piecu wiszącą
Twoją troskę , drżące dłonie
Smutek w oczach, zgaszony [...]

brzydzę się słów
może i mają strukturę adamaszku
ale pachną goryczą szkarłatu
i bólem
co wyznaczył ścieżkę na ciele nagim

krwią je zbroczył i zbeszcześcił

ciało jest do tęsknienia
włosy do szyi oplatania

nagość dla malarzy a prawda dla poetów

usta do pocałunków zdradliwych
i milczenia

w subtelności
dźwięczącej cicho
lekkością serca zadrżał

na słodkich ustach
myślą błogą uwikłanych
wymalował uśmiech
pędzlem cierpliwym

wirując płatkiem śniegu
chwilę wypełnił nieśmiało
milczące szczęściem powieki
rozkosznie ukołysał do snu

o świcie, gdy wszystkie cienie
kalekich nocy
uciekają w spękane kąty

motylim szeptem
odpłynął ulotnie

dedykowany ~Papillondenuit