Ja wiem,że skrzydła zranione,bolą najbardziej,Ja wiem,że mimo tego bólu,trzeba dalej iść...

...byłeś mi potrzebny do życia,gdy nie słyszałam Twego głosu przez kilka minut dusiłam się...byłeś jak tlen,niezbędny do tego by być,moje życie kręciło się wokół Ciebie jak planety wokół Słońca...ale ta potrzeba powoli zaczęła niknąć,z każdym następnym dniem robiła się coraz mniejsza aż wreszcie poczułam ze umarłam bo żyje nie oddychając...

-grzmi?
-nie,to moje serce pękło...
-przepraszam,nie wiedziałam...
-nie szkodzi,on też nie wiedział...

dawno już zauważył w sobie zmianę. Jej krucha osóbka mocnym wstrząsem zbiła szklana kopułę egoizmu i zarozumiałości, która rozpadła się na milion kruchych i małych kryształków. Nie sposób było je pozbierać..Jej osoba i charakter nie pozwoliła mu się zniżyć, by zebrać część jego osobowości. Nic już nie będzie tak samo. Nie będzie pustych dni, będę tylko radosne, skrzętnie wypełnione jej śmiechem, który uskrzydla, dodaje sił do działania, do życia, do bycia dobrym. Dotyk jej dłoni działał kojąco.A [...]

Wiesz... nie chciałabym wierzyć w coś, co tak naprawdę nie istnieje.

bo wystarczy ze zabraknie jednego kawałka puzzli a obraz juź nigdy nie będzie kompletny..

moje milczenie to tylko kolejny sposób na opisanie mojego bólu..

Czy można kochać tak mocno, że serce będzie temu zaprzeczać lub rozsypie się w pył?

Au, boli... Coś się próbuje przebić od środka... To chyba sumienie...

-Czemu taka jesteś?
-Jaka?
-Taka cholernie wrażliwa albo cholernie obojętna?
-Bo jestem cholernie inna niż te dziewczyny które znasz..

Zabijała ją powoli. Sprawiała wielki ból. Uczyła ją cierpliwości.
Kim była owa dama?
Zwała się Tęsknotą...

Smutki są jak choroby - niedoleczone często powracają silniejsze...