Zeszyt *****, rysiek0225

Błądzę.
Przedzierając się przez gruzy wspomnień
zostawiając wszystko za sobą.
Brnąc jak ćma do światła,
bezmyślnie idąc w nieznane.
Z wyciągniętymi dłońmi po nowe.

Dwulicowa i
zakochana spłonęła
w jego dumie jest.

Z ukłonem w stronę Xaviera.

- Co mówisz, gdy spotykasz piękną kobietę, Maks?
- A to zależy jak piękną, Wiktor.
- Piękną.
- Nie mówię nic.
- Bardzo piękną.
- Milczę.
- Najpiękniejszą.
- Cicham.
- Nie rozumiem Cię, Maks.
- Hmm?
- Zastanów się. Spotykasz dziś wieczorem w parku zjawiskową brunetkę, która odwzajemnia Twoje porozumiewawcze spojrzenie, dyskretnie uśmiechając się w odpowiedzi. Milczysz?
- Milczę. Ani słowa, Wiktor.
- Ale dlaczego, do cholery? Poddajesz się już na starcie.
- Mylisz się. Zanim Ty powiesz słowo, ja jestem już na mecie. Miłość nie potrzebuje słów, Wiktor.

(...)
Tęsknię za Tobą. Wszędzie Cię widzę. Twoją piękną, spokojną twarz. Tak bardzo chciałabym ją dotknąć, czule opuszkami palców błądzić po niej. Tak jak to było za pierwszym razem. Siedzieliśmy na trawie, było chłodno. Wyciągnąłeś ramiona i zachęciłeś mnie abym cię ogrzała. Zrobiłam to. Póżniej przytulona do twojej piersi słuchałam głosu twego serca. "Słyszę jak bije ci serce" - powiedziałam. "Trochę szybciej niż zwykle, prawda?" - odpowiedział. Później leżąc na mokrej trawie uczyłam się na pamięc rysów Twojej twarzy. Nie pamiętam kiedy i jak, lekko podniosłam się i dotknęłam wargami twojego policzka. Był ciepły, miękki. Uśmiechnąłeś się. I odwzajemniłeś pocałunek.

To był początek, a zarazem koniec wszystkiego.

Z przemyśleń pedagoga:

Młodzi ludzie tak często spieszą do dorosłości, iż gubią niewinność i subtelność.
A przecież pąki kwiatów, które jeszcze nie rozkwitły nie mają zapachu.