Zeszyt <3, Martyna P.

Gwiazdy były naprawdę pięknym tworem kosmosu. Niczym diamenty objęte ramionami ciemności, pozwalały podziwiać się niemalże każdej bezchmurnej nocy. Nic dziwnego, że ludzie lubili siadać, zadzierać swe śmieszne noski i wzrokiem śledzić owe punkciki. A przynajmniej Joanna lubiła, gdy wychodziła na taras, siadała na wiklinowym fotelu, przykrywała się kocem i unosiła wzrok na rozgwieżdżone niebo, pogrążając się w zadumie. Zawsze trzymała w dłoniach kubek, przyozdobiony czarnymi różami, z gorącą, zieloną herbatą. Upijała co kilka minut maleńkiego łyka, a następnie powracała wzrokiem do „obiektu swoich westchnień”, wyobrażając sobie najrozmaitsze rzeczy. Najczęściej było to skryte pragnienie, które dawno pogrzebała w zakątkach swojej wyobraźni; tyczyło się mężczyzny, w którego objęciach nie miała okazji być. Szybko jednak skarciła się za takowe myśli, upijała pospiesznie kilka [...]

Siedzieli we dwójkę, nad brzegiem rzeki, w milczeniu. Ona zauważyła że coś z Nim jest nie tak. Że od jakiegoś czasu jest ciągle smutny, domyślała się o co chodzi.
- Dlaczego wciąż ufasz ludziom ? - Zapytała - przecież tyle razy się na nich zawiodłeś.
- Bo wierze, wierze w to że w głębi serca są inni.
- To niedorzeczne - Stwierdziła - zaufasz jeszcze raz, i znowu będziesz przygnębiony.
- Wiem... - opowiedział beztrosko się uśmiechając.
Zamilkł... Siedział chwilę w bezruchu, pogrążając się w myślach.
Mocno Go przytuliła.
- Wiesz, nie ważne co się będzie działo - odparła - ja zawsze będę obok.

Leżałam w łóżku, a tuż obok parowało z nadmiaru emocji jego nagie ciało. Czułam jak gładzie ręką moje plecy, kiedy ja byłam wtulona w jego ramię, opierając głowę na jego klatce piersiowej. A serce tak się szarpało pod żebrami. Znaliśmy się zaledwie miesiąc, kiedy poszliśmy do łóżka. Od początku wiadome było, że chodzi tylko o cielesność, o zwykłe zaspokajanie popędu seksualnego. Nie było w tym żadnej magii. Nie chciałam niczego więcej, jemu zdarzało się, że czuł, że chce… Teraz leżeliśmy w łóżku, a od naszego pierwszego spotkania minęło pół roku. Nie spotykałam się z nikim innym poza nim, mimo iż oboje mieliśmy do tego prawo. Nie potrzebowałam tego, miałam, a raczej miewałam, jego. Tamtej nocy, gdy leżeliśmy, a powietrze było [...]

Szukam i nie znajduję, próbuję i nie potrafię. Jaki jest cel mego istnienia? Jaką rolę mam odegrać w tym tatrze, którym jest świat? Jak żyć, by przeżyć dobrze i godnie?
Szukam odpowiedzi lecz nie znajduję, wydaje mi się, że znalazłem by po chwili znów przekonać się, że wróciłem do punktu wyjścia. Jestem zagubiony w swym zagubieniu, samotny w swym cierpieniu.

Zastanawiałem się dlaczego alkohol powoduje, że człowiek staje się taki szczery. Dziś już rozumiem. Kiedy pijemy alkohol - ten najpierw trafia w nogi, chwiejnie stawiamy kroki. Każdy wie, że alkohol paruje, więc stopniowo z nóg umyka ku górze. Zabiera to, co leży nam na sercu i przenosi wprost na język. Wtedy prawda, jest jeszcze bardziej prawdziwa, a to, co skrywane głęboko w nas, nagle rodzi się i niejednokrotnie komplikuje nam życie.

Dorea była drobna i delikatna jak japońska porcelana. Kruczoczarne włosy spływały jej po karku, okalając smukłą szyję i od linii podbródka zwijały się w swobodne loki. Dorea była nietuzinkowa. Miała alabastrową cerę i ciemne, szare oczy. Czasami, gdy przemykała korytarzem między swoim pokojem, a sypialnią Mariusa wyglądała jak obłok. Raz biel jej cery zdawała się lśnić, a innym razem nadawała jej przezroczystości. Dorea była piękna. Przeciągłym spojrzeniem spod wachlarza gęstych, czarnych rzęs potrafiła oczarować każdego. Roztaczała wokół siebie aurę obezwładniającego uroku, choć zawsze powtarzała, że nikogo nie chciała oczarować. Dorea nigdy się nie rumieniła. Nie bywała zawstydzona, nawet przyłapana na najbardziej niepochlebnym czynie. Tylko czasami w złości, w którą wpadała nadto rzadko, czerwieniały jej kości policzkowe. Jednak tylko nieznacznie, jakby [...]

- Jesteś taka inteligentna...
- A Ty jesteś durniem.
- Być może, ale i tak jestem mądrzejszy od Ciebie, ja się po prostu zakochałem a Ty uciekasz od miłości jak diabeł od święconej wody
- Od kiedy zrobił się z Ciebie taki intelektualista?
- Od kiedy poznałem Ciebie..

Niewyobrażalnie wiele czasu potrzeba aby uśmiechnąć się po stracie kogoś bliskiego, aby uśmiechnąć się jednocześnie mając świadomość, że ta bliska osoba pomimo tego, iż żyje gdzieś z dala od nas, nigdy nie wróci, nigdy nie usłyszy się jej głosu. Potrzeba wiele czasu, aby nauczyć się żyć ze świadomością, że dla tej osoby byliśmy jedynie marionetką - zabawką którą z czasem należy wyrzucić. Potrzeba wiele czasu aby nauczyć się żyć z świadomością, niewyobrażalnie trudną. Potrzeba wiele czasu aby nauczyć się oddychać od nowa.

- Kim chcesz zostać jak dorośniesz? - spytała mama swego 9-letniego synka.
- Podróżnikiem - odpowiedział z dumą chłopczyk.
- Dlaczego podróżnikiem? - dopytywała się syna dalej.
- Bo chcę być jak Włóczykij. Zawsze wracać z podróży do swojej Doliny Muminków.