Jest we mnie coś,
jakiś smutek przed snem,
gdzie życie zaczyna się
bezkresnością.

Umarło coś, gdzieś,
pomiędzy wiecznością,
gdzie wśród godzin
pływa czas słoneczny.

Żyje we mnie coś
w pustym nieistnieniu,
przebywając między mgłą,
chowam się w cieniu.

włóczy się z okruchem miłości
w kieszeni.
ślepymi ustami bez wyrazu,
słowami w szwach nadprutymi
klepie modlitwy.
one nigdy nie znajdą domu

w przestworzach

listopad wypłakuje chmury
reumatyzmem powykręcane liście
mgłą spowite ranki

chodź do mnie
w ciepłe dłonie

usta
tak słodko się o nie
potykasz

złap za

w serce się wsłuchaj
opowiem ci że
d(r)eszcz...

Sylwia Pryga

spróbowałam kiedyś miłości
jej cierpki smak
wykrzywił moje usta
(suche popękały od niemego wołania)

dziś
posmakowałam ponownie

grymas powrócił

Sylwia Pryga

Inspiracja wierszem H. Poświatowskiej
"Jestem Julią", napisana jakiś czas temu...
Dzisiaj mija 53 rocznica śmierci tej znakomitej poetki...

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

coraz ciszej nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga

gdy odchodzi człowiek
pozostaje niedopity łyk marzeń
gorzkie jak migdały chwile
i niewysłane listy opieczętowane słodkim dobranoc

wszystko wokół uczy się od nowa -
codzienna droga i jej pamięć stóp
kromka chleba wetknięta w dłoń
przez roztargnienie zostawiona rękawiczka

stary piec i odciśnięte w nim zgarbione plecy
z narzuconym bezładnie swetrem w którego my wtuleni jak kociaki łaszące się o miskę mleka

codziennie przykrywam pledem chłodne myśli
czarne jak kawa

czekam aż
pęknie ściana deszczu i zmyje bolące miejsca
wiatr zdmuchnie skrzypiace liście
przywoła pierwszy śnieg

Sylwia Pryga

"Ojczyznę kocha się nie dlatego, że wielka, ale dlatego że własna"

lubię wracać tam gdzie
wyrobionym zmęczonymi dłońmi chlebem
wita się każdy dzień
gdzie uśmiech dziecka skleja
rozkruszone serce

dokąd czekasz na mnie
z tym skradzionym ukradkiem
czy grzesznym

bo tam pachnie miłością

jeszcze tylko z(g)asnąć
jeszcze tylko się obudzić

Sylwia Pryga

Stary dom gdzieś pod lasem
w sieni suszone zioła
unoszą się zapachy czasu
z lat, gdy chodziłem do szkoły

Fortepian w pokoju gościnnym
mam w sercu wszystkie te dźwięki
przy których głosem niewinnym
siostra śpiewała piosenki ...

Tam była miłość nieziemska
nawet pies był ważny jak człowiek
w pokoju na oknie tęsknił
gdy innych psy w budach na mrozie ...

Gdy pukał do drzwi ktoś zraniony
otwieraliśmy serca i ramiona
bo każdy z nas chce być kochany
lecz dziś ... takich domów już nie ma ...

Tak mało w nas bliskości,
bo za­miast usiąść
i poczuć ciepło swoich dłoni
przek­rzy­kuje­my się
z po­koju do po­koju, jak głusi ...
a później siada­my
pisze­my swoją sa­mot­ność w sieci
i upa­jamy się
pochleb­stwa­mi naszych cierpień
i spoj­rzeń na życie ...
tak mało w nas bliskości
bo do­tyka­my się je­dynie przypadkiem
w łazience
śpiesząc do swoich prac ... o świcie.

Niby to tylko spacer palcami
po starych listach
a ciarki przechodzą po ciele
zapalam świecę
otwieram pożółkłe stronice ...
i choć dobrze wiem, że to tylko złudzenie
to każdy wiersz pachnie tobą
jakby to było dziś ...
chciałbym krzyknąć ... przyjdź !
gdyby nie te usta
odbite czerwienią na kartce
takie, jakieś smutne
już nie dla mnie ...

Cza­sem przychodzi do nas anioł
siada obok
i w ciszy ser­ca po­kor­nie trwa...
a my nieufni
za­miast ra­dować się
szczęściem...
szu­kamy w nim sa­mych wad
odtrącając go
bez od­ro­biny wiary...
że is­tnieje jeszcze na świecie
be­zin­te­resow­na
przyjaźń...