Anioł śmierci wyrwał mu ją z ramion,
pośród łez zostali bezlitośnie rozdzieleni,
na wieki już został ze swoim bólem sam,
choć byli w sercach sobie przeznaczeni.

Niczym prosto z nieba upadły anioł,
błąka się spowity mrokiem cierpienia,
rosa wspomnień maluje mu przygasłe źrenice,
rozdarła mu skrzydła umierająca nadzieja.

W klepsydrze czasu dobroć całą przesypał, [...]

Spływasz z duszy poezją niczym ciepłym deszczem,
każde Twoje słowo rozkwita z miłości, bądź cierpienia,
jest odbiciem czystych myśli i duszy nieskażonej,
melancholią skreślone...poematy na nieboskłonie ukojenia.

Poezję wypełniasz wędrówką serca nad czasem minionym,
szelestem smutnych słów i szczęściem oddalonym,
odnajdując nadzieję delikatnością pióra wzruszasz,
radosnymi nutami struny zapomniane subtelnie poruszasz.

Często stąpam myślami delikatnie pomiędzy wersami,
nie mogę przestać, tak mocno dotykasz [...]

zawsze wybierają swoją drogę
zabierając z bezdroży

zagubione serca

kobiety z żebra Adama
nie zawsze chcą być Julią

Z mojego oka powoli spływa ostatnia zimna łza,
gdybyś w nią spojrzała, mogłabyś w niej dostrzec,
smutki malowane spojrzeniem samotnej duszy
i ból brakujących już dotyków naszych serc.

....a teraz.
Obok siebie spokojnie leżymy przez innych zapomniani,
gdzie głęboko w jałowej ziemi jesteśmy pochowani,
nad nami tylko bez oczu ruiny pomników aniołów wyblakłych,
z dala od raju, w miejscu kochanków wyklętych i upadłych.

Grzeszną miłością na wieki zostaliśmy skalani
skradaliśmy Bogu dla siebie tamtej bliskości czas,
zostały w mokrej od łez ziemi tylko dwa nagie szkielety,
nigdy nie będzie NAS tak jak byśmy tego chcieli, śmierć rozłączyła nas.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
21.02.2021

wciąż widzę te jednostajne barwy
szarość załamującą ręce
gdy patrzymy sobie w oczy

myślisz że kształt cieni
wyśnił ktoś inny
a my przypadkiem nie potrafimy trwać
w naiwnym kolorze

domagasz się barw
kiedy dzwonisz zlękniony
nagłą ciszą

i usiłujesz przekonać mnie
że ja i ty
możemy bezkarnie udawać niemiłość

Gdy księżyc srebrem maluje aniołom skrzydła,
poświatą sennych wspomnień powieki Twoje barwiąc,
okryty peleryną ciemnej nocy do Ciebie przychodzę,
Twoje niespokojne dotąd sny cichym szeptem kojąc .

Warkoczem z gwiazd otulam Twoje zmęczone ciało,
bliskością uczuć otwarte rany serca zasklepiając,
schowam Cię już na zawsze w swych źrenic blasku
z głębin wspomnień, wszystkie te bolesne zabierając.

Na końcu drogi...
Słabnie mój oddech , senność niepostrzeżenie nadchodzi,
życie bez naszej bliskości to dla serca zbyt bolesne męki,
gdy światło duszy przygasa, w głowie mam tylko jedno marzenie...
W Twoim ostatnim spojrzeniu zgasnąć pragnę na wieki.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
13.02.2021

Wracam wciąż do Ciebie każdym dniem z przeszłości,
pośród być może wspomnień bolesnych i niechcianych,
chwilowym drżeniem powietrza wywołuje myśli niepokój,
znikam nieuchwytny w ciszy słów niewypowiedzianych.

Minionymi dotykami przyszłość naszą piszę,
poskładać nimi chcę Twoją strzaskaną duszę,
stąpając ostrożnie pośród cierni serca,
ukoić bliskością jego ogromny ból pragnę.

Bezlitośnie szeptem oplatam Twoje nieufne serce,
znów niegasnącą tęsknotą wnikam w poszarpaną duszę,
nie potrafię zniknąć na zawsze...nie zapomnij o mnie...
Odbiciem nadziei w głębi Twych oczu wciąż być muszę.

Inspirowane jakże drogą przeszłością.
~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
31.01.2021

Jest we mnie coś,
jakiś smutek przed snem,
gdzie życie zaczyna się
bezkresnością.

Umarło coś, gdzieś,
pomiędzy wiecznością,
gdzie wśród godzin
pływa czas słoneczny.

Żyje we mnie coś
w pustym nieistnieniu,
przebywając między mgłą,
chowam się w cieniu.

włóczy się z okruchem miłości
w kieszeni.
ślepymi ustami bez wyrazu,
słowami w szwach nadprutymi
klepie modlitwy.
one nigdy nie znajdą domu

w przestworzach

listopad wypłakuje chmury
reumatyzmem powykręcane liście
mgłą spowite ranki

chodź do mnie
w ciepłe dłonie

usta
tak słodko się o nie
potykasz

złap za

w serce się wsłuchaj
opowiem ci że
d(r)eszcz...

Sylwia Pryga

spróbowałam kiedyś miłości
jej cierpki smak
wykrzywił moje usta
(suche popękały od niemego wołania)

dziś
posmakowałam ponownie

grymas powrócił

Sylwia Pryga

Inspiracja wierszem H. Poświatowskiej
"Jestem Julią", napisana jakiś czas temu...
Dzisiaj mija 53 rocznica śmierci tej znakomitej poetki...

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

coraz ciszej nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga