Zeszyt ..., mała_meg

Przeglądam się w twoich oczach
Zanurzam się w nich tak głęboko
Że rzeczywistość przestaje istnieć
I mieszają się światy

I tak udając że nie wiem
O czym myślisz czego chcesz
Dlaczego mi na to pozwalasz
Nie przestaje i to się dzieje

Rodzi się w nas pożegnanie
Ciemny stan uwolnionych pragnień
Ból spadających skarg z ust z serc
Łzy których żaden wiatr nie osuszy

Wieczór noc świt a my we śnie
Ciągle w krainie pragnień
Pięknych bo nie spełnionych
Lecz czas udźwignąć nowy dzień

szukałem siebie w chaosie miast
w falach na brzegu celtyckich wzgórz
ignorowałem rozmiar walk
które toczyłem ze sobą już

wspinałem się na szczyty rojeń
nie mogąc oprzeć się wrażeniu
że wypełnia się czas pokoleń
każdego dnia w upokorzeniu

gdy odsłaniałem nocą twarz
czas marny lekarz przygryzł wargi
okruchy życia których wciąż brak
ułożył w beznadziejne skargi

taki weredyk z ciebie panie
zielona para oczu w chmurze
budzi we mnie rozczarowanie
płonący słowem krzak na górze

ja ciągle nie wiem dokąd zmierzam
od życia trochę abstrahuję
boję się twojego przymierza
bo nie do końca wiem co czuję

Wiesz - ja lubiłem zachmurzone niebo
Celtyckie chóry przy dębowych stołach
Gdy garson milcząc Guinnessa nalewał
I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał

W ramionach grozy czy też w brzasku chwały
Topiłem obłęd który wciąż dojrzewał
Świat wydawał się być niedoskonały
Dla ambicji i wewnętrznych przemian

Ceniłem piękno ponad wszelką miarę
Budząc nadzieję rozsiewałem smutki
Karmiłem ciało i traciłem wiarę
Grywając w barach za butelkę wódki

Słowa spłonęły wiatr rozwiał popioły
Spojrzałem w studnię swojej ciemnej duszy
Wieczność odkryłem w okruszkach pokory
Kroplą odwagi zło pragnąc wykrztusić

Dzisiaj rozumiem dokąd ten świat zmierza
Wszyscy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni
Chcę być świadectwem Twojego przymierza
Panie coś stworzył tę przepiękną Ziemię

Lubię pożegnania, takie tylko nasze
Postrzeganie siebie w próżni lecz bez fikcji
Obietnice skryte nie wypowiedziane
I szczyptę przyjaźni na starcie o zmierzchu

Lubię żłobić łzami uczucia z granitu.
Przeniknąć z oddechem do serca na chwilę
Nie przestawać myśleć, unikać zachwytu
Lubię, mierzyć życie patrząc w tę godzinę

Gdybym karcił siebie za całe zło wokół
Za to że tu jesteś i że ciebie nie ma
Czy w tym rozmyślaniu odnalazł bym spokój
Czy raczej pogubił w odmętach sumienia

Lubię pożegnanie, Ty w nich się zapiszesz
Uśmiechem i płaczem w potoku mych wspomnień
I już mnie nie znajdziesz i już nie usłyszysz
Choć żyć będziesz blisko - tutaj tuż koło mnie

Śniłem o tobie chwilę
Boję się takich snów
Świadczą o mojej winie
I że zrobię to znów

Bezmiar czasu i miejsca
Które łączą nam myśli
Okłamują dziś serca
Wierząc że cud się ziści

Kocham na ciebie patrzeć
I opisać nie zdołam
Piękna które wybaczyć
Muszę i pokonać

Nie wiem czym jest mój stan
Mirażem, wzbudzonym obrazem
Niepewności twoich spojrzeń

Czy może jawy słodkim dotykiem
Powiewem twojego zapachu
Kolejnym zachwytem

Nie wiem gdzie jestem
Pod bramą z marnym widokiem
Gdzie nadzieja umiera wszelka

Czy u źródeł uczuć wszelkich
Nie kończących się pięknych
Gdzie być nie powinnaś lecz czekasz

Pamiętasz

Gdy księżyc próbował nie zasnąć
My wymykaliśmy się w noc
I biegaliśmy po nieboskłonie
Pozbywając się niemocy

Pamiętasz

Nasz zwariowany śmiech
Zaistniał i wciąż gdzieś tam jest
W przestrzeni wzruszeń i łez
Tych do których trudno się przyznać

Dźwięki ze strun fortepianu
Przypomniały mi że jesteś
Wciąż tu obok nie zapomniana
Mimo tylu wzruszeń i upadku nocy

Zwiewna jak mgiełka nad rzeką
Orzeźwiająca niczym kropla rosy
Dotykasz mojej dłoni i mówisz
Bez słów, patrząc w oczy

Wciąż tu jesteś i bądź, proszę
Nasze filiżanki ciekawe wzruszeń
A ja tęsknię i nie przestanę
Bo to jest piękne - kochanie

Poezja drzemie w nas
Tworzy się w milczeniu
Pisana na gwieździstym nieboskłonie
Łzami szczęścia, krzykiem rozpaczy

Dobrze że istnieje czas
Pozwoli przeczekać
Wygasić płomienie
I ostudzić żar

Patrzę na gwiazdę, która nas zna
To piękne światło , przystanek dnia
Tam spotkaliśmy się nieostrożni
Pamiętasz? Wciąż tam trwa

Maj jest w istocie uroczy
Bo choć kolejny jest nowy
Kiedyś nas chyba zaskoczył
I nikt z nas nie był gotowy

Teraz uśmiecham się szczerze
Chociaż zatrzymać nie zdołam
Ruszonych raz w dobrej wierze
Naszych życiowych przekonań

Chociaż rozbrzmiewa muzyka
Wciąż miejsce jest dla nas dwojga
Mijamy się na chodnikach
Siedzimy obok w pociągach

I tak wracając do siebie
Przed lustrem jak przed ołtarzem
Szkicuje jutrzejsze knieje
Przez które życie iść każe

Nie pytaj dzisiaj w co wierzę
I co ci mogę darować
Nie złamię się pod pręgierzem
Nie boję się też - żałować

pod obłokiem gwiazd
dla których nic nie znaczymy
przez pryzmat nieufności i lęku
patrzymy na siebie

a przecież zostanie ślad
na twoim policzku
i moje odarte sumienie
i nikt nam nie wybaczy

nie złamiesz mi serca
bo trzymasz je w dłoni
dałem ci je tak
na przechowanie

by żadna kobieta
więcej nie cierpiała
bo kto pokocha
zimny jak lód kamień

czy spalimy w kominku
to, o czym nikt nie wie
czy zdołamy kiedyś
zapomnieć siebie?

w zwyczajnym mieście
zwyczajne łzy
rozrzucasz w krople deszczu

jak kryształ czyste
nasze sny
unoszą się w powietrzu

gdy jesteś tu
wiatr szepcze w nas
i widzę błękit w lustrze

potykam się
o własny ślad
byłem już w twoim jutrze