Zeszyt ..., ChesterO

Dlaczego? dlaczego to zrobiłaś?
dlaczego? odeszłaś bez słowa,
i po co nadzieją karmiłaś mnie
czy po to abym cierpiał od nowa?
Szeptałaś kocham cię,
zapewniałaś o swej miłości,
mówiłaś że uczuć nigdy nie zmienisz
i nie sprawisz przykrości
Ja bardzo kochałem za to cię,
oddałem serce i dusze,
a teraz sam pozostałem,
i znów cierpieć musze....

Ukajasz się momentem gdy ona patrzy w twe oczy,
Wielbisz moment gdy ona w twą strone kroczy,
Tęsknisz za momentem gdy wasze usta spotkały się w tańcu miłości
Uwielbiasz moment gdy znikły między wami wszystkie złośći,
Orędujesz moment gdy twe serce, jej się oddało,
Wspominasz moment gdy jej ciało Cię oniemiało,

Lecz mimo wszystko to,
Nienawidzisz momentu
Gdy ją poznałeś
Oraz pokochałeś...

Na huśtawce wspomnień wirujesz dzień cały,
Kontakt z rzeczywistością jest mały,
Wędrujesz godzinami po zakątkach swego umysłu,
I na wymazanie nieszczęśliwych wspomnień szukasz pomysłu,
Stajesz przed wyrocznią twego losu marnego,
Szukając sposobu na na pomniejszenie swojego ego.
Nie długo nadejdzie koniec twego smutnego bytowania,
Ponieważ złe wspomnienia,
Zamazują twe marzenia.

Po raz kolejny dałeś się omotać losowi,
Choć wiedziałeś, co Ona z tobą zrobi,
Po raz koleny dałeś się ponieść uczuciu,
A życie zajeło się niecnych planów snuciu,
Po raz kolejny, twe serce było uniesione w wir miłości,
I nie było mowy wtedy o żadnej złośći,
Po raz kolejny, pozwoliłeś by twe serce krwawiło,
A jej to nawet nie poruszyło,
Po raz kolejny, twoje myśli graniczyły z szaleństwem,
Bo się spotkałeś z tym miłosnym okrucieńtwem,
Po raz kolejny, czułeś w sercu ból,
Kiedy widziałeś ją, a z nią podążał mężczyzna niczym król,
Po raz kolejny, obiecywałeś sobie,
Że już po raz ostatni, pogrążony jesteś w serca swego żałobie,
Po raz ostatni, piszesz tak smutny wers,
Bo twojemu życiu nastał już kres.

Idąc ulicą, czułeś na sobie jej wzrok,
Szła za Tobą krok, w krok,
Gdy dźwięk z jej powabnych ust uniósł się w powietrze,
Twe ciało zadrżało niczym ptaki na wietrze,
Czułeś jej każdy oddech na ciele,
Jej głos brzmiał niczym dzwony w kościele,
Uwiodła Cię niczym wąż w Edenie,
By potem rzucić i by opadło całe podniecenie,
Dopadła Cię ona i oplotła w swe sidła,
A jej serce jest jak kolczaste widła
Nie uwolnisz się od niej,
Póki ona serca Ci nie złamie sprytniej,
Bo właśńie zakochałeś się w łamaczce serc uczuć,
Która cię zrani, i nie będzie już nawet co współczuć.