"Jeśli coś kochasz, puść to wolno. Kiedy do Ciebie wróci, jest Twoje. Jeśli nie, nigdy Twoje nie było"_Antoine de Saint-Exupéry

W tych przygaszonych
oczach nadal jestem

i choć wiem
nie zostaniesz
to jednak czuję
to serce nadal bije

znasz mnie
jak nikt inny

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

wciąż widzę te jednostajne barwy
szarość załamującą ręce
gdy patrzymy sobie w oczy

myślisz że kształt cieni
wyśnił ktoś inny
a my przypadkiem nie potrafimy trwać
w naiwnym kolorze

domagasz się barw
kiedy dzwonisz zlękniony
nagłą ciszą

i usiłujesz przekonać mnie
że ja i ty
możemy bezkarnie udawać niemiłość

układam sny
na nowo
realnie

niepamięć przychodzi 
powoli

bez Ciebie 
jakoś łatwiej 
zlikwidować wszystkie 
dotychczasowe opory

tak mi dobrze 
tak bezpieczniej 
usuwam zbędne
wspomnień popioły

uśmiechem mogę 
wreszcie obdarzyć

wszystkie smutne anioły.

pytam
czy potrafię się zatrzymać
swoim nogom zabrać drogę
dłoniom dotyk

i znów
czy potrafię na chwilę umrzeć
bo zabrać to co prawdziwe
to jak zabrać życie

nie odpowiem sobie
ja to wiem

umrzeć można na całe życie

proszę serce nie bij tak
żywo
nie wypełniaj krwią warg policzków
nie chcę rumieńców
one tak nie pasują do
mojego zimnego ideału

krew zmieniłam w płyn chłodzący
przesadnie czułe serce
w mięsień
tak posłusznie kontrolujący [...]

Oczy patrzą inaczej
jakby z drugiej strony
lustra
czas zatrzymany
zblakł im
w światłociemność
zdziwione twarze
gotowe nie widzieć
usta grymasem skupienia
wciąż pozują uśmiech
policzki jakby nieobecne
zawstydzone w bladość
włosy ugładzone
dawno umarłą ręką
w nie modną już modę
wszystko czeka
zaskoczone
ze już po wszystkim
pstryk
i świat zamknięty
na śmierć
w starej fotografii
tak długo nagle
że naprawdę.

normalny człowiek w nocy śpi
mówi pan psycholog

ale ja nie jestem normalnym człowiekiem
więc pozwalam sobie w nocy
na liczenie gwiazd na niebie
i szukanie pośród nich twojej twarzy
szarej i pochłoniętej codziennymi obowiązkami
bo już nie ma dla nas
beztroskiego czasu
są tylko noce smutne
samotne
i słowa
które godzą w serce jak kolec róży

niby piękne
ale jednak boli