Spójrz na mnie.

Kogo widzisz?
Klasyczną blondynkę, można pomyśleć, że głupiutką dziewczynę, która cieszy się z byle pierdoły. Na ustach wciąż gości szczery uśmiech, a oczy śmieją się razem z resztą twarzy. Ubraną.. zwyczajnie. Jeden z nielicznych
powodów dla których można przypuszczać, że nie jest laleczką barbie, która otacza się świtą łysych dresiarzy. Czas spędza w towarzystwie przyjaciół, śmiejąc się i żartując.

Zamknij oczy i spójrz raz jeszcze.
Kogo teraz widzisz?
Małą, szarą dziewczynę. Jej blond włosy jakby wyblakły.. a może to przez brak uśmiechu, który dotychczas rozpromieniał całe jej oblicze? Siedzi w kącie, płacze. Wszechobecna rozpacz ogarnia całe jej wątłe ciałko pogrążone w bólu.

Kim ona jest? Jest tą samą blond dziewczyną, która zawsze potrafiła się śmiać, śmiać się na zewnątrz. W środku cierpiała, borykała się ze swoimi problemami, których nigdy nie potrafiła okazać przyjaciołom, rodzinie. Niejednokrotnie słyszała, że jest nieczuła i bez serca, że nie kocha, nie współczuje. Te słowa raniły ją jeszcze bardziej, wyniszczały ją od środka. Nikt nie potrafił jej pomóc...

Dlaczego niektóre chwile zostają w nas na zawsze, zmieniając całe nasze życie? Jedna chwila, jedno spojrzenie. Okazuje się, że mają większą moc niż długie godziny przeznaczone na rozmowy, mające na celu coś zmienić w drugiej osobie. Z czego to wynika? Z serca potrzebującego czegoś nowego, pragnącego wrażeń, wyjątkowej sekundy a nie monotonnych słów? Czy gesty mają większą moc od słowa?

- Babciu, bałabyś się przyjść na cmentarz o północy, w godzinę duchów?
- Nie. Nie wolno nam bać się duchów. Duch, którego nie sprowokowałaś, nie skrzywdzi Cię.
- Więc czego się boisz?
- Ludzi.. Oni krzywdzą bez powodu..