Tajemne zgryzoty są jeszcze okrutniejsze niż publiczne nędze.

Wszystko łączy się z łańcuchem konieczności i dąży do najlepszego celu.

(...) sto razy chciałam się zabić, ale kochałam jeszcze życie. Ta śmieszna słabostka jest może czymś najbardziej opłakanym w naszej naturze; czyż może być coś głupszego, niż dźwigać ciężar, który co chwila chciałoby się zrzucić, mieć wstręt do swojego jestestwa i upierać się przy nim; pieścić węża, który nas pożera, póki nie przeżre się aż do serca?

Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo.

Głupcy podziwiają wszystko u autora z reputacją. Ja czytam dla siebie; lubię jedynie to, co mnie trafia do smaku.

- Co to takiego "optymizm"? - spytał Kakambo.
- Ach - odparł Kandyd - to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.

Pracujmy, nie rozumując - rzekł Marcin - to jedyny sposób, aby życie uczynić znośnym.

- Ale, ostatecznie, w jakim celu stworzono ten świat? - rzekł Kandyd.
- Abyśmy się wściekali - odparł Marcin.

Życie jest dzieckiem, które trzeba kołysać, dopóki nie uśnie.

Nie rozumiem, doprawdy, jak mogło przyjść Chrystusowi do głowy, dać się przez takie jak wy kanalie ukrzyżować.

Taka jest słabość rodzaju ludzkiego i taka jego przewrotność, że niewątpliwie na lepsze mu wychodzi znosić jarzmo wszelkich możliwych zabobonów, byleby nie były zabójcze, niż żyć bez religii. Człowiek zawsze potrzebował wędzidła, a chociaż okrywał się śmiesznością składając ofiary faunom, satyrom i najadom, rozsądniej i korzystniej było czcić te fantastyczne wyobrażenia bóstwa niż oddać się ateizmowi.

Poezja jest rodzajem muzyki, trzeba ją słyszeć, by móc o niej sądzić.

Wystarczyło, że pewien mężczyzna zakochał się w kobiecie, aby świat stał się taki, jaki jest.