To znaczy – znów
ciemno i ponuro
pójdę i serce
którem łzami okapał,
poniosę
jak pies,
co do budy
niesie
przejechaną przez pociąg łapę.

Konia waszego już narysowałem w domu z pamięci, natchnienie czerpałem na wyścigach, a nawet, czy uwierzycie, tu i ówdzie patrzyłem na siebie w lustrze.

Bo już nieważne
i to, żem z brązu,
i to, że jak zimny mięsień - moje serce.
Nocą by chciało się dzwon swój
wtulić w miękkie,
w kobiece.