Czasem sobie myślę, co ja właściwie tę ziemię obchodzę? Co ona wie o mnie? Czy choć wie, że jestem? Czy wie, ile nóg po niej nawłóczyłem? Może nawet się ten świat wkoło zeszło, gdyby każdy krok tak policzyć. Albo i na tamten się już zaszło i dalej się idzie. Skibami, bruzdami, [...], po ścierniskach, w deszczu, w chłodzie, w spiekocie, w męce, wiosną, latem, jesienią, za kosą, za pługiem. I za czym?

Okazja nigdy sama na człowieka nie czeka, tylko człowiek musi na nią.

Nieraz po całym życiu pozostają jedynie pozory, że się żyło.

O młodości:
W tym wieku może się wielu rzeczy nie rozumie, za to czuje się głębiej, niżby się rozumiało.

Zwierzęta na starość stają się podobne starym ludziom [...], stają się równie niedołężne.

Zwierzęta mają takie samo prawo do świata (jak ludzie), skoro na nim są, świat do nich należy. Noe do swojej arki wziął nie samych ludzi.

Dużo tej młodości tak znów nie ma jak na ludzkie życie. Zwłaszcza, gdy się to życie ciągnie i ciągnie.

O młodych mówiło się, że to oni zbudują nowy lepszy świat. [...] Zawsze tak się mówi, po czym młodzi się starzeją i zostawiają następnym młodym ten sam świat, który oni zastali. Świat nie da się tak łatwo ruszyć z miejsca.

Nikt nie jest w stanie ogarnąć w całości swojego życia, choćby najmarniejszego. Nie mówiąc, że nasuwa się wątpliwość, czy jakiekolwiek życie jest całością.

[...] by tak zliczyć, ile to się każdy w swoim życiu podpisał [...], to dlaczego miałby się pod śmiercią nie podpisać? W końcu to jego śmierć! Według mnie, nie powinna mu już tej ręki zatrzymywać. Powinno i śmierci zależeć, żeby się podpisał [...]. Wobec śmierci przynajmniej powinien być człowiek wolny.