Wiersze

przychodzę do ciebie byś wytłumaczył mi świat,
a ty siedzisz ruchomo i milczysz.

pytam dlaczego jest tyle cierpienia,
tyle zła, a ty wpatrujesz się w dal i puste butelki na barze liczysz.

pytam dlaczego się rodzimy, jaki sens ma umieranie,
a ty popijasz piwo, i wzdrygasz tylko ramionami.
mówisz: żyj Anno tu i teraz, sama spójrz wszyscy w końcu wyszli, jesteśmy sami...

wytłumacz mi jak żyć, bo tak mi to żyć nie daje,
a ty wpatrujesz się w moje oczy i szukasz w nich zapomnienia.
a ja przy tobie zapominam jak się nazywam, lecz wciąż gdzieś tam w środku dręczy mnie sens istnienia.

cholera, skoroś jest tak oczytany, skoroś zwiedził cały świat,
wytłumacz mi dlaczego, po co to wszystko, no jak?
a ty siedzisz dalej, wskazujesz na okno, przytulasz mocno i mówisz tylko:
żyj Anno jak ptak...

Wyobraziłem sobie taką wioskę,
Której mieszkańcy przestali
Wierzyć w diabła i służyć mu,
Więc przemienili chciwość w grudniki.

Księdza, który też ich zrozumiał
I radosny wstępował na ambonę,
Żeby mówić kazania o miłości
I szczęściu, których był świadkiem.

Diabła, co nie miał nic do roboty.
I wrócił do swojego początku.
Szeptał nam z Aniołem Stróżem
Myśli o czynach serdecznie dobrych.

Nie wywieszę flagi,
Bo dzisiaj biało - czerwona,
Jakby ubogi krewny białej.

A to Żyd huknie na parlament.
Ryży woli być łowcą burz,
Niż uszanować miliony Polaków,
Wymordowanych przez Niemców.

A to 340 miliardów dolarów za wizy.
Wreszcie banderowski konsul [...]

W godzinie gdy padnie ostatnie słowo chcę abyś była przy mnie
Chcę wiedzieć, że gasnąc gdzieś tam nad ranem nie będę czuł się dziwnie
I uśmiech na twarzy miej wtedy Kochanie i nachyl się nade mną
Bo kiedy przejdę na drugą stronę, miłości będę miał pewność
I nie płacz bo łzy tu są niepotrzebne, nie żałuj ni dnia tej miłości
Lecz wybacz mi proszę od serca Kochanie dni nienajlepsze i złości
I nie bój się dotknąć raz jeszcze po twarzy, i spotkać się nie bój mnie we śnie
Ja kocham Cie mocno i chociaż mnie nie ma pilnuję Cię bezszelestnie

za nas
nie umarłych
oddałabym życie

gdy blady świt
ciężki
od spuchniętych powiek
przeciera
zamglone szyby

patrzę na ten świat
zdziwiona

że jeszcze wierzę
i mam nadzieję

Girlandy uczuć unoszą
się w powietrzu więdną

laleczka z porcelany już
nie tańczy ,smutnym
brzmieniem trąca
struny duszy

pusty imbryk drży
z zimna ,stygnie
jego oczy błyszczą
kiedy ona patrzy

zamknięte usta parują
serce nabiera kształtu
między dwoma słowami
ukryta niewinna miłość. https://www.youtube.com/watch?v=KAzV2PxbzvA

lubię gdy odprowadza mnie deszcz
kamienice się tulą we mgle
tęsknotą nieba w kałuży
od środka przesiąka mi wnętrze

gdy wracam do domu
od progu
spojrzeniem zdejmujesz mi płaszcz
jakbyś scałować chciał dzień

kropla po kropli
bo wiesz
że nie tylko
powieki
lecz serce
tym deszczem mam przemoknięte

Pojawiłeś się na świecie,
przyszedłeś to nas z daleka,
zagościłeś w naszym życiu...

I choć mnie wszystko boli,
choć wyglądam źle,
choć brak mi Ciebie Mamo...

Wszyscy już Cię pokochali,
serca swe Tobie oddali,
i cieszą się, że jesteś z nami.

Nasz Mały Skarb.

Dziesiątki blizn szpecących serce,
milczące usta z wyrazu zamknięte,
przymknięte palce umykające chwili,
bezbarwny uśmiech zapadający się w udręce.

Tysiące masek chroniących wnętrze,
zwierciadlane oczy puste w połowie,
wspomnienia niewypowiedzianych słów,
łzy odbijające się po drugiej stronie lustra.

Pozorne szczęście, które nigdy nie nadejdzie,
pod osłoną bólu pojawia się w ciemności,
zabierając życie, które prosi się o śmierć.

Cierpienie nosi swój krzyż niewidoczny…
… w ułudzie uśmiechu.

To nie obca przemoc z map świata
Cię starła,
Tylko zdrada i chciwość.

Zamiast porządku i polskości
Wybrali tolerancję.

Niepodległość zastąpili otwartością.

Kaczmarskiego i Pawłowicz poprawnoscią.
[...]

Spacer w deszczu
Po obfitym obiedzie
Kap krok kap krok smog

znów po wszystkich łąkach
wiatr rozesłał losu przędze

i rzekłbyś
że to ptaki posiadły na drzewach
lecz gałęzie obwieszone są skrzydłami aniołów

którzy sycą się
bo miłość ich żywi

w dymach mgieł
jak w dymach świec

ogród co w maju zakwitał
w nim wszystko
wszystko jest modlitwą

i cudowne jest w moim zwierciadle
Twoje podobieństwo

a jednak w żadnym kwiecie

barw Twoich nie ma

Wszechświat
Zagościł
W twoich oczach
Obcy
Zimny
Mroczny
Nagle
Zniknąłem
Z twojego
Nieba
Umieściłaś mnie
Gdzieś
W samotnych
Peryferiach kosmosu
I stałem się
Zgasłą gwiazdą
Mało znaczącym
Punktem
Odległym
Wspomnieniem
A kiedyś
Byłem
Dla ciebie
Wszystkim

Życzenia urodzinowe
Przychodzi ta­ki dzień je­dyny w życiu
niczym ma­giczne tchnienie
praw­dzi­wy przełom na duszy ob­liczu.
Wszys­tkie og­ro­dy ścielą kwiecia dy­wany
roz­py­lają aro­matyczne ko­bier­ce
el­fy nucą na cześć Twoją li­ryczne peany.
Mat­ka na­tura podzi­wia swe odzwier­cied­le­nie
duszy ciepło ,la­zur widze­nia
da­rując córce piękno przy­rody, słońca olśnienie.
Tak ja skrom­nie , nieskład­nie To­bie życzę [...]

Dziwne, spotkałem w wierszu podmiot liryczny,
Narzekał na ciszę.
A przecież jest cisza Mekką poetów.
Cisza synonim samotności.
Jak szczęściem samotność?
Cisza - samotność - tęsknoty.
Fundamenty stryczka.
Poeci brną w ciszę, często w Cisnej.
Zamiast zarzucić dłonie uśmiechu ludziom na szyję.
Złapać przytulić .
Bez drugiego człowieka nie ma losu.
Próbować, próbować, próbować,
Jak kolejne zwrotki próbować.
Jak różaniec za różańcem
Aż do Kompostelli szlakiem Jakuba.
Jak wędkarz kiełbia za kiełbiem,
Aż wreszcie złotą rybkę.
Pielgrzymki nie kończy czarna msza.