Wiersze

Dziwne, spotkałem w wierszu podmiot liryczny,
Narzekał na ciszę.
A przecież jest cisza Mekką poetów.
Cisza synonim samotności.
Jak szczęściem samotność?
Cisza - samotność - tęsknoty.
Fundamenty stryczka.
Poeci brną w ciszę, często w Cisnej.
Zamiast zarzucić dłonie uśmiechu ludziom na szyję.
Złapać przytulić .
Bez drugiego człowieka nie ma losu.
Próbować, próbować, próbować,
Jak kolejne zwrotki próbować.
Jak różaniec za różańcem
Aż do Kompostelli szlakiem Jakuba.
Jak wędkarz kiełbia za kiełbiem,
Aż wreszcie złotą rybkę.
Pielgrzymki nie kończy czarna msza.

odeszłaś na fali
trochę wzburzona
pozbawiona smaku słów

bez śladu
jak ziarnka piasku
wmieszaliśmy się w tłum

https://www.youtube.com/watch?v=Ceup8anv94A

jesień ma tendencje do rozpuszczania się we mgle
w kałużach rozmywają się akwarelowe pejzaże
bez kształtów w kolorach niekończącej się sepii,
która łuszczy się jak skóra
tworząc cynamonowe fotografie

nasze uniesienia zmieniają się w długie noce
księżyc w nocną lampkę przy łóżku
a deszcz śpiewa przy akompaniamencie parapetów
że dziś będzie inaczej
być może trudniej [...]

srebrzy
ściele aleję gwiazd
sen kieruje

niech no tylko blask księżyca
nie jednym echem
przedsionek zamigocze

spełnione cucą po więcej
w stronę słońca gdzie eden
miłość w tęsknocie zatraca

na wasze serca rzucono zaklęcie
do góry nogami
szczęście

dokądś

Krystyna A.Sz.
29.12.2018r.

W ogrodzie pada
po ramionach drzew
niebo
spływa wielkimi kroplami...

M einawikuzsop i tsej meinałow
I sonyzrp eineinhctan oc merad
Ł aichc śyb awyrop ecres i
O ge ogews ez ćawongyzerz
Ś ogok ald ćyż i
Ć yżąd wólec hcynlópsw od i

http://www.youtube.com/watch?v=Pi1FsAZglU4
I'M FALLING NOW INTO DARK FOREST,
'CAUSE NOW THE TIME HAS COME FOR IT.
I'M DIVING DEEP IN THE DARK,
THICK FOG'S ABSORBING ME NOW
AND WE ARE BECOMING ONE -
- ME AND MY FOREST,
'CAUSE FINALLY TIME HAS COME FOR IT
TO WELCOME US HOME ... THIS LIFE WAS EXILE
AND DISREGARD FOR TOO LONG,
BUT WHY AND FOR WHOM?

IT'S TIME TO RETURN TO CALM WOMB ...
TIME TO RETURN TO CALM WOMB.

(repeat all)

Gdy odchodzi już trwoga
i ulatnia się z ciała niszczyciel,
myśli głowa ma zdrowa
jakim szczęściem jest przecież to życie ...

A niszczyciel jest cieczą
wymyśloną przez diabła samego ...
jakże pragnę się cieszyć,
że już nie chcę mi pić się zła tego!

Zdarzył się cud
Edek
przestał pić
gdy objawił się mu święty
a miał on w oczach ból
pełnego agresji przedmieścia

Edek jak zdjęty z krzyża padł
na rozjeżdżoną ziemię
na wardze ma oparzenia ślad
po papierosie
palonym z przejęciem

Matce powiedział
że zostanie świętym
a ojcu stłukł butelkę z winem
teraz na mitingach jest liderem
i potępia bezgraniczne picie

Stał się człowiekiem szanowanym
terapeuta wita się z nim
jak z równym sobie
a na pikniku pije pepsi
potępiając cherry-colę..

***(jesienna Ona)

spłoszone piękno
w kolorach przemijania-
jesienna Ona

Zatracam się, ślepnę
Zanurzam się głębiej
W otchłaniach bezdennych
W szept zmienia się krzyk

Nie widzę gdzie chodzę
Twój głos moim wodzem
Twa myśl mą przewodnią
Zabierasz mi wolność

Twój wzrok mym spojrzeniem
Okrywam się cieniem
Mą światłość bezwolną
Oswoił Twój mrok

Odwracam się, biegnę
Zaplątuję pędem
Już nie ma odwrotu
Bo nie ma już mnie

Pośród śmierci i zawieruchy, w deszczu, we mgle,
korytarzem strachu, wśród echa wspomnień, przeszłości wyrytej na skórze,
podążam, ślepy, kulawy język człowieka, zmarnotrawiony.

Przepadły - talent i rozum, rozkosz jawi się niby
gorzkie soki owocu o twardej skórce i egzotycznej nazwie.

Zerkaj we mnie, podglądaj, dokuczaj, mroku pierwotny,
świątynio zapomnienia, szczycie rozpalonej góry, jak twarz dziecka
po raz pierwszy ogarnięta ekscytacją, jak ogień szału, który wypala
policzki, sumienie i resztki rozsądku rzuca pod stopy obłędu.

Jestem twoim zniszczeniem, nucą mnie kości ogarnięte paniką,
nikt nie wierzył, że można istnieć jako dusza rozdarta na dwoje,
aż w rozdarciu znalazłem swoje bóstwo, którego imienia, nikt nie pamiętał.

fotel
to jest fantastyczny przyjaciel

wygodny i cichy
nie burmuszy się bez powodu

wytrzyma wszystko
co mu powiesz
i wypłaczesz

człowieku

zniesie każdy lament
i nie ucieknie przed dziką radością

przyjmie każdą kroplę
twojej krwi
upuszczoną w martwe ramię

nocą
kiedy śpisz
nasłuchuje twojego oddechu

to jest dyskretnie rozwiane
zapach łąki pragnienie ciszy
właśnie dopasowałem smak wina
i nie musisz się spieszyć

kilka stron z Paryża
reszta to obłoki z pobliskiej wioski
uniesione stodoły oparami bimbru
i mały Montmartre

z kocią łapką na gardle
i poduszką wybudzonej wiosny
gdy grzechy snu się czerwienią
śpiewam kwiatami w rytmie motyla
melodię paryskiej nocy

jest czas na krojenie chleba
i chwile niedosytu
jest pora na modlitwę
i na pierwszy taniec

czas na sadzenie żonkili
i na kłoszenie żyta

nie mów mi więc że go nie masz
serce najlepszą klepsydrą

dano ci czas jak zagadkę
i życie
jej rozwiązanie

Insp. Koh 3,1-11