Wiersze

tak trud­no wybaczyć
ana­lizując struk­turę włas­ne­go obłędu
gdy jes­tem sam i bit­wa przegrana
ot­wieram us­ta tyl­ko by oddychać

wier­ne strun dźwięki i bu­tel­ka wspomnień
ma­mią wnętrza, uka­zują nagość
cień mnie opuścił, od­szedł
jes­tem winien

tak trud­no wybaczać
sobie

...Sudoku rzędy liczb
1,2,3 pasuję
ja tu nie pasuję...

Niebieski parasol,
biała sukienka...
buciki przemoczone,
Stoi i nie wie , czy od łez ,
czy deszczu w kałuży
stopy toną.....
Płacze...krople
równo pukają o jej parasol.
Na drodze ,którą przyszła
deszcz rozłożył kałuże.
Porozrzucane lusterka,
małe i duże...
Ciemne niebo,deszcz,kałuże
Ona w niebo wpatrzona...
Choć parasol nad głową trzyma,
cała jest przemoczona...
Stoi, czeka w milczeniu...
Nad głową niebieski parasol...

jestem
surowym klimatem
w którym kwitnę
najpiękniej

pożarem niszczącym
by odradzać
to co prawdziwe

domem
mającym wszystko
by żyć

Gwiazdy migoczą wysoko nade mną,
na firmamencie który wiecznie trwa,
zakapturzony mistrz kroczy ze mną
i decyduje o tym co jest w snach ...
A oni ciągle tu, wciąż zapatrzeni we własny egoizm,
nie słyszą prostych słów,
dlatego każdy z nich się boi.

Sen o nocy spełnia się na powrót znów ...
Jej piękne oczy chowają mnie w jej ciała cud.

Znienawidzony król, zdemonizowany i oczerniony
opuścił głupców tłum
i resztę życia spełnił z dala od nich...
A ona ciągle tam ... na firmamencie,
który jest jej wzrokiem,
posyła do mnie wiatr
i hordy pięknych deszczowych obłoków ...

Sen o nocy spełnia się na powrót znów ...
Jej piękne oczy chowają mnie w jej ciała cud ...
Mój sen o noc y... on spełnia się na powrót znów ...
Jej piękne oczy chowają mnie w jej ciała cud ... https://www.youtube.com/watch?v=gkQ0eHqeJ74

Nieraz jedno słowo, jedno spojrzenie, a może zdziałać tak wiele dobrego...

***(słowo od Ciebie)
słowo od Ciebie
jak promyk światła w mroku
uczuć zgubionych

Czy jest poeta
Który słowami poezji umiałby
Ozłocić czym kaszanka

Czy poezja w ogóle ma prawo
Uczestniczyć w jedyności
Imieniem kaszanka

Nikt i nic nie odda
Cudowności jej jedynej
Bo jedyną kszanka

nie mówcie mi
że nadal kręci się ziemia
(to jakieś nieporozumienie)

dotykam twoich powiek na zdjęciach
zaglądam majakom w oczy
ale ciebie tu nie ma

byłam perłą w koronie
w twoich rękach
bez ciebie jestem jak jałmużna

nie zostawiaj mnie obcym dłoniom

kładę głowę na na pustej poduszce
jak los na twoich kolanach
gdy obudzę się uboższa o twój uśmiech
będę już tylko z kamienia

to jeszcze nie czas
poczekajmy dwa tygodnie
miesiąc -

powiedziała mi
gdy po dwukrotnym poronieniu
trzecie dziecko nosiła wyjątkowo długo

zrozumiałem że nawet pytanie o imię
przywoływało nadzieję
której nie sposób już udźwignąć

nieważna była płeć
wyznanie chrzest
kołyska z dębowego czy sosnowego drewna
zasiłek ciepłe mleko z piersi
to co nie miało znaczenia wcześniej
nie miało go też później

a życie gdy przechodzi
nie patrzy w oczy pozostaje
odwrócone

Tęsknota ma -niczym niespełnony dotyk
muskający pamięcią,
której czas zasnął chwilą zapomnienia.
O wybaczenie proszę gdy luki
w klatkach bycia
smutkiem innych się stają .
I przyjdzie ten raz gdy
ponownie żyć się nauczę z
radością, bez wymówek
bo na nie nie pora
gdyż pragnę gościć w sercu Twym
od zaraz od przedwczoraj.
Chcę mówić o strachu zapomnienia
dziś i nazajutrz
by z modlitwą przeznaczenia
podarować ci przywilej brania i dzielenia.

tobie synu zapisuje w testamencie
najpiękniejsze co mi zostało
- po matce

odwieczną żeglugę gwiazd
zdumienia poranne
lasy
mgły
kwiaty dla Anny...

żadnego ze swoich słów nie cofam
Boga nie zaparłem się ni razu

wspomnij:
księżyc naczyniem jest blasku
dłoń - naczyniem modlitwy

a anioły
nadludzko ludzcy
wyzwoleni z cieni

są niczym słońca
które nie przemówią do ślepców

Raz i dwa
Biegniemy w tańcu tak
Patrzymy leżąc tam
Uciekam ja bo ty...

Nie mogę z tobą biec
Patrzę za tobą w dal
Uciekam (gdzieś czy tam?)

A inni inni mówią
Rozwijaj się kochanie
Nie wolno leżeć ani stać

Uciekam ja bo ty
Chcesz robic coś a ja nic
I biegnę dalej
I tęsknię bo bez ciebie
(Ja to tyy)

Szukam ciebie dookoła

Uciekam ja
A ty...(?)

Zacieki rosną i gonią
Zaleją dalekich nas

Złapiemy ostatnią kroplę
Zwiążemy pierwszą nić

Zpływając w dal
(Z) cień nie (  )łapie nas

kolejny wieczór przybity do ściany
uśmiechy martwe bądź umierające
zimowy monsun trzaskający drzwiami
porywa strzępki nadziei tonącej

więc słodko-kwaśne wypełzają słowa
z ust zaciśniętych, prawdą umęczonych
nie usiądziemy już przy naszych stołach
z pakietem wspomnień dawno podzielonych

nocą pragnienia otulamy w pościel
łzami piszemy partytury senne
może zapomnisz o brooklińskim moście gdy się obudzisz a ja wciąż tu będę

Śmiej(lej)
przy(tul)
mnie