Wiersze

W woni jesiennej mgły
Szukam słów
Chłodnym wiatrem gnanych,
W kroplach deszczu cofam się myślą
Do dni niepożółkłych jeszcze liści
Ze snów Cię tylko wymyśliłam
W purpurze wstającego słońca
Blaskiem nadziei mi byłeś
Opadającym woalem babiego lata
Na kochające serce
Diamentem rosy spoczywającym
Na utkanych pajęczynach
Wciąż czekam na Ciebie

Jesienią spływają po szybie deszczu łzy
I zieleń nadziei jesienią umiera
Konary złoto liści słonecznie ogrzewa
Wiatr drzewa lubieżnie z liści rozbiera

Łąki przykryły już blade mgły
Ty jeden, moje myśli wypełniasz
Ukradkiem się wkradasz w sny
Osobą swoją mnie napełniasz

Uciszę w sobie każde westchnienie
Utonę cicha w myślach o Tobie
I dam odpocząć Ci ode mnie
Nie pozostawię nic po sobie

I nie poczujesz dotyku mej dłoni
A ja pobiegnę jak kiedyś do parku
Przed chłodem pożegnań się bronić
Odszukać okruszek Ciebie w zakamarku

Spojrzę w obłoki pędzące po niebie
Podrzucę Ci chwil ciepłych szal
Na naszej ławce krótko przysiądę
I zniknę odchodząc w dal

Złocisty dywan liści
w uśpionych dnia promieniach.

Preludium deszczu pobrzmiewa
wśród nagich drzew.

Szopenowski nokturn przenika
szarobiałą mgłę.

Nostalgia przeszłych dni
stuka do zamkniętych dawno drzwi.

pośród zbutwiałych liści
słońce gaśnie. mój nieprzyjaciel
dzień, w jesień wystrojony zagląda
w samotne okno.

imbirowe powietrze zadrgało pod
krokiem jesieni, otulonej resztą lata.
zdąsane niebo, kroplą deszczu
spłukuje ostatnie pocałunki.

na chłodniejsze dni, pająk
plecie szal.

Stoliczku, nakryj się
pełnym talerzem dla Wędrowca
co dociera do ciebie z daleka, słyszysz,
jego kroki miękkie jakby podszyte sianem
niosą dziecięce życie zawinięte w zwiewność godzin.
Każda jest jasna, jedyna. Każda
choinką rozświetloną w oknie.

Stoliczku, nakryj się
rumieńcem kandelabrów,
przy tobie dłonie Wędrowca,
złożone w cienką serwetkę
drżą. Na nich blady całun choroby,
a świece płomykiem niby gwiazda betlejemska
prowadzą już anielski pokłon przez noc.

Stoliczku, nakryj się
opłatkiem życia śnieżącym w małych palcach,
na nim biała łąka, po której biegnie dziecko
spieszące do ostatniej choinki migoczącej w oknie.
Ona mu bliźniaczką, gałązkami jak obłokiem
sięga do pustych rąk,
zmartwychwstaje zapachem świerku we włosach.

Dla nich
Co ciekawe
Wyklęci to bandyci
Tym co z czerwoną bandą zżyci
Dla nich to nie patrioci
Wolą kiedy żyd i kacap
Polski mundur nosi
Cicho siedzą kiedy zbrodnia rządzi
Kiedy komuch pałą goni
Kiedy księży mordowali
Morda w kubeł
Dla nich wrona ORMO ZOMO
Dla nich bracia to są kaci

Czekam i wyglądam
Dni wolno mijają
Liście już opadły
Pustką stoją gaje

Wyglądam i czekam
Nasłuchuję kroków
Cisza jest wokoło
I tonie w półmroku

Serce się wyrywa [...]

Lubię gdy
na mnie czekasz
bo wiem
że Twoje ramiona
zawsze gotowe
przytulić
ukoić duszę
zranioną

lubię kiedy
mnie witasz [...]

Idę boso
pękającą ziemią
oczekiwaniem
zawisły marzenia
nie słychać w nich bólu
unoszą się pod niebo
pokonując niepewność

ucichło tykanie zegarów
kłamstwa spłonęły w słowach
nabieram powietrza
oddycham głęboko
wybaczając Tobie...

wybaczam i sobie ...

Św.Pamięci Danielowi [*]

6.11.2019
Malusia_035

https://www.youtube.com/watch?v=1JRD9Syl_Go

opowiedz mi o deszczu
gdy za oknem ruda jesień
konie biegną po niebie
nie ma słońca jest cisza
nie ma drzew zostały liście

każde słowo porywa wiatr
unosi śpiące mosty
w Pijanej Wiśni
szklanki grają na stole
kelner zamyka dzień

sen koty drapie po mordkach
idąc spać zmywam tatuaże
jutro zabarwisz mnie na nowo
pieszczoty w pierzynie
oczekują nagich ciał

otwieram wino i parasol
teraz wszystko się zlewa
w jedną sekundę rozkoszy
toast za mokrych gości
którzy zasnęli w tramwaju

Nieobecni słowem
umieramy powoli
choć imion smak
wciąż trwa
czas już zabił nas.

https://www.youtube.com/watch?v=8mH3JSaer3s

"Dwie dusze we mnie żyją w wiecznym sporze,
Jedna od drugiej się kusi:
Jedna, kleszczami przyrodzonych sił,
Lgnie do kwietnego tej ziemi ogrojca;
Druga, przemocą ponad ziemski pył
Rwie się w dziedzinę dostojnych praojców"

Johann Wolfgang von Goethe ~ Faust.

Skapitulowałem i podałem się temu,
bo jak można zwyciężyć nieśmiertelnego?
Jego tęsknota jest silniejsza we mnie,
niż chęć uciech i spraw przyziemnych.

Chwyta za gardło, sypie piachem w oczy
i z zadziwiającym instynktem kreśli przypadki.
Cóż mi pozostało ? wycofać się i obserwować,
reagując na impulsy, pokornie służąc władcy.

Spokój mną włada wielki, gdy jest mi potrzebny
i niepokój się odzywa, gdy się nie odzywasz.
Idę tam gdzie prowadzisz,
Żyj i pozwól mi umrzeć.

***(w moim śnie)
w moim śnie... Jesteś
spłoszonym szeptem spojrzeń
z nadzieją... jeszcze

Jest ponownie 16 dzień miesiąca
niby zwykły dzień lecz w historii
buty z nóg ,płaszcz z pleców strąca.
Sejmowy krzyż na drogę
z chleba - okruch na drodze głodu
niby miłość barbarzyńców do narodu.
Miernej- wielkiej zmiany welon śmierci
powiewa i przysięga na krwawego boga
że sprawiedliwości zawsze jest tyle
ile prawa by zakwitła trwoga.
To tyle co życie w niebycie
noszone w kieszeni lub slogany
w plecaku obietnic , puste ramy
nasze twarze w dłoniach.
Nastała nadzieja bez sensu i serca,
stało się zło ,którego czas bratem
a głupota siostrą bez oznaczonego miejsca...
... tylko bycie wilkiem ma sens...