Czas wczuć się w końcu
w swoją sytuację
Jasno usłyszeć
co bym sobie doradził
Zrozumieć wreszcie
co czułbym na swoim miejscu

Przyszłaś z księżycowym promieniem,
tak od niechcenia czar rzuciłaś.
Jednym spojrzeniem
mnie usidliłaś.

Bez obaw podałem ci usta,
wyczułaś moich żył nabrzmiałość.
Ze wstydu pusta
pękła nieśmiałość.

Czułem aksamit twojej skóry
i rozkosznych szeptów wibracje.
Wybrzmiały góry
serca wariacje.

Odeszłaś z pierwszą struną słońca.
Zachmurzyły się smutkiem oczy.
czekam bez końca
każdej nocy.

Witam, witam
willk-omen
Łelkom-
órkowa
zupa ogórkowa
podwórkowa
pachnie tu, pachnie
świeżym praniem
cuchnie tu, cuchnie
starym draniem
co z okien wyzwiskami
iska patrolujące
pod-wórze
kociska, miska
stoi z wodą
kobiecina
obcina okno
czekając na
ścięcie
kocina
obcina kobiecinę
czekając na
mleko.

Jak żyć bez powietrza
Tych kilku pierwiastków
Potrzebnych do życia:
Azot
Tlen
Argon
Dwutlenek węgla
I
Ciebie pod pierwiastkiem miłości
Substytut nigdy nie zastąpi
Zróżnicowanej diety...
Jak żyć Bez Ciebie...
Nie wiem
Może dwutlenek węgla mnie zabił?
Po co te pytania od rana
...
Kiedyś

Nie wspomnę już o uczuciach do Ciebie
Zawisły na suchej gałęzi
I ani myśli się złamać - silna gałąź!
A może uczucia za słabe?
...
Koniec nowym początkiem
Czy na suchej gałęzi zwątpienia
Zieleń się pojawi, kiedy w sercu rany
Kiedy serce krwawi, może serca nie mam

Jak ja bym chciał
teraz zaczynać
nie z czysta kartą
a z pieprzykiem na twoim policzku

jak ja bym pragnął
słów szukanie
zastąpić znajdywaniem
twoich ust moimi ustami

puste przestrzenie między wierszami
znam je na pamięć
daj kosmyk włosów
a zbłądzę wzrokiem

jak ja bym chciał
teraz pieścić
nie martwą naturę
a twoją skórę.

Widać dobrze czarno na białym
Widać wszystko co zostało na marginesie
Te wszystkie słowa, które chciałeś powiedzieć
Te wszystkie wykrzykniki, kropki, przecinki i pośredniki
Wszystko było i nic nie pozostało
Opadło na dno i schować się chciało
Na dnie morza w piasku zasypane
Gdzie dostęp mam ja, kiedy wszystko wstanie
Zasnę i zapomnę o słowach bez końca
O słowach do nieba o słowach do słońca
Marginesy zostaną i nikt ich nie zapamięta
Takie brzydkie bez schludy me słowa popamięta

zerwałeś mnie jak róże
dla uroku koloru płatków
a ja chciałam być słonecznikiem
z twarzą zwróconą ku słońcu

teraz więdnę w szklanym naczyniu
bezbarwna bez zapachu
zapomniana
niechciana

bo kto by chciał patrzeć
na słonecznik bez uśmiechu
lub róże bez piękna

Nie poskąpię Ci
tej miłości

Ty ,który otwierasz
wrota swojej duszy
wpuszczasz światło
przez uchylone drzwi

jesteś jak niedokończony szkic
w moich palcach nabierasz kształtu
wypełniasz bezdenną pustkę

Okrucieństwo banału skleja myśli
w kołtun
plącze rymowanki materii z fikcją
fatamorgana
zdruzgotana karoseria serca
karambol

Wychodzę na pole
k a m i e ń
bardzo miękkie słowo
próbuję podnieść

cisnąć

Czym jest wiersz?

Tylko na szybko sklejonymi zdaniami?
A może paroma zwykłymi wersami?

Czym jest wiersz?

Rozmową, monologiem, żałobą?
A może refleksją nad samym sobą?

Czym jest wiersz?

Nic nie znaczącymi, pustymi słowami?
Czy jednak świeżymi, otwartymi ranami?

Czym jest wiersz?

Wiersz jest nami.
Radością, złością, bólem i łzami.

pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości