Marze­nia Duszy są wzniosłe i piękne,
pot­ra­fią unieść ją bar­dzo wysoko
w przes­trze­nie od­ległe i
fan­tastycznie nierealne.

Marze­nia Duszy prze­noszą,
w na ty­le od­legły czas
abym za szyb­ko nie mogła wrócić
ani zbyt szyb­ko pokonać
dro­gi real­nej i być tu teraz,
dla Ciebie i z Tobą
na zawsze,

bo marze­nia mo­jej Duszy
są Tobą tak zajęte,że nie mogą
po­konać naj­mniej­szej drogi
chy­ba, że do wnętrza Ciebie .

Przytulam do serca każdego dnia
Nadzieję co wzrasta w Nas
Czule dotykam myśli skrytych
Muszą żyć jeszcze w tajemnicy

Przytulam do serca obraz Twój
Choć mam świadomość
Że nie jesteś w pełni Mój
Człowieku z krwi i kości

Wiem jesteś stworzony do miłości [...]

Choć Niemcami byli jego pradziady
Za okupacji Polakom fundował obiady
I choć chodził do innego kościoła
pomagał jak mógł innym dookoła
Bardziej od podziemnej armii,
ten co dał pracę, chronił i karmił
Jan Wedel

Na ziemi nie znam się wcale
chrobaczkuje, zbieram żniwa
odkładam na czarne słońce
w locie łapie chwile

Za co?
Rzeknij mi rodaku
za co
miejsce i inny czas
odmierza nam życie
za co
nastała ogromna pustka
w grudniu szesnastego roku
nowego stulecia
za co
nie potrafię więcej pisać
bez goryczy w środku lata
za co
jest serce zamknięte w samotności,
a myśli biegną bez celu
za co
obdarowano rozpaczą tak wielu
dla radości głupców,
zakłamanych pseudo obywateli
za co
wcześniej darowanym
przez los przepięknym chwilom
zabrano ojców i matki
za co
w moim jestestwie co było
brakło wspaniałych ludzi
pełnych ciepłych myśli
za co
dusz [...]

I jeszcze boję się słońca wschodów
w których grzmienie w górach odległych
i trzepotanie serca przelatującego gołębia
Nie zwiastują mi dzisiaj światła żadnego w sercu moim
I liście drzew co spaść muszą niebawem
szepczą do mnie nieustannie swoje ciche wyzwanie
Odnajdź skałę zanim z krawędzi
z rzeką spadniesz ku skałom na dole
znajdź skrzydła zanim tak jak my i ty polecisz
pochwycony przez wiatr i ścigany wiatrem
Lecz taka jest kolej tych spraw które tutaj widziałem
i natura rzeczy która nieustannie
pcha wodę i [...]

dużo zbiera się na stawie
przed którym siedzimy samotnie jak róże w twoim ogrodzie
kołyszą się tam chmury, zielone oczy, i wzburzona woda
jest na niej centymetr naszego śniegu
po kolanach zawija nam się wokół uda
z nim woda coś bulgocze
szumnie wychodzi ze ściany
zalewa nas w pokoju
podnosi głos
coś tłumaczy
my w tej wodzie jak sarny

Miłość ulotna

Motyla tchnieniem
Miłość w dal ulatuje
I płaczą serca

Wielkie nic kołysze mnie do snu
wzbogaca moje żyły Relanium
ostatnio duszą się we mnie komory nie zamknięte
ściany romboidalne
i ty kwiecie co wyrastasz mi przed oczami
tak słoneczny, że pożarłbym cię uspokojeniem

Zostało coś za nami
jak kruszący się płatek śniegu na mrozie
to coś to nic
wędrujące z nami
mówisz mi, że zwiedziłaś cały świat
ja Ci mówię, że to nic
nie słuchasz

Przechodziliśmy razem osobno
przez pustynie, na których nie było żywego ducha
obejmowaliśmy się troską i współczuciem
chlebem dnia powszedniego
po tobie zostały mi łąki kwieciste, z paletą różnorodności
które wyskakują po tym nic
obejmującym

Rozrasta się, pęcznieje jak pąk, w którym nie ma liścia
obejmuje mnie i tańczę z tym sambę
niesie mnie na swoich ramionach
razem jesteśmy w niebie
wychodzimy na długie spacery po ogrodzie
gdy zwiedzimy już wszystko
przychodzi samo, to nic

sto tysięcy miłości
które przecież są
skryte jak również
nieskryte
mają moc swą

zawrotów można dostać
że tyle ich na świecie
ty miłość
i ona
i dłoń rękę splecie

sto tysiące miłości
kochania nie braknie ci
wyśnij
przytul
pokochaj
a spełnisz swoje sny

Bóg poskąpił im mowy i słuchu.
Na twarzach wschód szczęścia.
Przed sobą pchają mały wózek z budą.

Zamiast językiem rękami władają.
Są tacy wyjątkowi, niezwykli.
Choć nie słychać ich dialogu.

Dla nich świat jest ten sam.
Bez barier, granic i blokad.
Na spacerze radosna cisza.

nieciekawe życia momenty
pisze pióro w trudnych chwilach
wiersze poematy sonety
w okamgnieniu powstają

i co z tego że vena nadciąga jak burza
a mi najczęściej bywa smutno
pod tą osłoną dymną
vena i rozmamłanie nierozłączni

przyjaciele krok za krokiem
wszędzie razem idących
napisany wiersz jest jak potencjalny
kochanek który potrafi

wszystkie emocje
liryzm ubrać w fenomen
zakrywając rąbkiem tajemnicy
moja miłość zazdrosna o mnie
choć to nie zdrada