Wiersze

Całe życie na kogoś
albo na coś się czeka,
a życie - nie czekając -
wciąż nam przez palce przecieka...

Miło jest mknąć przez chłodny mrok
Wilgoć wiecznego wieczora rozcinać bezgłośnie
Rwać cicho pajęcze sieci wydarzeń rzeczy zjawisk ludzi
One niestrudzenie próbują cię schwytać zatrzymać spowolnić
Ich dotyk zabawnie łaskocze twoje oczy
powodując śmiech lub w twarz uderzając
łzy z nich wyciskają

lecz od teraz wiesz już że nic one nie znaczą
Wiesz przecież
To tylko świetliki na drodze do prawdziwego światła
Oszukańcze światła które muszą przeminąć
Udające wieczne światło fałszywe latarnie
Nie pozwól im się schwytać
W dniu w którym to zrobią
uwiężą cię w sobie
Karmiąc twoim cierpieniem
Siebie nieprawdziwe wspomnienie
Ponieważ jest to jedyne istnienie
jakie możesz im ofiarować

Jasny gwint
Jakaś ty piękna o poranku
Masz uśmiech jak słońce
I młodość błyszczącą
No zachwyt i radość
Oglądać Cię półnago
W słonecznym poranku

wieczorny kot
łasi się co noc
by dnia każdego
zniknąć stąd
w strefie własnych dróg

gdzie nasze oko
nie sięga
on w zakamarkach
się szwenda
by późnym wieczorem
zrobić hop przez płot

wtulając się niczym szal
na mych kolanach
mrucząc swe opowieści
na dobre dobranoc
mój słodki Sasza

Wieczorem myśli ludzi skaleczonych zostają drażnione przez ciemność światła. Wnikają w posadzkę samotności, zlewają je ze smukłą boazerią wspomnień. Przykre są przemyki w głowie świadomości - Ci co kochali na zawsze poszli pić kawę z innych kubków niż, gdy było dobrze. Ci co czasem deklaracji swych nie głosili, pisząc kredą po chodniku - zostali. Cisi jak zazwyczaj, ale przepełnieni poczuciem żaru i ciepła. Wieczór każdy ma swój. W dzień w zgiełku i jazgocie łatwiej myślom zafundować promyczek. Wieczorem zaś przebiegła niepewność wlewa się dosłownie w myśli i wiersze wygłasza traktując o tym co beznadziejne i zatrważające. Wieczorem myśli ludzi skaleczonych nawet w starciu z argumentem, na starcie tym polegną, by w chwale nosić smutek co serce na kawałki dzieli.

Brak samotności tak samo męczy,
jak ona sama.
Męczy i denerwuje.
Uwielbiam, kiedy mogę wskoczyć do niej na chwilę.
Wtedy czuję się lekka,
słyszę wreszcie swoje myśli,
balsamuję duszę,
oczyszczam serce ze złogów złej energii, wnętrze białkuję, jak zżółkłe od słońca ściany.
Czasem wałek z wzorem spokoju puszczę jeszcze
i border ozdobny.
Uwielbiam czas takiej odnowy
w jej obecności.
Później....
To ja ją opuszczam, a ona czeka na mnie z utęsknieniem.
Wie jednak, że uwielbiam ją od czasu do czasu, i na krótko, bez żadnych zobowiązań.
Dopóki sama będę o niej decydować,
będzie moją odskocznią, krótkim urlopem od kieratu codzienności. Polecam!

KROPKA

Północ wybiła ,późna już pora
Noc ogłosiła ciszę
Świecą się jasno nieba latarnie
W oddali szczekanie psów słyszę

Rzeka pomysłów płynie pod górę
Myśl błądzi w świetle ogniska
Raz jest jak iskra z wielkiego pieca
Drugi raz jak płomyk świecy błyska

Trudno z wyrazów kleić zdania
Mara z jawą jak nić się plącze
Litery mniejsze dziwnie się kurczą
Chyba dzień kropką zakończę

Pamięć zapada w amnezję wsteczną
Rano gdy wstaną zorze powróci
Oczy przykrywa nocny woal
Słowik do snu trele nuci
Jolanta Małczak

Jestem vegeta, bo wegetuję
nie mam życia i nie króluję.
Inni się bawią i pływają w basenach,
a ja żyję tylko w marzeniach.
Życie umyka jak piasek w klepsydrze
więc wykorzystaj je na tyle mądrze.
Możesz mieć wszystko i nic
lecz nie próbuj przekraczać granic.
Można szybko spaść w przepaść,
ale ciężko się z niej wygrzebać.
Radzę Ci siostro i bracie,
lepiej się pozbierajcie!

jesień...
przyjrzyj się
- piękna -
pachnąca pieczonymi jabłkami z cynamonem
lubiąca grzane piwo
wino

czasami płacze
za minionym latem
waląc w cholerne parapety
[...]

dziś na łące
promieni tysiące
toż to słońce

Niebo za oknem potrząsa dzwonkami,
a za firanką krzyczy ząbłąkana muszka.
Mokną liście staruszków kwiatów.
Świat powoli kładzie się do łóżka.
Zakrywa oblicze kołderką ciemności.
Ludziom pozapalał latarnie, neony.
Pozostawił światła, jak gwiazd odbicie,
dla każdego, kto nocą bywa przerażony.
A kiedy zaśnie snem swoim spragnionym,
gdy u Morfeusza już głośno zachrapie,
biorę wtedy książkę, koc, kieliszek wina,
siadam z wyobraźnią na mojej kanapie.

I obiecał, że będzie mnie szukał
Wśród jarzębiny jesiennej
Wspomnień lata tego roku.
Obiecał szukać mnie za dnia i o zmroku

Wspominał coś o wymiętej kartce
Tej wrzuconej niedbale do kosza.
Dzienniku złych informacji.
Chciał być pocieszycielem - był

Zrozumiał(am) za późno...
Jesienne serce zwiędło jak róża...
Marzenie przekwitło słońca zachodem
Mimochodem o miłości do jesieni wspomniał...

Mój przyjacielu
już zmierzch zawisł nad miastem,
kora topoli biała niczym lampa
rozświetla mrok. W taki wieczór
tylko kot ma odwagę buszować
po ogrodzie. Ja, lękam się wielkich
oczu, śmiechu i patykowatych
nóg cienia.

Mój przyjacielu
dziękuję za wiosenną pobudkę, [...]

słowem na wietrze
szumią drzewa na płótnie
strumyk też szemrze