Wiersze

krople deszczu grają na fortepianie
koncertuje czerń i biel w Twoich dłoniach
miasto zakryło się w półcieniu murów
malarze dyskutują z uliczną ikoną

to nie wstyd iść za rękę z młodym klerykiem
rozmawiać o grzechu machając butelka szampana
przecież już tyle mówiono o wodzie a tyle o winie
o winie kielicha i winie za grzechy niemocy

teraz krew spływa z dusz naszych do Wisły
ramiona mostu unoszą zatopione łodzie
Bóg nie słucha klimatyzowanych słów
światło dnia dogasa w butelce

Być kochanym. Co to za uczucie?
Jedyne co mam to winy poczucie
Że nie robię w tym kierunku nic
Lecz nie potrafię wciskać tobie kit
Też nie mówię co czuje wprost
Wtedy łamie się po między nami most
Który miał nas łączyć
I przez rzekę uczuć połączyć
Ale Samotność wrosła mi się do kręgosłupa
Muszę go wyrwać bo będę sam aż do trupa
Lecz sam tego nie dokonam
Więc błagam cię bo zkonam
Błagam Cię o szczerą odpowiedź
Że nic do mnie nie czujesz, no powiedz!
Wtedy odejdę bo żyć tak nie potrafię
Cały w nadziei że do twojego serca trafię
Czekać do trzydziestki nie dam rady
Muszę odejść, nie ma innej rady
Robiąc sobie nadzieję że kiedyś to się stanie
Z czasem stracę tą cząstkę siebie aż nic po mnie nie zostanie.

Idę spać
a droga do snu jest usłana przejściami
żadnej zebry
tylko czarne myśli i białe wiersze.

Idę spać
a rano przyjdzie mi się zatoczyć.

pod nami światła jak dyskotekowa kula
dzeszcz i wiatr
- coś przynosi coś zabiera
pozostaje tkanina życia
zmienia tylko barwę twoich oczu
przychodzisz w blues-c
z kwiatów białych jak tamta noc
jeansami zasłaniasz pępek
nie chcesz być córką
już dłużej o nie
moje ciało mój las
spójrz – jesień
słuchaj duszą
zapalmy nasze życia
jutro słońce zapali nas
- miłość to nieskończony ocean
zanim na horyzoncie ukaże się inny
ocean - blues
mówisz
zapalmy siebie ostatni raz

lu­bię swoją sa­mot­ność
gdy ćmy wpa­dają przez ok­no
nikt mnie nie widzi, nie słyszy
rozgłaszam siebie w ciszy

po­liczę gwiaz­dy z nudów
docze­kam się pa­ru cudów
wy­myślę his­to­rię miłosną [...]

ten smak
i zapach
co zmysły
do czerwoności
rozpala

ten spokój
spełnienie
błogostan
szczęście
nie do opisania

zachowaj
w pamięci
swojej
jakby
zdarzyło się
wczoraj.

Poeta rodzi się i umiera
W swoich wierszach
Niczym wiatr nieraz cichutko szlocha
Innym razem wyje na bezkresach

Wschodami i zachodami słów
Odmierza czas
Wymietym słowom znajduje dom

W zmieniajacych się porach roku
Nastroi i chumorów
Spaceruje boso po świecie poezji

Zabiera cienie z sufitu

Gdy słowa ością w gardle stoją
Poezja wsłuchuje się w człowieka

Zapadam się
w swoich ramionach
gdy nie potrafię
znieść nieobecności

Tak niewielu osób
których potrzebuję
wystawione na setną
próbę serce

Pełne żalu i smutku
zmieniam spojrzenie
nie tak dawno ciepłe
w chłodną kalkulację...

04.10.2019

Czy cierpię z miłości,
czyżbym zwariowała?
Czyżbym kolejny raz serce oddała?
Kochałam raz, dawno to było-
już sama nie pamiętam co się zdarzyło.
Czasem i nocą przysiadam pod oknem,
tonę w księżycu okrytym obłokiem.
Tak bardzo go kocham, [...]

Śpieszę spać
w pośpiechu zakładam majtki
na lewą stronę
niezbadane są wyroki drogi.

odnajdź w sobie
ciszę - c i s z
usłyszysz słowa

s k i e r o w a n e
tylko do ciebie

dźwięk się rozchodzi
milczenie rzuca o skały
rezonujesz

brak słów na tchnienie
ostatni krzyk zawodzi

https://www.youtube.com/watch?v=uNGmyQ8UbZ8

EUROSIEROTY!

Do Włoch mamo wyjechałaś,
dlaczego o nas zapomniałaś?
Dwoniłaś, że kochasz
i z tęsknoty po nocy szlochasz.

Mówiłaś, [...]