Wiersze

Kulę się w sobie
gdy nadzieja
opada na podłogę
a listopadowa aura

Odzwierciedla smutek
zaplatany o ciche
niejedno westchnienie
pragnące znaleźć ulgę

Mogę tak godzinami
odbywać rozmowę
między sercem a rozumem
lecz dusza szepta..

"Cierpliwie czekaj.." ;)

20.11.2020

jest jesień jeszcze, czy to już zima...

to już jest bliski koniec jesieni
płaszcz kolorowy na biały zmieni

zrywa okrycie wiatr przenikliwy
liście porywa w tan urokliwy

nadejścia zimy nic nie powstrzyma

Na murku przed blokiem
obok zniszczonej ławki
chwiał się zagłodzony bezdomny alkoholik

Nieśliśmy z żoną torby
ze sklepu
pełne jedzenia

Później zniosłem mu
chleb i kotlety mielone
sok z winogron do popicia
melancholii

Myślałem o dzieciach
z Afryki głodnej
które zasuszone jak żeberka
w bio odpadach
przestały liczyć na pomoc świata...

Posiadłem
Coś
Co trudno
Nazwać
Zwykłą taką
Emocją
To mała
Część
Ciebie
Iskierka
Która wpadła
Do mego serca
Od tego momentu
Płomienie
Tej namiętności
Zawładnęły
Moją duszą
Dzięki temu
Rozkoszuję się
W Tobie

SKOROŚ STRZYMAŁ STRASZLIWE SCHOROWANIE,
SKOROŚ STŁUMIŁ STĘPIAŁE SKOŁATANIE,
SERWUJ SWOJĄ SUROWICĘ
SPOZYTYWNIAŁYM
SMĘTNYM
STRACHOCZŁEKOM...

Inspirowane wypowiedzią Smoka (wiem, wiem, jak to brzmi :)) )

jedną chwilą cię ogarnąć
- to za mało

kiedy słowa
gonią słowa w życia pędzie
ogrom uczuć szyk przestawia
usta milczą jak zaklęte
swój sens myśli zatracają

wciąż tak mało
- zawsze mało

Dom mój bardzo jest obszerny ,lecz
obszerne bardziej krzyki.
Słyszę je wciąż. Poza ścianą jedną, drugą.
Wpadam w szał. przez te krzyki ni tam spać.
Przez te krzyki.

drga mi krtań przez te krzyki. czuje ,że
śniadania nie chce z rana jeść
ni to wstawać
ni to czuć.
Czuć się jak w tym domu. [...]

Ty trzymałeś mnie na dłoni gdy na świecie byłem chwilę.
I troszczyłeś się codziennie o mych marzeń szybki bieg.
Porywałeś mnie ze sobą, wszędzie tam gdzie nie byłem.
I mówiłeś z cierpliwością co jest dobre, a co złe.

Ty uczyłeś mnie codziennie trzymać w dłoni ostry nóż
i zaplątać sznurowadła żebym bez rzep biegać mógł.
I dawałeś mi codziennie najcenniejszy z wszystkich skarb.
Pakowałeś co dzień w miłość Twój jedyny tutaj czas.

Ty dzielileś ze mną chleb i Ty trwałeś w mej chorobie
byłeś pierwszy wśród nielicznych, niemyślących wciąż o sobie.
Ty martwiłeś się na zabój i wierzyłeś w moje kroki
i puszczałeś mnie samego w górskie, zimne, srogie drogi.

Ty uczyłeś mnie codziennie, przez ból trudów, także łzy
żebym radzić należycie mógł gdy już nie będziesz Ty.
Bardzo dumny jestem z Ciebie i dziękuję za tą drogę
Wybacz tylko Tato drogi, że ten jeden raz zawiodłem.

usta od rozkoszy już bolą
serca kochać się już nie mogą

pola pachną dziką swobodą
wrócę gdy zatęsknię za tobą

Wzajemność nie istnieje, wymieniamy się rolami.
Bo cierpienie zawsze przeplatało się z miłością.

Nienawidzisz, gdy kocham, a ja kocham nienawidzić.
Niszczysz mnie świadomie, wyrywając mój gniew.

Kiedyś zdjęłam swoją blokadę, by uwięzić twoje ciało i uczucia.
Teraz ciszą zamykasz mnie ponownie, byś sam mógł się otworzyć.

Przeszłość wymyka się z każdego rozcięcia, które masz w sobie.
A ja jestem jak alkohol, którym polewasz rany. 

Nie możemy być dla siebie, lecz bez siebie nie istniejemy.
Jesteśmy na granicy bycia.

My, aktorzy jednej roli w swoim marnym układzie.
Łzy cieknące w kolejnym akcie słabości.

Kończąc ten dramat chcę usłyszeć jedno, zostań.
Zostań, rano chcę zobaczyć jak tęsknisz za miłością.

niepotrzebnie
nas zgubiłaś
szukając dowodu
własnej tożsamości

krasule konik
z sienią dom stary
to czego jej nie zabrano

na strychu siano
drewno pod ścianą
miłość pachnie tak samo

na dworze ślisko
pod piecem płonie
ona zawsze pomiędzy

sękate dłonie
a mimo wszystko
żuraw skrzypi jej nędzą

Sylwia Pryga

Zastanawiam się teraz,
gdy odeszło cierpienie ...
kiedy mieć to przestało
jakiekolwiek znaczenie ...

To co było tak ważne
stało tylko się cieniem
a staranie me każde
było mym potępieniem.

Zastanawiam się teraz,
kiedy to się skończyło ...
po co całe to piekło
w tamtym życiu mi było ...

I dochodzę do wniosku,
że przejść przez to musiałem
aby teraz to lepsze
życie było mi dane.

...
To ja jesień...
w mokrej sukni co ją tka cienka złudzeń pajęczyna
każdym rankiem jeszcze sennym
z sentymentem igram deszczem
szepcze w rynnach...

to ja jesień...
kołysanka srebrnej ciszy co usypia rozedrgane snami nocy chłodu ranki
światła gaszę
latarni ulicznych mgłami dotykam
serca niosę wilgotne płatki...

to ja jesień...
która igra cieniem... światłem
w rozedrganych nagich drzewach
niosę skrzypce...
niosę dźwięki...
niosę ciszę...
szeptem skargi
serenady deszczem dla poetów srebrem  śpiewam...
Anita Steciuk

Kroczymy mrocznymi drogami
Tylko sobie znanymi bezdrożami
Alejami gwiazd srebrnymi
Zatrzymujemy się na zakręcie życia
Miłość cudowna do drzwi serc puka.
Jeśli zdążymy na czas - jej otworzyMy

19.11.2020
03:40