właśnie ciebie znalazłem
gorzkim dniom kroplą miodu
upragnioną
drobiną światła w chwili strachu
wytęsknioną
kroplą wody wargom spieczonym
ratunkiem
zmysłów zawrotem codzienności
nieskrywanym
drżeniem dłoni potu zapachem
obietnicą
nie szukałem cię nie zgubię
nie potrafię
chyba że uciekniesz
oddechem

Czy Bóg słyszy,
nasze skryte modlitwy?
W tej mistycznej chwili,
płyną ku niebu prośby i skargi...
Ty Boże to widzisz.
Jesteś świadkiem ludzkich westchnień.
Ty nie milczysz.
To przedziwnie proste jest czytać Twoje znaki.
Jednak człowiek jest głupcem upartym.
I podąża nieznanym szlakiem.
Lecz Ty Boże trzymasz swoje serce w dłoni
i wychodzisz mu naprzeciw.

Czasem ładne, czasem brzydkie,
czasem gorsze, czasem lepsze,
ale razem one wszystkie
odfruwają w dal na wietrze ...

Nigdy długie, zawsze krótkie,
bo brak sensu w nich po pierwsze
a po drugie to w minutkę
mrzonka stała się tym wierszem ...

podzielił nas ocean
białe żagle niewinności
błękit nieba po horyzont
potajemny splot nagości

podzielił nas ocean
piszę do ciebie listy z codzienności
czasem nawet spojrzę w oczy
lecz nie widzę w nich wieczności

W kręgu marzeń, ludzkich roz­koszy i dramatów,
trwa iluz­ja roz­wiewa­na w per­spek­ty­wie czasu.
Oto gra lo­su, naj­większych głupców i filozofów,
uwikłanych w ta­necznym ko­le z prze­mija­niem i wiecznością.
Oba przek­leństwem niosą chmurą czarną
dla głup­ca nie­szczęście i drogę marną.
A ten zaśle­piony swą chorą namiętnością,
pała niewolą dla duszy, dla ciała wolnością.
I jed­no tyl­ko widzieć chce i pragnie
- za­topić swe zmysły w roz­koszy oceanie.

brzemienna leszczyna
poroniła kwieciem
młodość nie wyfrunęła z gniazda
i po zapasach
orzechów nie będzie
plotkują wiewiórki na mieście

bezpłodna
trzeba ją ściąć za nierodzenie

lubiła szczere rozmowy z wiosną
w otwartym oknie na horyzonty
marzenia z życiem skromnym się zrosły
dom kwitł na przekór światu co skąpy

girlandy kwiatów woń drożdżowego
krok kierowały by wnijść do środka
i naturalnie jak przed kolegą
gębę otworzyć objąć się spotkać

przez okiennice nawet zamknięte
łagodnie z wdziękiem i bez skrzypnięcia
wpadało słońce sercem przycięte
co nocowało w ściśniętych pięściach

Podrzucasz pod niebo kule
Tylko to nie śnieżki
To zamarznięte łzy
Tyle, że nie szczęścia
Chociaż, jak obrócisz kartki z poprzednich stron
To właśnie nimi były
Świeciły w ciemnościach
Rozświetlając drogę
Nawet, gdy była długa i czasem trudna
Dawały radość i wewnętrzny spokój
Ukojenie w ramionach ukochanej osoby [...]

szukam powiewu rozgrzeszenia
zbyt wiele słabości
we mnie

rozsypałam się w sobie
bo brakło mi tchu
choć na zewnątrz łatwiej
utrzymać się
w uśmiechu

pozwól mi wyjść
z samotności

zlękniona dusza
przy drżącym sercu

zabierz strach
ukryj w objęciach

trwałego bezpieczeństwa.

Milczę do cienia
On mnie wysłucha
On mnie zrozumie
On zapłacze wraz ze mną

On mówi że życie jest odbiciem
A ja nie wiem o co chodzi
Ale ma rację
Musi mieć

Słucham cienia
I go nie słyszę
I nic nie rozumiem
Nie płaczę jak on
Tak nikt płakać nie potrafi

Mówię mu że życie to sen
Ale on nie wie o co chodzi
I ma w tym rację
Ma

Jestem cieniem

Usta moje spragnione
Zielone z nadziei
Jak zboże ozime
Pragnące dotknąć warg Twych wilgotnych
Kawałkiem chleba
Życie swoje oddając w zamian

Co robisz
nic
najwyżej milczysz

co robię w środku nocy
penetruję ją
wpatrując się w ciebie

Księżyc
biała dziuro
światełko w tunelu.

Dzięki jego miłosierdziu
wylewającym się na bruk
mogą żyć w firmie robotnicy
o żeliwnych rękach
wykuwających stal

Dzięki jego opieszałości
znowu poleją się łzy
i przybity człowiek wyjdzie za bramę
z papierami w garści
wypluty jak brzoskwiniowa pestka
na pochmurną ziemię

A on
w radosnym geście
podawanych rąk
będzie składał życzenia
spokojnych świąt
i opłatek
przy suto zastawionym stole pęknie

Dał na święta talon
wspaniały człowiek
oby sukinsyn po nowym roku nie zwolnił...

Nigdy niczego nie pragnąłem tak, jak ciebie
nawet śmierci

wczorajszej nocy miałem sen
miałem ciebie, Księżyc na wyciągnięcie ręki

i wyciągnąłem rękę do ciebie
i nie spłoszyłem cię (jeszcze)

i miałem całą ciebie w ustach
całą z ust, z piersi i z sutków

całą z winogron, z czereśni i z gruszek
całą, nie połówkę

i ja cały byłem w skowronkach
i w jemiołuszkach.

Wiecznie młoda wiosna podrywa go znowu
dziarsko bladym świtem, zakasał rękawy,
ziemia jeszcze w bruzdach ściska garście lodu,
silny ból wydziera z zeszłorocznej rany.

A on tuli ciepłem; w popękanych dłoniach
trzyma delikatne zawiązki, liścienie.
Kiełkujące życie opuszcza nasiona
krzewi się mu w oczach, sięga w głąb korzeniem.

Dzień z nocą pod folią grzeją się bezkarni;
zahartuje teraz w pędach wąską kibić,
bo kiedy zakwitną wciągną go do szklarni,
jakby wszystkie chciały soki z niego wypić.

Pot spływa rzekami po rysach na twarzy,
z roku na rok głębiej drążonych przez pracę;
każda go uczyła bezwiednie, na pamięć
meandrów sadzenia kwiatów, które tracił.

Ale kiedyś, w całkiem zwykły poniedziałek,
jak co tydzień poszedł na targ; z marzeniami,
sprzedał jednoroczne, kruche i nietrwałe,
i wziął dla odmiany szczepki krzewu malin...