Wydobądź mnie z cienia pragnień,
podziel się światłem, pożyczonym
na wieczność od miłości.

Prosta jest droga do czułości,
wymierzonej sercem wyrwanym
z odrętwienia.

Kiedy narodzisz się w moim śnie,
przytul do myśli moje smutne ciało,
pogłaszcz czule gwiazdy.
A ja, zadedykowana samotności,
przyniosę Ci moje najpiękniejsze chwile,
najcudowniejszą tęsknotę.

I nie będzie już nas, pozostanie
tylko kilka spopielałych muśnięć,
tylko nowo narodzony wiatr, zrodzony
w przyszłości.

Nie będzie nas, bowiem odrodzimy się
w gwiazdach, zmartwychwstaniemy
o poranku.

W pystym sercu
hula wiatr
przyjdź ucisz

ukradłem niebu
wszystkie gwiazdy

- Ty świecisz jaśniej

Chce pisac o to wiersz
czasami delikatny
czasami trudna jego tresc
chce pisac o to wiersz
gdy konczy mi sie czas
gdy tak jeszcze malo wiem
chce pisac o to wiersz
o tym ze mi zle
o tym ze tobie tez
chce pisac o to wiersz
przeprosic za to co bylo
przeproscic za to co jest
chce pisac o to wiersz
ukrasc i zdobyc chociaz
jeden dzien
podarowac chociaz jeden
maly gest
kiedy sie skonczy bedziesz
wiedziec ze tak naprawde
zaczal sie

Gdybym cię nie znał nie pragnął
Nie drżały by dłonie wilgotne
I usta by nie szukały
Oparcia u twoich ust
Serce spokojniej by uderzało
Żadnych zawrotów głowy
Spokój
O krew tak nie szumi
Nie pulsuje w skroniach
I tylko szczęście
Jego bym nie znał
Gdybym tęsknić za tobą nie mógł

Cała Ty.
Kwiaty i dzikie światy,
Strugi gwiazd,
Kołysanki miast.
Same korzyści mimo straty.

Spijam wodospady, co ogniem
Wiją się w dzikie ślady dłoni.
Tak godnie, choć ponoć niegodnie,
Według napuszonych domen.
Ich krzyki szmerem fal śpiącego morza,
Krytym słonego szala togą.
Dlatego wbrew temu otaczamy się sobą,
Dziękując cierpieniu i Bogu.

Quid Quidem

Przeszedłeś całą trasę, trenerze.
Każdy kamień, zakręt i dół.
Odciski, rany, samotność i brodów muł.
Niespodzianki ciągle świeże.
Na to nie ma szkół.
Każdy następny mur poprzednim mierzę.

Na piętach kończy się szorstki bruk,
Zbyt wiele kaw niewypitych,
Zbyt głośno publika bełkotem krzyczy.
Na oczach sękacze błota smug,
Noce rozświetla niepewny blask zniczy.
Zawodnik powinien, skoro trener mógł?

Zasady jak drzewo morwy chore,
Jedwab iluzji lichej natury.
Nie zszyjesz nim rozerwanej skóry,
Ale mówisz, by [...]

Na tym polega problem ze starością,
że wnętrze nie nadąża
za powierzchownością...

Pokaż mi swoje myśli, żebym mogła
nadać im imię bez skazy.
Pokaż sny, żebym potrafiła się w nich obudzić.

Pozwól zapamiętać tę noc, odartą
ze światła ostatniej ulicznej latarni.
Wiem, pewnego poranka zadedykujesz
mi czas, żebym mogła zapoznać
z Tobą zmysły, spowite w cień świecy.
Otulmy się miękkimi, ciepłymi gwiazdami,
które zaznały dziewiczej pieszczoty,
ukojenia pierwszego letniego wieczoru.

Lecz wiem, powróci taka godzina,
kiedy księżyc przejrzy się
w naszych sumieniach, srebrzystych
jak jego blask. I będziemy tańczyć,
spowici w pajęcze sieci, otoczeni balladą
bez zakończenia.

Jesteśmy skazani na wieczność,
której wkrótce zabraknie, żebyśmy pokryli się
oddechem mgieł o poranku, lekkością
obietnic, wypowiedzianych od niechcenia.

spadają zbyt często gwiazdy
z własnego nieba droga bywa krótka
tak bardzo ulicą wyboista

po upale przychodzi deszcz
cały żar i bród
ten co z nieba nagle spadł

zmywa
do ciszy

gdy chmury kiedyś pękną chciałbym spojrzeć w niebo
które czystością poza szkłem lśni
zatęsknić za wyszukaną rysą nad ziemią

i wierzyć że nie jest tylko do patrzenia

gdy tnie czerń
i chyba chce spadając
spełnić marzenia

dlaczego nie śpisz
gdy przyjazny tobie mrok
otula cię ramieniem
czego ci brak
czyżby cisza już nie kołysała cię do snu
jak dawniej

czy ociężałe powieki stawiają opór
a serce nie zamierza zwolnić
może rwie się by żyć
i pragnie wykrzyczeć to wszystko
co w nim zapisano

jak uspokoić myśli
by na powierzchnię pozwolić sobie wypłynąć
gwiazdy wiernie współtowarzyszą
i koniec końców słowa same kołyszą

Przypominasz mi
barwnego motyla
który nieśmiało
siada na kwiatach

Tak Ty Skarbie
ukradkiem stałaś się
słodką trzpiotką
by rzucać czar

Pełny delikatności
zaplątany o nieufność
gdzie każdy uśmiech
to ulotna i piękna chwila...

24.06.2022

Stoję przed Tobą, ubrana jedynie
w czerwone gwiazdy, schwytane
Twoim sercem.
Światło księżyca odbija się we łzach.

Czy milczenie, które nam towarzyszy,
zamieni się w pokorę,
wstyd i obietnicę?
Czy strach kłębiący się w żyłach
powiedzie do półotwartych drzwi?
[...]

Nie obawiam się płynności, lepkości, lekkości jak lukru.
Nieograniczoności natchnień, nawet gdy nie trzeba.
Sprowadź mnie z nieba, daj klapsa, postaw do pionu.

Nie będę wiedziała co myśleć, co zrobić, co powiedzieć.
Będę udawała, że żyję.
Zawieszę zawieszkę jak amulet na szyję.
Wyryję tatuaż do krwi, wydrapię pazurem.

Ta miłość jest najbardziej autentyczna na świecie.

Więzi serce, plącze Dusze, zadaje katusze, nic nie
łagodzi a wręcz rozrywa, sączy słodycz w serce,
coś szepcze za uchem.
Mami.
Cierp - mówi, czułymi słowami, aż spłoniesz.

Krzyknę na nią, nie ucieka.
To może zobojętnieję,,, spróbuję.
Nic nie pomaga, chciałabym uciec.
Nic tu po mnie...Idę.

Może coś lepszego mnie czeka...

Mogę powiedzieć, że biegłem ile tchu
Jak mały chłopiec za lodami,
Z ręką wyciągniętą daleko i językiem na brodzie,
Próbując złapać ten najsmaczniej wyglądający
I gdy kładłem na nim koniuszki palców,
Wybudził mnie ze snu hałas rzeczywistości,
Lody opuściły scenerię zastąpione
Gorzkim wspomnieniem o twoim smaku.

We wzroku szklą się połyskują gwiazdy.
Na całym ciele grom! Trzęsienie drżenia!
Czym ono jest strachem? Czy podnieceniem?
Zatapiasz się w zwierciadle nie obcych ci źrenic.

Trzask rozlega się w szerokich objęciach wtuleniu.
Pierwszy płomień w sercu zaostrza się wybucha pożar!
Gorączka do cna pochłania każdy żar pragnień!
Niedosyt wzrasta pali w środku w całej intymności.

Spojrzeniem zagarnij wszystko w zasięgu dotyku.
Chęć dominuje, choć wstrzemięźliwość trzyma w ryzach!
Rozsupłaj miłości nić w zasznurowanym dotąd sercu.
Skradnięcie pocałunku z płatków ust to nic nagannego.

Usta nie są grzechem ani kwiatem niewinności.
Drogocenny skarb, którego nie wolno roztrwonić!
Bezsenność zmorą nocy roznieca płomień wnętrza.
Puszczając fantazji wodze, zamykają się oczy.

Zaczerpnięty łyk oddechu rozsadza płuca!
Namiętności lampiony w ciemności migocą.
Szelest spontaniczności pełznie znienacka.
W uwielbieniu roztargnione serce zgubione.