Wiersze

Wadliwa czy pechowa
nie wstydzisz się
wziąć w czułe objęcia
drżącego ciała

Wręcz odwrotnie
czcisz każdą cząstkę
mojej osoby
jakbyś czekał na chwilę

Kiedy wyjdę z strefy
ciągle silnej kobiety
na małą dziewczynkę
by pokazać że miłość...

... Posiada wiele twarzy.... ;)

Upadam całą twarzą
na chłodną ziemię
gdzie gryzę piach
nie czując palących

Łez od ciągłego lęku
o piękne marzenie
na które czekam
od chwili dotyku

Malutkich rączek
czy słodkiego zapachu
wypełniającego tęskniące
serce za swoim skarbem...

14.09.2020

Tutaj szepczę; to nie jest moje ciało.
To tylko balast, który stawia stempel
rzeczywistości. Wklepuje mnie w nią,
sprawia, że mogę je kaleczyć.
Boję się pomyśleć, co by było
gdyby pielęgniarki, te dojrzałe, białe duchy
przywołały starych kochanków, którzy
trzymaliby mnie za stopy i dłonie w ten
uroczysty sposób.
Mówię, że to nie jest moje ciało;
to tylko nadpsute narządy, paręnaście
kilogramów wnętrzności, długie i pozawijane
jelita, które są jak serpentyny, krew, ona
mnie nie chce. Skóra nawleczona na kruchy szkielet
łuszczy się. Zabliźnia.
Krzyczę, że to nie jest moje ciało; chcę wyjść.
Umarłam na wiele pytań.

Horyzont
morze i niebo na zardzewiałych zawiasach, prawie jak
ta stara szafka dziadka i ten piskliwy dźwięk, który
tylko jego przypomina. Przypływ spienionych fal,
dotyka ich lepkie, pełne potu ciała. Piasek, w którym się
obtaczają jak słynne skrzydełka z grilla. Syczy tłuszcz,
żar spala ich skórę, upieczone indyki. I już teraz nie było
krzyku, nie było lamentu. Wszyscy byli spieczeni, spaleni
warstwy odchodziły jak miąższ mango od napsutej skórki.

Koniec lata, sierpień. Prawie wrzesień, talerze są zabrudzone,
przylecą mewy, zjedzą to co zostało. Wieczny smutek za tym,
co stracone.

Za horyzontem myśli
Może sen wyśnisz
Budzisz nowy dzień
Tęsknotą wypełnia się
Marzę o tym, by w
Porannym blasku
Wypić kawę jasną
Najmniejszy cud:
Kawa
Herbata
Poezja
Proza
Uśmiech
Muzyka
Łza
Twój piękny wiersz
Zepsuty samochód...też

Wszystko jest cudem....Wiesz?

14.09.2020
07:23

rozpalać serca
przez ogień w ogniu ogniem
ogniska miłości

Anielskie pióra
Zgubione wieczorem
Ty stałeś się potworem?
Zabrałeś nocy:
Blask gwiazd
Księżyca sierp
Ptasi śpiew
Nadzieję na dzień
Czerń otula Cię
Kim jesteś?
Pytam Się
Pytam Cię
Odpowiedzi brak
Nie doczekam się
Dlaczego tak jest?

13.09.2020
22:00

mam szklany kapelusz
jak szpieKowska niewidka
jestem niezauważalna
jak kolejny kończący się dzień…

gdy ktoś zdejmie mi kapelusz
i oszlifuje brzeg
będę idealnym kieliszkiem
tak… to moja… wina…

6.07.2020, 13.58-13-59

insp. szpiek i... porto;)

Niech leci słowo do ludzi.
Słowo, które wiecznie żyje.
Sumienie może obudzi
i poruszy serce czyjeś.

jakie to słowo - Ty wiesz

Wieczór,
Granica światła staje się słabsza,
Granica mroku przybiera na sile,
Istoty światła znikają,
Istoty mroku się pojawiają,
Duchy, zjawy, upiory, wodniki,
Rozpoczynają swój taniec dziki,
Ogniki nad bagnem wesoło podskakują,
w rytm dźwięków szumiących topoli.
Nieśmiałe rusałki tańczą w rytm piszczałki wodnika.
Magia wieczoru uwolniona.
Istoto ludzka nie idź za muzyką melodii wieczoru,
Nie wrócisz, nie zaśniesz, znikniesz...

Schlać się...
I leżyć we rowie.

Dr Sierjoża

Spytać Ciebie nie potrafię
Czy dzisiejszy dzień był drogowskazem?
Czy to wszystko było tym czym chciałaś?
Czy jestem głupi, że pomimo krzywd
Chcę z Tobą być i trwać ?

Nie martw się mną i tak odrodzę się jak feniks
Będę szedł dalej własną drogą
Stanę się drogowskazem dla moich dzieci
Jeżeli będę je kiedykolwiek miał
[...]

Wieczorna jesień
w złotym listowiu
cichym szeptań opowiada
o barwie miłości
o uśmiechu i tańcu.

W kominku skrzy
się czerwony płomień.

Koc na kolanach
smak wina [...]

Szła sobie rozpacz
cichutka, milcząca.
Czasem stanęła i popatrzyła
Czasem chwilę zerwała
z kwietnika życia.

Widziała siebie
w szybach wystaw,
w kałużach płaczących chodników,
w spojrzeniach pustych.

Czuła w sercach porwanych,
w dłoniach zaciśniętych,
łzach makijażem przykrytch.
I usiadła rozpacz
przy drodze
gładząc uwiędłe kwiaty.