Wiersze

czeka bezbronna dusza
na wieść z gwiaździstego nieba
serce wzrusza

wybija bezbarwnym atramentem
złotą koronę
ku Bożej chwale

klęka przed bezimiennym Bogiem
prosi błaga
wiary szuka

on szepcze jej do ucha
oddaj pokłon śmierci
pięknej damie

oni mszę odprawią
pokryją trumnę kwiatami
znicz zapalą

I wszystko puszczą w niepamięć

Czym jest szczęście bez cierpienia,
zwykłym odczuciem zadowolenia.
Cierpienie bez rozpaczy ducha,
zwykłym smutkiem nikt Cie nie wysłucha.

Pokazuj wszystkie emocje jak tylko możesz,
bo nikt nie zapyta-czy mi pomożesz?
To nie wstyd odkrywać uczucia,
a prosta droga do współczucia.

białą kredką
ubieram w słowa
pergamin rzeczywistości

szarym ołówkiem
szkicuję zarys
niepewnej przyszłości

barwnym pędzlem
maluję krajobraz
naiwnej miłości

bezwładną dłonią
modeluje
niewinne postacie

karmię chwilą twoje zmysły
bym żyła wiecznie
a plotak jak echo się niesie...

"You are my world... "

Twoja myśl przebiegła mi drogę
Przed chwilą gdy na mnie spojrzałaś
I uśmiechu zapomnieć nie mogę
I już nie wiem o co mnie pytałaś

Chcę przyjaźni marzeń z uśmiechaniem
Spektakl w mieście chociaż nie na rynku
Publiczność przejęta kochaniem
Aktorzy bez chwili spoczynku

Tu scenariusz wciąż nie napisany
Recenzenci zacierają dłonie
Za kurtyną cisza i aktor wybrany
Wychodzi już i umiera w skłonie

Jak rozumieć występ czyjś ostatni
Jakie maski mamy za kurtyną
Sztuka dramat farsa uśmiech bratni
Kim są ludzie którzy teraz giną

Cichym szumem drzew
przeciąga się, ostatnich
nocy ciepły wdech.

wszyscy ludzie o których pisałem wiersze
mijam ich codziennie w każdej strofie kiedy mówię
muszę iść dalej tam gdzieś czeka
poezja stęskniona -
tkliwa czuła
niezbyt dosłowna

są uśmiechy zaniedbane niby pordzewiałe rowery [...]

dokoła stado jadowitych żmij
a ty człowieku między nimi żyj
pośród ukąszeń oscyluje swiat
i jadem plują czy to wróg czy brat

jak żyć...

prosiłem - daj mu więcej czasu
Boże który potrzebowałeś sześciu dni miłości co ofiarowujesz piąte szanse
piękno ty jesteś cierpliwe i miłosierne

patrzyłem na chudnącego ojca
prosiłem - daj mu wiaro więcej czasu
wyplącze się
wywinie

teraz nie proszę o nic
mam ojca
i wieczny niepokój
który posłusznie składam jak ofiarę

Siedzę na sto­le pi­wonie w kuflu wstawione

sie­dzieć i pachnieć najmocniej
tak, żeby nie było czuć uczuć.

Zimne me serce,
Zastałe w udręce,
Ktorą sama tworzę,
Codziennie mnożę.
Chodź, proszę,
Otul mnie raz jeszcze
Rozkosznym dotykiem cierni.

Co mam powiedzieć?
Że nie potrafię mówić?
Popełniłam błędów wiele,
Wiem, że jesteś jednym z nich.
Doświadczenie nauczyło,
Lat przybyło.

Na co się narzucać, [...]

To zupełnie jakby
Uchodziły ze mnie
Twoje myśli
Powoli

Jakby zsuwały się
Przez krtań
Do płuc [...]

może
to uśmiech nak­reśla wszys­tko
bez zbędnych słów
wy­raża najgłębiej naj­piękniej

może ref­lek­sja
pos­ta­nowienie zmienia
słowom na­dając no­we znacze­nie [...]

Znalazłem w śmietniku
akwarelę
z lat siedemdziesiątych

Pięknie wypłowiały liście
i widzę jak mdleją
w ramionach czasu
twarde cienie

Chciałbym im pomóc
ale nie chcą
wolą odejść
zapomniane

Przemijanie to ból
w geny wpisane
rodzimy się przerażeni
odchodzimy z cierpieniem
na twarzy...