Powiedziałem Ci "Kocham Cię"
A Ty? Ty odwróciłaś się
Zostawiłaś mnie samego
Zostawiłaś takiego nieszczęśliwego
Serce zamarło, zadrżała ręka
Boże, co to za udręka
Kochać, nie będąc kochanym
Widać nie jest mi to danym
Zawalił się filar mojego życia
Teraz nie widzę sensu dalszego bycia

Jedna chwila, jedno cięcie
Wszystko się kończy
Jak nieudane filmu ujęcie
Jakby kto światło wyłączył
Kończy się sprawa nieudana
Śmierć powoli nadchodzi
Przez Pana Boga zesłana
Jednak nic nie wychodzi
Na przegubie szrama zostaje
Prosta, bardzo głęboka
Świadectwo ona daje
Że na życie przeszła mi ochota

Ogniem Cię napisał świat,
Z iskry zrodził Twój płomień.
Rozkwitły, boś z życia rad,
Niedługo gaśniesz potem.
Solennie stygnie Twój żar.
Lecisz dymem w obłoki.
Wypaliłeś życia czar -
- prochem stały się zwłoki.

Oddałem serce swe osobie którą kocham, ukochanej, dla której wstaję codziennie, jem, oddycham, pracuję... - żyję. Bo mam powód do życia. Lecz co, gdy ta osoba, nie odwzajemnia tego? Czyż jest coś bardziej niesprawiedliwego? Gdy odrzuca twą miłość?

Teraz nie ma już nic. Nic nie czuję, bo nie żyję. Jestem tylko ciałem na tym świecie, bez esencji życia. Martwy zza życia, ponieważ nie mam już powodu by egzystować.

Jest już martwa cisza. Słychać jedynie muzykę rozpaczy – ciszę. Ostatni płomyk nadziei zgasł, [...]

Mała blondyneczka,

Z tak , niewinną minką

Z kręconymi włosami ,

Była śliczną dziewczynką ..

I serduszko czyste ,

Pełne miłości miała .. [...]

Kiedyś żyłam w radości świata
będąc nieszczęśliwa.
Teraz żyję w radości innych
będąc martwa.
Ludzie dający mi szczęście odeszli.
Odeszli w ten wyidealizowany świat,
zapominając o cząstce piękna.
Żyją tylko tą zwykłą ludzką radością,
będąca prawdziwą,
ale jednak nadal zwykłą.
Ja pozostałam tam głęboko
i już nigdy się nie wydostanę.
Chcę poznać zwykłą radość,
ale nie chcę wyjść ze studni.
Ona daje mi wodę,
gasi pragnienie mojej duszy.
Jednak tam nie ma nikogo...
Jakże życie bywa okrutne.
Są wybory, których nie da się wybrać.
Czekam na ten jeden znak,
prawdziwy, zwykły, piękny...

O widzisz tam daleko
Popatrz ujrzyj widzisz już
Tą tęczę usłaną marzeniami
Słońca blaskiem obita
Widzisz
te góry to morze
tą pustkę
Czujesz
Deszcz burza zmysłów znowu tęcza

Zauważasz zmiany [...]

Wiesz jaka piękna dziś noc?
Widziałeś gwiazdy na niebie?
I znów nie przychodzi sen…
A serce wyrywa się do Ciebie.

I chowam głowę pod koc
Zamykam oczy i szlocham.
Ranisz mnie bardziej niż można.
A ja… nadal Cię kocham!

/Joanna/

budzę się i idę gdzieś daleko
choć za plecami słyszę- to nic miłego
pytam
-o co wam wszystkim chodzi?
w mig nikogo nie ma i nikt nie przychodzi
głuche od przyjaciół
-zawsze jesteśmy z Tobą,
i wołam i proszę i jestem obcą osobą
przychodzi wnet czas, gdy jestem sama
telefon milczy, nie słyszę pukania
opuszczam powieki i widzę coś innego
zdaje się to chyba marzenia - coś niezwykłego
i nie pragnę ich otworzyć, boję się prawdy
niby nic wielkiego, choć boi się jej każdy
ślepo sięgam po gazetę, czytam -
życie to nie bajka
pod sklepem wino, za rogiem fajka
to nic, idę dalej przez życia drogę
to nic, że do cholery ja nic nie mogę.

2005

Ciąży mi wzrok Twój i gniew.
Ciąży mi kpina w Twoich oczach.
Brak mi Twych ramion, Twych ust,
Co były mi jak bramy rajskiego żywota.
Brak mi Twych słów.
A gdy je słyszę jeszcze,
Ogromny serce ściska mi ból
A ciało oblewają lodowate dreszcze.
Głos mój się zawiesza w próżni mego nieba.
Oczy mimowolnie zaciskają się gwałtownie.
I nie chcę Cię słyszeć, jakże nie chcę Cię słyszeć! [...]

mój dom
kruchy jak szkło
chciałam uciec stąd
moje myśli
cierpiące zabijają ciszę
czterech białych ścian
moje oczy
kolejny raz zerkam na drzwi
brama do raju
wymykam się...chcę żyć

znów świt
wróciła szara codzienność
ja też
trzeba pozbierać rozbite szkło
to mój dom
muszę go posklejać

-Kochanie...
-Słucham?
-Chcę z Tobą iść...
-Ale gdzie Skarbeńku, dokąd pójdziemy?
-No, sama nie wiem, ale aby z Tobą, aby czuć Twoje ciepło.

Świat który kochamy.
Wiesz, że łzy są jego częścią?
Ból, który rozdziera
Może tak naprawdę otwierać oczy,
Na świat wokół nas.
Czy kiedy patrzymy w przeszłość.
Czy kiedy idziemy wciąż na przód
Czy zauważamy, chwile,które spadły w przepaść?
Czasami potykając się o własne myśli
Chciałabym zawrócić czas
Lecz nie po to by go zatrzymać
Nie po to by zmienić to, co się wydarzyło.
Raczej po to by znów poczuć, dlaczego.
Dlaczego jest tak a nie inaczej.
I spojrzeć w przyszłość
Z tą samą nadzieją co kiedyś.

maluję uśmiech pędzelkiem wiary,
łzami rozcieńczając farby
ze starą datą ważności..

ja,
licha artystka..

Żył sobie pewien Nikt.
Nikt nie był nikim,
Lecz Nikim był ktoś.
Nie był Kimś.
Był sobą - był Nikim.

I wszyscy, albo i nikt,
Wiedzieć mógł, kimże jest ów nikt.

A nasz bohater,
Dalej był Nikim,
I swą przeciętnością
Budził szklane zainteresowanie.

Aż w końcu.. Ci spostrzegawczy bardziej,
Wysunęli skomplikowaną teorię.
Nikt był po prostu sobą -
Naprawdę był Nikim,

Tak bardzo pragnęła tego uczucia,
chciała poznać czym jest miłość.
Tęskniła za tym każdego dnia.
Każdego ranka, gdy otwierała oczy
i zawsze, gdy zachodziło słońce.
Wyobrażała sobie pocałunki
pod rozgwieżdżonym niebem,
spojrzenia przesyłane ukradkiem,
splecione dłonie, szepty, objęcia…

A gdy miłość pojawiła się w jej życiu
I stanęła na wyciągnięcie ręki- czar prysł.
Zamiast wymarzonego księcia
zobaczyła przeciętnego mężczyznę.
Pocałunki, uściski zamieniły się
w puste, nic nieznaczące gesty.
Wyszeptane do ucha –kocham-
nie budziło w niej namiętności.

Czy dlatego, że tak bardzo uwierzyła w marzenia?
Czy może samotność, nie miłość, była tym czego pragnęła najbardziej…?