Obywatel w garniturze
posikał się w spodnie
i z małej ławeczki pod ścianą
runął na ziemię jak kłoda

Ciągnie go za nogawkę synek
ale inni radzą
by zostawił pijaka
bo jak taki wróci do domu
to rozstrzela go matka
[...]

Jeszcze tylko dobę
spróbuj pozostać niewzruszony
chłostany przez wiatr
jak ostatni z głazów nad
błękitną otchłanią wód

przemyślenia nie zmienią już
zaakceptowanego przez producentów scenariusza
to co rozbite i skruszone
nie wróci w całość
o dwadzieścia i cztery godziny
przedłużony czas pożegnań

Nie chcę tu więcej
mistera już Hajda,
bo tylko bycie
Dżekylem to frajda .,.
mój mister Hajd
to straszna jest łajza,
mój doktor Dżekyl
nie dotknie już łajna,
co w nędzną istotę
debilną go zmienia,
okrada ze szczęścia,
przysparza cierpienia ...
już nie ma tu miejsca
na zastanowienia ...
Hajd umarł na zawsze
i zjadła go ziemia.

niebieski ptak któremu wiatr
przetrącił skrzydła
od początku wiał w oczy

wiedziałeś w jakim momencie
odwrócić kartkę
już przez kogoś zapisaną
bez marginesów

wiedziałeś kiedy spojrzeć
w zielone oczy śmierci
tak dobrze znane z widzenia

tuż obok jest Bóg
jego omnipotencja
i koślawe kościste kolana

wiem jednak że to pierwszy raz
kiedy twojej duszy zabrakło miejsca
w ciele
o trzy rozmiary zbyt małym
uciskającym na wysokości mostka

Skóra twoja niedoścignionym aksamitem
Nektar goryczą wobec słodyczy piersi
Arie ptaków milkną przy twoim szepcie
Wieczne natchnienie poetów
Wzór dla dłuta i pędzla
Kwiat tej ziemi, ale nie kobieta
Lecz to po tym,
gdy zobaczyłem w tobie obrzydliwość
i napisałem ci list rozwodowy
Na początku byłaś
ciałem z mojego ciała
kością z moich kości,
zanim zatwardziały nasze serca

Chłodny Ty i rozpalona ja,
w odsłonie nocy
i blasku dnia mówimy o wiośnie,,,
serce rośnie...
a słowa ustami
skąpane
w filiżankach
porannej kawy tropią
migotliwe bliki
słońca.
Maluję natchniona wiosennym wrażeniem
krajobrazy ze snu, w ogrodach Duszy,,,
rododendrony jak himalaje
uczuć szaleją w
pudroworóżowym bycie
a czułość słońca, słodka
chwila
liże trawy źdźbło,
mrużąc Nam oczy w zachwycie...

kim jestem...
przechodniem
od początku do końca

na pierwszy rzut oka
- większym od biedronki
mniejszym od słonia
a tak naprawdę
ziarenkiem piasku w kosmosie
podobnie
jak wszystkie stworzenia

wystarczy jeden podmuch
- i już nas nie ma

Nie było mnie przy narodzinach ziemi
przy ustalaniu metryki
kto ją ważył i mierzył
obmył z ognia i pyłu.

Początek czasu rzeczywistego
przestrzeń niestabilna kwantowa
modeluje się i skrapla
w zalążki uczuć i percepcji.

Rozchwiany obraz [...]

Nie ma znaczenia,
ile człowiek ma lat,
gdy odchodzi Matka,
odchodzi połowa jego świata.
Zmienia się wszystko.
Sercu najtrudniej,
bo skąpane w goryczy,
ciągle czuć będzie ucisk rozżalonej duszy.
I choć powróci radość,
i uśmiech powróci,
to już nie będzie ta sama radość
i ten sam uśmiech.
Pomimo słonecznych dni,
życie przywdziewa
niewidzialny woal szarości
i dopiero pod nim w pełni dojrzewa.

Chciałabym być stokrotką z kropelką rosy na białym płatku.......
Chciałabym być wiatrem niewidzialnie-odczuwalna.......
Chciałabym być kroplą deszczu lub zamienić się w lekką mgłę......
Chciałabym zatańczyć w blasku księżyca, na kolorowej tęczy życia......
- Chciałabyś .....?- usłyszałam szept......
- Tak, bardzo bym chciała - odpowiedziałam.......
- Przecież jesteś głuptasie, w twoim najpiękniejszym śnie......
Choć wiem, że nie jest lekko, życie daje w kość......
Wtedy zamykam oczy i na jawie śnię......
......i staję się stokrotką.......i wiem, że jest przymnie.....
Mój, ze mną, dla mnie i choć często go zdradzam i ranię.......
Choć nawet nie wiem jakie imię ma.......
Tylko on jeden, wiernie przy mnie trwa......
ON......cichy szept, mój ANIOŁ STRÓŻ.....

W gwiaździstą noc
Zachęcony wołaniem
zazdrosnego księżyca

Otulony pościelą utkaną z lawendowych tęsknot
Naszych splecionych
Serc

Malując palcem
Twoje obrazy
Rozcieram łzy na szybie
O smaku słonego karmelu

A przecież
Poszłaś tylko po filiżankę
herbaty z miodem

On wiatreem mórz byyyył widziaaał siebie na dniee lecz wzbił się niczym jaaaacht skrzydłach zwycięstw hajsuu heeej Nieboo gwiazd to jego czaaas ze złeeem walczył w świetle noocy las jego braaat z obłędem przemierzaał dolin polan łeeez słysząc głosy dzwięki eeeej teraz na tronie samotnyyym krzycząc Miłoooość to prawdziwy życiaaa seens choć tak musiało byyć teraz już wie co dooomem jest Miłość eej chooć czasem nie żałuuuje już tamtych laat zooostał haaajs tulić będzie goo tą nooc

Więcej niż gwiazd na niebie,
więcej niż wiosną kwiatów,
jest w moim życiu
ludzkich dramatów.
Skąd się to bierze,
sama już nie wiem,
ale niesie ze sobą
samotności potrzebę.
Gdyby tak drzwi zaryglować,
zasłonić okna, chwycić tylko
pasje pod pachę i niby to żyć,
z własnymi problemami
oraz strachem.
Późnym wieczorem jedynie,
przemierzać opustoszałe ulice,
zaciskać dłonie na rękawach płaszcza,
patrzeć na światła - istnienia tablice.

jak zamknę oczy
zwłaszcza
gdy sen
nie nadchodzi
lubię
pomarzyć sobie
o krainie
szczęśliwości

to nic
że pada deszcz

każda kropla
jest naszym dotykiem
w każdej kropli
widzimy siebie
każdą kroplą
melodię życia tworzymy

a parasol
- niech zakwitnie tysiącem kwiatów