przerzucając wieszaki moja matka
przymierza sukienki do ciała
choć to ciało jest daleko stąd
zamknięte w chłodni

to historia o oczach spadających
niżej od wzroku
o tym że paznokcie jeszcze rosną

o niczym już w zasadzie. jest jej szloch
w pokoju. jest nasze nic,
coraz głębszy pokój - łóżko lampa kredens
wieszak za wieszakiem spomiędzy
których widać kontur
powieszony na barwie tamtej pustej

(17/6/2022)

Nigdy wiecej
nie będę szła
cicho na palcach
by uniknąć starcia

Stanę twardo
z uniesioną głową
gdzie krzyknę
głośne STOP

Moje uczucia [...]

W szmaragdowej mej grocie na ścianach
rubinowe jej światło się tli ...
w diamentową poświatę odziana
postać w oczy me wprost patrzy mi ...

Uspokaja mnie ma ukochana
i miłością swą wciąż darzy mnie,
którą serce me wciąż tak pijane
czuje się jakby było we śnie ...

Moją duszę na strzępy rozdartą [...]

jak grzesznicy drogą Dantego
przemierzamy zaświaty
- krąg za kręgiem

czy nicość nam pisana
bez-nadziejność i męki
wieczne

z nadzieją w sercu wyżej pędzimy
oczyszczenia pragniemy za nasze
- i nie nasze winy

skrzydła miłością napełniamy
wyżej i wyżej
lekkość sumienia jest z nami

- i sens istnienia na Ziemi

Zapamiętaj te ciszę otuloną łzami.

Zapamiętaj tą podróż wspólnych oddechów.

Wschód słońca , który przynosił nowe nadzieje.

Zapamiętaj ciepły wiatr , który tańczył w rytm serca.

Zapamiętaj tą noc , gdy koiłam Twój strach blaskiem księżyca,

I kiedy to gwiazdy rozświetlały ból Twej duszy.

Zrobiłam więc bukiet z polnych kwiatów. One swym pięknem utkały nić wiary.

Ruszyła więc ona w ten świat pusty.

Wypełniając nicość.

Rozpal w niej radość, gdy nadejdzie zima.

Zrób tak jak Cię prosiłam .

Twoja delikatność
ujmuję za serce
a dziecięca nieufność
napędza pragnienie

Na zdobycie uśmiechu
by poczuć radość
rozpływającą się
po całej twarzy

Widzę w gestach
jaka jesteś inna
gdzie to czyni Cię
niepowtarzalnie piękną...

... Córeczko....

16.06.2022

...
Smugami nieba dotykasz traw i barwę łanów tworzysz niebieską..
tylko muskasz przelotnie świat łezką deszczu jak malarz płótna swe pędzla kreską...
etiudy w Tobie dźwięków burzy
rozchodzą się falami
tu ptak śpiewa tam nuty gubi zabłąkany puzon
muzyka łączy się igra zmysłami...

wiatr skrzypiec smyka dotyka czule
ustami pieści dźwięk szelestem
dotyka całuje nagich ramion
zmysłowo pragnień kradnie sercem...

leciutko środek dnia trwa jakby w oczekiwaniu i zawieszeniu...
ciężko zmierzch osiadł przyjrzał się [...]

Gdyby tylko
można było sercu
wyznaczyć drogę

tam gdzie dozna
ukojenia

sprawić by wszystko
to co bolało
teraz zabliźni się bez żalu

lecz nic co dobre, piękne
nie jest utkane tylko ze wzruszeń
jest w tym wplecione cierpienie

Rozpoczął się czas
Świata z miękkim podbrzuszem
Wszystko jest miękkie

Plotą o klimacie
Myślą że myślą i myślą pozytywnie
I będą zmieniać

A wszystko to chaos nikczemny
Bo aż nadto kłamliwy
I zwyczajnie po ludzku głupi

To wiatr znad zatoki i portu
To tam rozładowują kontenery
Śmierdzi zgniłym mięsem i lichwą

Nie ma już dobra wspólnego
Jest wspólny dług
Po dziesięć milionów na każdego

Zielone tło mgłą lekką osnute
w złotej ramie portret
ręką mistrza podpisany
martwa natura
z wyszczerbionym talerzem
pejzaż malowany błękitem

układamy siebie
wciąż od nowa

i niezmiennie do szczęścia
brak jednego puzzla

Asia lubi ten sport
nogi rozkłada
jak lokomotywa pantografy
i jęczy jak węży ciśnieniowych splot
rojący się przy rozjazdach

Nie podołał i zostawił ją mąż
a może przeszkadzali mu wędrowni kupcy
z jajami

Dziś nie oszacuje tego nikt
ale sytuacja jest ciężarna
musiała wyjechać stąd
w cholerę pospolitą za lasu skraj
tam wielkie łoże w kolorze czerwonym
i seksoholik co krzyczy - daj...

mojej matce
która właśnie opłakuje swoją

piszę

gdy umierał mi ojciec
myślałem o niej
jak o kobiecie
odchodzącego mężczyzny
jego żonie

teraz zaś
myślę o niej
jak o córce tamtej kobiety
co odeszła wczoraj

i może jesteśmy już oboje inni
dla siebie

ale mówimy że nie po to
tyle straciliśmy
by się osierocić

(16/6/2022)

...
Nad ranem buduję samotności witraże...
barwą chabrów... facelii... gryki...
chmury śnieżnobiałe otaczam czerwienią maków...
żółte pola gorczycy też przenoszę...
kłosy zboża kolorem nieokreślone...
czy trwać czy już ginąć a może dopiero kolorem dziewiczym się pokazać...
piórem pawia zdobię chmury
w barwny orszak... tak jakby to coś dało i kalejdoskop pejzaży piękna mógł zagłuszyć tę próżnię w moim sercu...
wyciszyć wiatr który szepcze bezustannie...
to jest smutek... [...]

Tam na dachu, patrzący nad siebie,
przede mną szczyty, skąd spadają łzy niebios,
czy rozpoznasz z własnej perspektywy,
które z nich uroniły moje oczy?

Mówią, że z filmu końcem samym
puszczają po raz wtóry skróty ubiegłych wydarzeń,
więc zostańmy na miejscach i zobaczmy jeszcze
bezwartościowy zbiór pragnień i martwych nadziei,
gdy przez moment słyszałem czyjeś wołanie,
gdy wyjrzałem przez okno i niczego nie znalazłem,
tylko piękne płatki niebieskich kwiatów
z wielką gracją spadające w błoto.

powiewem wiatru mnie rozpieszczasz
trzepotem skrzydeł motyli

ja przechwytuję twoje drżenie
by je zatrzymać
na chwilę chwili

choć pachniesz tak powabnie
istniejesz
- nie tylko dla mnie