...
A kiedy milknie poeta...
niebo zaklęte trwa w ciszy
milczy wiatr jakby przysnął
kołysanką bezdrożnych myśli...

to co było oddechem...
w pół kroku się zatrzymało
snów noce niepełne
usychają ze smutku garściami...
[...]

dwa Aniołki brat i siostra
wdzięczą się przed tronem
mrużą oczka stroją minki
coś wyprosić chcą u Pana

On zajęty rozważaniem
próśb z ziemi płynących
nie mógł czasu im poświęcić
-przyjdźcie jutro brzdące

usiedli cichutko w kątku [...]

Zamknięty na małej powierzchni
Desperacka walka o oddech
Spokojny wśród krzyku
Tłumu który napiera nieustannie
Dociska coraz mocniej do ściany
Znów staję się jedynie duszą
Istnieniem pozbawionym ciała
Tracę grunt pod stopami

Więc teraz jestem duchem
Urwany kabel na linii
Mam swoją duszę
Tracę kontakt z rzeczywistością

W tęsknotę ubrany dzień
Wspomnienia są jak
Dobry sen
Marzymy ciągle
O szczęściu gdy....
Przed oczami mamy
Takie same dni
Jesienią wciąga
Melancholii czas
Wiosną zaś bliżej
Nam jest do gwiazd

Świeżość zieleni dawno za nami,
Kłosy wysiały dorodne nasiona.
Jak manekiny na wietrze stoimy.
Natura stylistka okrywa ramiona.
Pająki tkają ażurowe kołnierze,
Rosa zdobi je kropel cekinami.
Piękno jeszcze zima wydobędzie,
Lukrując źdźbła, szronu igiełkami.
I choć tak stoimy, suche, pochylone,
Choć żywot nasz dobiega już końca,
Tak samo, jak w młodości zielonej,
Kochamy wschody i zachody słońca.

Serca dwa

Zakochanie...
Przewrotne myśli
Pewność niepewna
Warto było marzyć
Uskrzydlonym być
Rozum rozważył
Przez chwilę
Serce zwątpiło
Na dobre wyszło
Więc warto było...

I po co wymyślać potwory z horroru,
złowrogich obcych i inne paskudztwa (?) ,
gdy przecież najgorsze zło i ohyda
na świecie tym to przypadłość jest ludzka ...

To człowiek jak obcy drugiemu człekowi
szczęście potrafi i życie odebrać,
kłopotów wszelakich z zazdrości narobić,
z chciwości nóż w serce, za szmal, od tak wepchać ...

Szanują swe dzieci wszelakie zwierzęta
i swoje swojego nie skrzywdzi, nie zdradzi
a we mnie wciąż wrze ta pogarda przeklęta
bo grzechy tej rasy są gorsze od gadzich!

I kimże ja jestem by móc was osądzać (?) ,
wy wredne, ohydne, nikczemne stworzenia ...
sam nie wiem, lecz chciałbym was w lochy powtrącać
i zadać wam ogrom strasznego cierpienia.

A wy, kim jesteście? Czy ludźmi czy może
to jam jest człowiekiem a wy rasą gorszą (?)
Gdy widzę cię, obcy z horroru potworze
to chcę tobie zrobić potworność najgorszą.

postradanie rozumu
nie takie straszne
przez głupią miłość
ten zawrót głowy

serce jak dzwon
mocno bije i wygrywa
w kochaniu akordy
bo co brak w pamięci

to ma się w nogach [...]

Próchnicę przywiało
Nie do końca kompletną
Poprawności zabrakło
W czarnych dziurach
Wydzielonej przestrzeni
Jakby otwartej
Trudno nam się dostać
Aby próchnica mogła powstać
Nie popsujesz się dzisiaj
A jutro lub pojutrze coś zrobisz
No może w kanale
Jak istnieje słowo banalne

W perypetiach losu zuchwała
manifestacja miłości ciągnie
tłumnie,wspak.

Na transparentach suchość słów
zastyga obsesyjnie.
Żyję wciąż, czuję wciąż,
ciągnąc więź niewidzialnej nici.
Skok.

Ruch na szachownicy życia.
Szach mat.
Bez znieczulenia wyrwać muszę
ten bolący smutek, zaplątana w sieć
niepewności.
Ukołysz mnie w ramionach.
Zostanę aż do jutra.

Twój ruch.
Wciąż toczy się gra.
Figurek zmienia się rola.
Komuś nie w smak,
taka miłość z czarnego pola?

szeleszczą
skrzypcami jesieni
płyną w strunach
dopieszczają
nutkami uczuć
jak słowik wiosną

bronią też

© Krystyna Anna Szklarczyk
23.09.2019r./ 18:50

A może trzeba zdjąć
jak cenny płaszcz
wszelki nadmiar
od żądz ciężki

spod niecnych pragnień
i małych bolesnych zazdrości
wysupłać wolne serce
i nieść je na dloni

zdjąć z oczu złote łuski
czarne albo gwiazdorskie okulary
i zobaczyć świat
pod październikowym niebem

z Bratem Wiatrem śpiewać
pochwałę stworzenia?

Z krzyżem na piersi i głośnym : PRECZ
W niedzielny poranek idziesz na msze
W płaszczu za tysiąc z różańcem w ręce
Krzyczysz z balkonu :
-Polska dla polaków i nikogo więcej

Dziecięce oczy patrzą ze smutkiem
Ręce zziębnięte ściskają misia
Pod płotem kolczastym przysiadła Nadzieja
Z rozkazu pana do lasu zawróciła
[...]

"Tam, gdzie nie ma dzieci, brakuje nieba"
Algernon Charles Swinburne

Cóż mogłabym Ci
dziś podarować

gdybym mogła
dałabym Tobie cały świat
na wyciągnięcie dłoni

uchyliła nieba [...]

Przybyła świeża jak jutrzenka,
Pełna energii młodzieńczej... Przepiękna.

Pobyła chwilę olśniewająca,
Myśli zmąciła... Drżąca.

Odeszła sam nie wiem kiedy,
Zostało wspomnienie... Wystarczy od biedy.