Żyję, ufam
jutro wstanie słońce
zasadzam nasionko
zbiorę plon

upadam, burzę dom, ranie,
zostawiam zgliszcza,
serce czasem twardnieje

wątpię
boję się
gubię nadzieję

a ona jak promyk
z oczu, z innego serca
przebija się przez popioły

wstaję, podnoszę się
rodzę się, rosnę

i ta sama osoba,
która podała dłoń
podcina korzenie
podpala życie

nie wierzę w anioły
aureola niszczy ludzi

wątpię
boję się
gubię nadzieję
zostają zgliszcza

widzę człowieka
innego siebie
odkopuję popioły

ktoś odtrąca dłoń
idę dalej
może gdzieś ktoś upadł
i czeka na mnie
bym nadzieją był