Czyściec

Życie srogo obija moją duszę
Przez ciągłe jego niefartu wyboje.
Lecz takim przeżyć je muszę,
Bo przecież ono jest moje.

Erraty do mej księgi istnienia
Sam jednak dodać nie mogę.
Żyję, więc otulony w marzenia,
Kryjąc pod maską swą trwogę.

Czekam w horyzont losu wpatrzony,
Z sercem na oścież otwartym,
Aż szczęścia orszak tak utęskniony
Ruszy ku mnie ordynkiem zwartym.

Niedługo w mojej życia księdze
Epilogu strofy spisać czas przyjdzie
Lecz dzięki mojej nadziei potędze
Pragnienie szczęścia ze mnie nie wyjdzie.