Codzienność
Znów to samo, nowy dzień się zaczyna,
stoję przed lustrem, w nim smutna mina.
Biorę ciepłą kąpiel, by pobudzić kości,
bo bolą je efekty ciągłej bezsenności.
Idę do szkoły, znów oglądać tych ludzi,
których fałszywość złość we mnie budzi.
Wkładam słuchawki z muzyką na uszy,
licząc że wszystkie ich bzdury zagłuszy.
Na szczęście są tutaj i bratnie dusze,
gotowe by pomóc i zakończyć katusze.
Tak właśnie godziny w szkole mijają,
co za każde me klęski toast wypijają.
Wróciłem do domu, już po obiedzie,
ma głowa przypomina o duchowej biedzie.
Serce zaczyna znów o Niej wspominać,
stanowczo zabrania o miłości zapominać.
Nadchodzi czas snu, kładę się do łóżka,
lecz tutaj mym wrogiem nawet poduszka.
Me oczy ze zmęczenia już się zamykają,
ale Ciebie na widoku wciąż pozostawiają.
Autor
3 June 2010, 23:02
Cieszę się, że tak je odebrałeś...miały dodać Ci trochę "skrzydeł" :))
Dziękuję i Tobie również życzę :)
3 June 2010, 23:00
To co przeżywam od sześciu miesięcy przytrafiło mi się tylko raz i zapewne drugi już się nie przytrafi. Aczkolwiek po każdej burzy wychodzi słońce, więc kiedyś znów wszystko wróci do normy. W każdym bądź razie dziękuję za te pokrzepiające słowa.
Pozdrawiam i miłej nocy życzę (:
3 June 2010, 22:56
Jest tak beznadziejnie smutno i szaro, wszędzie gdzie tylko się spojrzy i samotnie...najbardziej czuje się samotność...
Przychodzą czasami takie momenty w życiu, gdy nie widzimy w niczym sensu, każdy kolejny dzień jesteśmy w stanie przewidzieć, wiemy, że nie wydarzy się w nim nic nadzwyczajnego i to jest tak bardzo przytłaczające. Ale pomyśl ile razy było już takich chwil i ile razy się z nich podnosiłeś...i tym razem tak będzie, życzę Ci tego i wiary, że któregoś dnia wszystko może się odmienić...Pozdrawiam :))
